تغییر اقلیم و آلودگی هوا

‍ 💧بحران آب در تهران: مدیریت ناکارآمد در برابر تغییرات اقلیمی

از میانه دهه ۷۰، چهره اقلیم ایران دگرگون شد. گرمایش جهانی و تغییر الگوی بارش‌ها، کشوری که همواره با کم‌آبی دست و پنجه نرم می‌کرد را وارد فصل جدیدی از تنش آبی کرد. بارش‌ها کم‌تر و نامنظم‌تر شد، دما افزایش یافت و تبخیر از ذخایر آبی بیشتر شد.

آمارهای بارش کشور نشان می‌دهد از سال ۱۳۷۶ تاکنون، در ۱۹ سال میزان بارش‌ها کمتر از متوسط دراز مدت (۲۴۰ میلیمتر) بوده و کشور دچار خشکسالی بوده است. این توالی طولانی سال‌های خشک، فشار بی‌سابقه‌ای را به منابع آب زیرزمینی و سطحی و مخازن سدها وارد کرده است.

اما این فقط بخشی از ماجراست، مشکل اصلی جایی آغاز شد که توسعه شهری تهران، هرگز خود را با مفهوم «ظرفیت اقلیمی» و «آمایش سرزمین» تطبیق نداد.

ظرفیت اقلیمی یعنی یک منطقه چقدر می‌تواند جمعیت و فعالیت اقتصادی را با منابع طبیعی و آبی موجود تحمل کند بدون اینکه به محیط زیست آسیب بزند. آمایش سرزمین هم به معنای تقسیم متناسب جمعیت و صنعت بر اساس همین ظرفیت‌هاست.

اما تهران سال‌هاست که این قواعد را نادیده گرفته است. بدون توجه به محدودیت منابع آبی، گسترش یافته، صنایع آب‌بر را در خود جای داده و جمعیتش را به شکلی غیرمنطقی افزایش داده است و برای تامین آب شرب، به منابع استان‌های هم‌جوار دست‌درازی نموده و رویه‌ای را بنا نهاده است که علاوه بر تحمیل مشکلات فراوان برای استان‌های همجوار، نتیجه‌ی آن تشنگی امروز تهران است. شهری که روی پیکر خشکیده منابع آبی ایستاده است.

اما این پایان ماجرا نیست. سوءمدیریت در حکمرانی آب، آتش این بحران را شعله‌ورتر کرده است:
🔸شبکه‌های فرسوده انتقال که باعث هدررفت ۳۰ تا ۴۰ درصدی آب می‌شوند.
🔸تصفیه و بازچرخانی ناکافی پساب در حالی که می‌توان از آن برای کشاورزی و صنعت استفاده کرد و از ظرفیت ۱.۵ میلیارد متر مکعبی آب در بخش کشاورزی که از طریق منابع زیرزمینی تامین می‌شود، برای شرب استان استفاده نمود.
🔸عدم استفاده از شیرهای کاهنده مصرف در ساختمان‌ها که می‌تواند ۱۵ تا ۲۰ درصد مصرف را کاهش دهد.
🔸کولرهای آبی با راندمان پایین که همچنان آب را بی‌رویه هدر می‌دهند.

حالا نتیجه این سوءمدیریت را می‌توان در سدهای خالی تهران و سفره آب زیرزمینی که نفس‌اش به شماره افتاده دید:
🔹سد ماملو، یکی از منابع تامین آب تهران، تا شهریور خشک شده و از مدار خارج می‌شود.
🔹سد لار و لتیان و کرج هم با ذخیره‌ی ۲۰ درصدی که ۱۰ درصد آن حجم مُرده محسوب می‌شود، در وضعیت فوق بحرانی مشابه قرار دارند.
🔹سد طالقان هم دیگر مثل گذشته پرآب نیست.
🔹سفره‌ی آب زیرزمینی تهران نیز در اثر اضافه برداشت، شرایط بحرانی پیدا نموده و فرونشست در تهران رکورد کشور را پشت سر نهاده است!

وضعیت به حدی بحرانی است که اگر مصرف آب در تهران مدیریت نشود، قطعی گسترده آب و شرایط آخرالزمان آبی گریزناپذیر خواهد بود. تهران در آستانه یک فاجعه است و تنها راه نجات، تغییر سریع در مدیریت آب و اصلاح الگوی مصرف است. قبل از آنکه دیر شود.

به نظر می‌رسد تا زمانی که نگاه مسئولان از «تامین بیشتر آب» به مدیریت هوشمندانه مصرف تغییر نکند، این چالش به صورت تصاعدی ادامه خواهد داشت!

☑️ پی نوشت: عمده شهرهای بزرگ کشور، شرایطی مشابه با تهران دارند.

