کیخسرو آرش گرگین

Forwarded from بازيابی ايرانشهريگ (H Farnam)

با نام اورمزد، بغ بزرگ، بزرگترین بغان
و با نام مهر و اناهیت و اپام نبات

گزینش نهایی

منوچهرشاه: "از شهریاری مرا جز نام نه‌باشد، اگر فرمان‌بُردار نه‌باشید. شهریار، شهریار است اگر از وی فرمان برند، که اگر سر پیچند، دیگر نه شهریار، که از توده‌ی مردم است." (تجارب الأمم، ب.۵۹)

ایرانشهریان!
زمان وزن‌کشی اجتماعی و گزینش نهائی فرارسیده است: آیا ایران را از اشغالگران چپ و مسلمان پس خواهیم گرفت؟ آیا سرزمین جم و کیخسرو را از چنگ تازیان محمدی و فتنه‌گران سرخ و سیاه ۵۷ی به در خواهیم آورد و گسست قادسیه را پس از ۱۴۰۰ سال برخواهیم چید، یا که نه، باری دیگر چون ۱۰۰ سال پیش تماشاگر خواهیم ماند تا میهن‌ گران‌تر از جان‌مان میان شیعیان مشروعه‌چی و شیعیان مشروطه‌چی دست به دست شود و از نو، ایرانیت تنها به‌ماند؟
هم‌میهنان!
همان گونه که سگ زرد برادر شغال است و دیو سرخ همزاد دیو سیاه، فرقی نیز میان متشیعان سکولار و غیر سکولار، فرقی میان مشروطه‌چی و مشروعه‌چی نیست: اشغالگر هماره اشغالگر است و مسلمان، هماره مسلمان، چه سکولار، چه ناسکولار.
امروز شیعیان و کلیه مسلمانان، از هر طیفی، نمایندگان گوناگون خود را دارند: از ضحاکعلی خامنه‌ای و میرحسین موسوی تا رضا دیبا و حسن شریعتمداری، از فائزه رفسنجانی و نسرین ستوده، تا شیرین عبادی و فرح دیبا، از سروش دباغ تا اسماعیل نوری علا، از معصومه ابتکار تا معصومه قمی‌کلا، از مسعود رجوی تا حامد اسماعیلیون، و نمونه‌های سنّی‌شان، بر این فهرست تباهی به دلخواه توان افزود.
این همه در حالی‌ست، که ما می‌دانیم یگانه نیروی تمدن‌ساز و اصیل، یگانه نیروی متعهد به سنت زرتشت و کوروش، یگانه نیروئی که اراده‌ی معطوف به تیسپون و برچیدن گسست قادسیه را دارد، ما ایرانشهریان هستیم.
لیک شبکه عنکبوتی رسانه‌های گلوبالیست توانسته است چیون وانمود کند که ما کمینه‌ای بیش نیستیم. خامنه‌ای نیروهای ما را هخامنشیان متوهم می‌خواند، و رضا دیبا، که خود را نسبت به میراث پهلوی ربل ‌نامد و پادشاهی را آئین گوسفندی خطاب ‌کند و خط قرمز خود را نگهداری و پاسبانی از تشیع دانسته است، لقب فاشیست‌های ایرانشهری به ما می‌دهد.
رسانه‌های هر دو طرف، با هر اختلاف و جُددادستانی، در یک چیز انباغند و همداستان: حذف و تخریب پیوسته‌ی ما. لیک از میان همه ایشان همی یک مرد نیز نیست که توانائی رویاروئی تنها ۵ دقیقه گفتگو و هم‌پرسی علنی با ما در برابر دوربین را داشته باشد: انبان‌هاشان تهی، خردهاشان دژ، زبان‌هاشان الکن، و اندیشه‌هاشان بوی دوزخ ‌دهد.

ادامه:

www.group-telegram.com/cn/zoroastrianking.com/2894

61 viewsما آریائی هستیم/عرب نمیپرستیم, Nov 29, 2022 at 05:48

با نام اورمزد، بغ بزرگ، بزرگترین بغان
و با نام مهر و اناهیت و اپام نبات

گزینش نهایی

منوچهرشاه: "از شهریاری مرا جز نام نه‌باشد، اگر فرمان‌بُردار نه‌باشید. شهریار، شهریار است اگر از وی فرمان برند، که اگر سر پیچند، دیگر نه شهریار، که از توده‌ی مردم است." (تجارب الأمم، ب.۵۹)

ایرانشهریان!
زمان وزن‌کشی اجتماعی و گزینش نهائی فرارسیده است: آیا ایران را از اشغالگران چپ و مسلمان پس خواهیم گرفت؟ آیا سرزمین جم و کیخسرو را از چنگ تازیان محمدی و فتنه‌گران سرخ و سیاه ۵۷ی به در خواهیم آورد و گسست قادسیه را پس از ۱۴۰۰ سال برخواهیم چید، یا که نه، باری دیگر چون ۱۰۰ سال پیش تماشاگر خواهیم ماند تا میهن‌ گران‌تر از جان‌مان میان شیعیان مشروعه‌چی و شیعیان مشروطه‌چی دست به دست شود و از نو، ایرانیت تنها به‌ماند؟
هم‌میهنان!
همان گونه که سگ زرد برادر شغال است و دیو سرخ همزاد دیو سیاه، فرقی نیز میان متشیعان سکولار و غیر سکولار، فرقی میان مشروطه‌چی و مشروعه‌چی نیست: اشغالگر هماره اشغالگر است و مسلمان، هماره مسلمان، چه سکولار، چه ناسکولار.
امروز شیعیان و کلیه مسلمانان، از هر طیفی، نمایندگان گوناگون خود را دارند: از ضحاکعلی خامنه‌ای و میرحسین موسوی تا رضا دیبا و حسن شریعتمداری، از فائزه رفسنجانی و نسرین ستوده، تا شیرین عبادی و فرح دیبا، از سروش دباغ تا اسماعیل نوری علا، از معصومه ابتکار تا معصومه قمی‌کلا، از مسعود رجوی تا حامد اسماعیلیون، و نمونه‌های سنّی‌شان، بر این فهرست تباهی به دلخواه توان افزود.
این همه در حالی‌ست، که ما می‌دانیم یگانه نیروی تمدن‌ساز و اصیل، یگانه نیروی متعهد به سنت زرتشت و کوروش، یگانه نیروئی که اراده‌ی معطوف به تیسپون و برچیدن گسست قادسیه را دارد، ما ایرانشهریان هستیم.
لیک شبکه عنکبوتی رسانه‌های گلوبالیست توانسته است چیون وانمود کند که ما کمینه‌ای بیش نیستیم. خامنه‌ای نیروهای ما را هخامنشیان متوهم می‌خواند، و رضا دیبا، که خود را نسبت به میراث پهلوی ربل ‌نامد و پادشاهی را آئین گوسفندی خطاب ‌کند و خط قرمز خود را نگهداری و پاسبانی از تشیع دانسته است، لقب فاشیست‌های ایرانشهری به ما می‌دهد.
رسانه‌های هر دو طرف، با هر اختلاف و جُددادستانی، در یک چیز انباغند و همداستان: حذف و تخریب پیوسته‌ی ما. لیک از میان همه ایشان همی یک مرد نیز نیست که توانائی رویاروئی تنها ۵ دقیقه گفتگو و هم‌پرسی علنی با ما در برابر دوربین را داشته باشد: انبان‌هاشان تهی، خردهاشان دژ، زبان‌هاشان الکن، و اندیشه‌هاشان بوی دوزخ ‌دهد.

ادامه:

BY کیخسرو آرش گرگین