حقوق و حکمرانی آب

این پروسه #خصوصی_سازی آب در ایران یک موضوع بسیار خطرناک است. ذینفعان خصوصیسازی آب در حال ریلگذاری آن هستند و آنرا به توسعه و هدر رفت آب و واقعی کردن قیمت آب گره میزنند اما واقعیت این است که مستقل از همه تجربیات خصوصی سازی منجر به فساد و تخریب شده در ایران, این امر در هیچ کشوری تجربه موفقی در پی نداشته.در بولیوی و بخشهایی از آرژانتین بیعدالتی آب را گسترش داد و منجر به اعتراضات گسترده شد. در ایتالیا این امر به رفراندوم گذاشته شد و البته 99% به آن نه گفتند. حقیقی شدن قیمت آب زمانی رخ میدهد که صنایع مادر با درآمد ارزی, حداقل آب مورد نیاز خود را از بازچرخانی و صنایع تبدیلی بدست بیاورند نه آنکه به پیکرضعیف محیط زیست پروژه های انتقال آب را با هزینه مادی و اکولوژیکی پرداخت شده توسط دولت و مردم تحمیل کنند. توسعه با قیمت گذاریهای خارج از توان کشاورز و روستایی رخ نمیدهد. اگر سرمایه گذار بخش خصوصی توانست در مدرن سازی مزارع و آموزش به کشاورزان و توسعه صنایع فراوری برای بالا بردن بازدهی آب و خاک, هزینه کند و این پروسه را سود آور کند توسعه حاصل میشود. اگر نهادهای مذهبی و نظامی متولی تونلها و سدها نباشند و مردم و کارشناسان و محققین و ذینفعان محلی همه در تصمیم سازی برای سیاستهای آب در حوضه های خود سهیم باشند دموکراسی و عدالت آب در مسیر درست است نه با افزایش قیمت آب و دادن انحصار بازچرخانی و تحقیق و .. به دست نزدیکان به قدرت, به نهادهایی که خود از دلایل وضعیت فعلی حاکم بر شرایط اب در ایران هستند. دادن انحصار در مدیریت رودخانه ها به وزارت نیرو (نه حتی یک نهاد خصوصی) جان بسیاری از تالابها و رودهای ایران را گرفت. آب شیرین در آینده پیش روی ما میتواند تصویر توسعه و آبادی باشد یا دلیل جنگ و ناامنی(در حوزه های مختلف) خصوصی کردن سرمایه های طبیعی یک سرزمین حتی در دموکرات ترین و بازترین سیاستهای اقتصادی نیز خلاف اصل عدالت و توسعه است تا چه رسد به یکی از فاسدترین کشورهای اقتصادی جهان( بر اساس شاخص پاکدستی و حکمرانی خوب) که منافع حاکمیتش هیچ اشتراکی با منافع ملی ندارد./از کانال@azambahramiran

www.group-telegram.com/de/watlawgovernance.com/5508

258 viewsJan 22 at 12:03

این پروسه #خصوصی_سازی آب در ایران یک موضوع بسیار خطرناک است. ذینفعان خصوصیسازی آب در حال ریلگذاری آن هستند و آنرا به توسعه و هدر رفت آب و واقعی کردن قیمت آب گره میزنند اما واقعیت این است که مستقل از همه تجربیات خصوصی سازی منجر به فساد و تخریب شده در ایران, این امر در هیچ کشوری تجربه موفقی در پی نداشته.در بولیوی و بخشهایی از آرژانتین بیعدالتی آب را گسترش داد و منجر به اعتراضات گسترده شد. در ایتالیا این امر به رفراندوم گذاشته شد و البته 99% به آن نه گفتند. حقیقی شدن قیمت آب زمانی رخ میدهد که صنایع مادر با درآمد ارزی, حداقل آب مورد نیاز خود را از بازچرخانی و صنایع تبدیلی بدست بیاورند نه آنکه به پیکرضعیف محیط زیست پروژه های انتقال آب را با هزینه مادی و اکولوژیکی پرداخت شده توسط دولت و مردم تحمیل کنند. توسعه با قیمت گذاریهای خارج از توان کشاورز و روستایی رخ نمیدهد. اگر سرمایه گذار بخش خصوصی توانست در مدرن سازی مزارع و آموزش به کشاورزان و توسعه صنایع فراوری برای بالا بردن بازدهی آب و خاک, هزینه کند و این پروسه را سود آور کند توسعه حاصل میشود. اگر نهادهای مذهبی و نظامی متولی تونلها و سدها نباشند و مردم و کارشناسان و محققین و ذینفعان محلی همه در تصمیم سازی برای سیاستهای آب در حوضه های خود سهیم باشند دموکراسی و عدالت آب در مسیر درست است نه با افزایش قیمت آب و دادن انحصار بازچرخانی و تحقیق و .. به دست نزدیکان به قدرت, به نهادهایی که خود از دلایل وضعیت فعلی حاکم بر شرایط اب در ایران هستند. دادن انحصار در مدیریت رودخانه ها به وزارت نیرو (نه حتی یک نهاد خصوصی) جان بسیاری از تالابها و رودهای ایران را گرفت. آب شیرین در آینده پیش روی ما میتواند تصویر توسعه و آبادی باشد یا دلیل جنگ و ناامنی(در حوزه های مختلف) خصوصی کردن سرمایه های طبیعی یک سرزمین حتی در دموکرات ترین و بازترین سیاستهای اقتصادی نیز خلاف اصل عدالت و توسعه است تا چه رسد به یکی از فاسدترین کشورهای اقتصادی جهان( بر اساس شاخص پاکدستی و حکمرانی خوب) که منافع حاکمیتش هیچ اشتراکی با منافع ملی ندارد./از کانال@azambahramiran

BY حقوق و حکمرانی آب