نویسنده: #محمد_نوری، کارشناس ارشد مدیریت منابع آب
تماس با نویسنده:
@Mn_1091

#آب
#ابربحران_آب
#بحران_آب
#تهران

کانال تغییر اقلیم و آلودگی هوا 🍀🍀🍀
ID: https://www.group-telegram.com/es/CC_AP.com

👍10🔥3😢2❤1

www.group-telegram.com/es/CC_AP.com/2242

1.39K viewsedited  Jul 25 at 16:45

‍ 💧بحران آب در تهران: مدیریت ناکارآمد در برابر تغییرات اقلیمی

از میانه دهه ۷۰، چهره اقلیم ایران دگرگون شد. گرمایش جهانی و تغییر الگوی بارش‌ها، کشوری که همواره با کم‌آبی دست و پنجه نرم می‌کرد را وارد فصل جدیدی از تنش آبی کرد. بارش‌ها کم‌تر و نامنظم‌تر شد، دما افزایش یافت و تبخیر از ذخایر آبی بیشتر شد.

آمارهای بارش کشور نشان می‌دهد از سال ۱۳۷۶ تاکنون، در ۱۹ سال میزان بارش‌ها کمتر از متوسط دراز مدت (۲۴۰ میلیمتر) بوده و کشور دچار خشکسالی بوده است. این توالی طولانی سال‌های خشک، فشار بی‌سابقه‌ای را به منابع آب زیرزمینی و سطحی و مخازن سدها وارد کرده است.

اما این فقط بخشی از ماجراست، مشکل اصلی جایی آغاز شد که توسعه شهری تهران، هرگز خود را با مفهوم «ظرفیت اقلیمی» و «آمایش سرزمین» تطبیق نداد.

ظرفیت اقلیمی یعنی یک منطقه چقدر می‌تواند جمعیت و فعالیت اقتصادی را با منابع طبیعی و آبی موجود تحمل کند بدون اینکه به محیط زیست آسیب بزند. آمایش سرزمین هم به معنای تقسیم متناسب جمعیت و صنعت بر اساس همین ظرفیت‌هاست.

اما تهران سال‌هاست که این قواعد را نادیده گرفته است. بدون توجه به محدودیت منابع آبی، گسترش یافته، صنایع آب‌بر را در خود جای داده و جمعیتش را به شکلی غیرمنطقی افزایش داده است و برای تامین آب شرب، به منابع استان‌های هم‌جوار دست‌درازی نموده و رویه‌ای را بنا نهاده است که علاوه بر تحمیل مشکلات فراوان برای استان‌های همجوار، نتیجه‌ی آن تشنگی امروز تهران است. شهری که روی پیکر خشکیده منابع آبی ایستاده است.

اما این پایان ماجرا نیست. سوءمدیریت در حکمرانی آب، آتش این بحران را شعله‌ورتر کرده است:
🔸شبکه‌های فرسوده انتقال که باعث هدررفت ۳۰ تا ۴۰ درصدی آب می‌شوند.
🔸تصفیه و بازچرخانی ناکافی پساب در حالی که می‌توان از آن برای کشاورزی و صنعت استفاده کرد و از ظرفیت ۱.۵ میلیارد متر مکعبی آب در بخش کشاورزی که از طریق منابع زیرزمینی تامین می‌شود، برای شرب استان استفاده نمود.
🔸عدم استفاده از شیرهای کاهنده مصرف در ساختمان‌ها که می‌تواند ۱۵ تا ۲۰ درصد مصرف را کاهش دهد.
🔸کولرهای آبی با راندمان پایین که همچنان آب را بی‌رویه هدر می‌دهند.

حالا نتیجه این سوءمدیریت را می‌توان در سدهای خالی تهران و سفره آب زیرزمینی که نفس‌اش به شماره افتاده دید:
🔹سد ماملو، یکی از منابع تامین آب تهران، تا شهریور خشک شده و از مدار خارج می‌شود.
🔹سد لار و لتیان و کرج هم با ذخیره‌ی ۲۰ درصدی که ۱۰ درصد آن حجم مُرده محسوب می‌شود، در وضعیت فوق بحرانی مشابه قرار دارند.
🔹سد طالقان هم دیگر مثل گذشته پرآب نیست.
🔹سفره‌ی آب زیرزمینی تهران نیز در اثر اضافه برداشت، شرایط بحرانی پیدا نموده و فرونشست در تهران رکورد کشور را پشت سر نهاده است!

وضعیت به حدی بحرانی است که اگر مصرف آب در تهران مدیریت نشود، قطعی گسترده آب و شرایط آخرالزمان آبی گریزناپذیر خواهد بود. تهران در آستانه یک فاجعه است و تنها راه نجات، تغییر سریع در مدیریت آب و اصلاح الگوی مصرف است. قبل از آنکه دیر شود.

به نظر می‌رسد تا زمانی که نگاه مسئولان از «تامین بیشتر آب» به مدیریت هوشمندانه مصرف تغییر نکند، این چالش به صورت تصاعدی ادامه خواهد داشت!

☑️ پی نوشت: عمده شهرهای بزرگ کشور، شرایطی مشابه با تهران دارند.

نویسنده: #محمد_نوری، کارشناس ارشد مدیریت منابع آب
تماس با نویسنده:
@Mn_1091

#آب
#ابربحران_آب
#بحران_آب
#تهران

کانال تغییر اقلیم و آلودگی هوا 🍀🍀🍀
ID: https://www.group-telegram.com/es/CC_AP.com

BY تغییر اقلیم و آلودگی هوا