️ادب واندیشه

🔹🔹🔹

💢آدام اسمیت و سیاست
(درس‌هایی برای ایران امروز)

✍حسین هوشمند
👈قسمت پنجم

 
۵. متقاعدسازی
گفت‌وگو به‌جای زور

اسمیت معتقد بود که متقاعدسازی ابزار قدرتمندی در سیاست است.
از دیدگاه اسمیت، تمام برنامه‌های سیاسی باید به‌گونه‌ای باشند که بتوانیم دیگران را نسبت به آنها متقاعد کنیم. او می‌گوید:
«مدیریت و متقاعدسازی همیشه آسان‌ترین و ایمن‌ترین ابزارهای حکومت هستند، در‌حالی‌که زور و خشونت بدترین و خطرناک‌ترین ابزارها هستند» (WN, 799).

سؤال اساسی این است که چگونه می‌توان یک سیاست یا برنامه سیاسی را به‌گونه‌ای ارائه داد که برای دیگران متقاعدکننده باشد؟
اسمیت دو نکته کلیدی را در این زمینه مطرح می‌کند.
نخست، اگر هدف ما متقاعدکردن دیگران نسبت به دیدگاه‌مان باشد، باید کاری انجام دهیم که اسمیت ما را به آن ترغیب می‌کند: رسیدن به «تعادل یا موازنه احساسی» با طرف مقابل. به عبارت دیگر، باید «احساسات/هیجانات خود را به سطحی کاهش دهیم که دیگران بتوانند با ما همراهی کنند» (TMS, 22).
این کاهش احساسات به‌معنای تعدیل و کنترل هیجاناتی است که ممکن است برای دیگران غیرقابل درک یا همراهی باشد. تنها در این صورت است که می‌توانیم همدلی آنها را نسبت به خود یا گروهی که نمایندگی می‌کنیم، برانگیزیم.

با این حال، این فرآیند یک‌سویه نیست. اسمیت تأکید می‌کند که ما باید سطح احساسات همدلانه خود نسبت به مخالفان‌مان را نیز افزایش دهیم. به عبارت دیگر، نه‌تنها باید احساسات خود را تعدیل کنیم تا دیگران بتوانند با ما همراه شوند، بلکه باید تلاش کنیم تا احساسات و دیدگاه‌های طرف مقابل را نیز درک کنیم. این درک متقابل و همدلی دوطرفه است که می‌تواند زمینه‌ساز گفت‌وگو و متقاعدسازی مؤثر باشد. بنابراین، متقاعدسازی موفق از طریق تحمیل دیدگاه‌ها یا بیان احساسات شدید حاصل نمی‌شود، بلکه از طریق ایجاد موازنه یا تعادل احساسات و درک متقابل امکان‌پذیر است. این رویکرد نه‌تنها باعث می‌شود دیگران دیدگاه ما را بهتر درک کنند، بلکه احتمال همراهی و پذیرش آن را نیز افزایش می‌دهد.
خودِ اسمیت در کتاب «ثروت ملل» این فرآیند را به‌شکلی بسیار ماهرانه مدیریت می‌کند. او احساسات اخلاقی خود را به‌طور مستقیم و آشکار به نفع فقرا وارد متن نمی‌کند، یا اگر چنین می‌کند با ظرافتی قابل توجه و به شیوه‌ای کم‌رنگ انجام می‌دهد. به‌جای بیان خشم یا عصبانیت، نارضایتی خود را تعدیل کرده و حتی فراخوان خود برای عدالت را با میانه‌روی ارائه می‌دهد. هنگامی‌که از فقرا دفاع می‌کند، این کار را با بیانی آرام و غیرمستقیم انجام می‌دهد. از یک سو، خوانندگان را با جزئیات دقیق نیازها و شرایط تحقیرآمیز فقرا آشنا می‌کند و از سوی دیگر، پیام اصلی همدلی را به‌شکلی مستقیم و تحمیلی به مخاطب القا نمی‌کند. او صرفاً واقعیت‌ها را به شیوه‌ای آرام و بی‌طرفانه بیان می‌کند.
به‌عنوان مثال، هنگامی‌که اسمیت شرایطی را توصیف می‌کند که فقرا در نظام تقسیم کار پیشرفته با آن مواجه می‌شوند- مانند مشاغل کوچک و تکراری- توضیح می‌دهد که چگونه این شرایط می‌تواند به کاهش شدید درک و توانایی‌های ذهنی آن‌ها منجر شود و حتی توانایی‌های اخلاقی‌شان را تضعیف کند. با این حال، او هیچ‌گونه خشم یا عصبانیتی نسبت به این وضعیت ابراز نمی‌کند.
این رویکرد به مخاطب اجازه می‌دهد تا خود به درک شرایط فقرا برسد و احساس همدلی و دلسوزی در او شکل بگیرد، بدون اینکه نویسنده مستقیماً احساسات‌اش را به خواننده تحمیل کند. اسمیت نیازی نمی‌بیند که به توصیف‌اش یک درس اخلاقی صریح اضافه کند، زیرا خودِ واقعیت‌ها به اندازه کافی گویا هستند. بنابراین، یکی از عناصر کلیدی در متقاعدسازی مؤثر، درک مکانیسم‌های همدلی است. اگر بخواهیم همدلی را نسبت به گروه‌های نادیده گرفته‌شده برانگیزیم، باید احساسات اخلاقی خود را تعدیل کنیم و از بیان مستقیم و تحمیلی پرهیز نماییم. نکته اساسی متقاعدسازی این است که باید شرایط کسانی را که از آن‌ها دفاع می‌کنیم، به‌طور مفصل و دقیق شرح دهیم. این توصیف دقیق و جزئی‌نگرانه است که می‌تواند ذهنیت افراد را تغییر دهد. موعظه‌های اخلاقی به‌ندرت ضروری هستند و حتی کمتر مفید واقع می‌شوند.

دومین نکته‌ای که باید در نظر بگیریم- اگر می‌خواهیم دیگران را با موفقیت متقاعد سازیم- این است که همه ما به‌شدت مستعد خودفریبی هستیم، به‌خصوص زمانی‌که به انجام کاری اشتباه متهم می‌شویم. در چنین موقعیت‌هایی، به‌جای عذرخواهی و احساس پشیمانی، تمایل داریم احساساتی را که در ابتدا ما را به‌سمت آن اشتباه سوق دادند، دوباره زنده کنیم.
ادامه👇👇👇👇👇

👍1

www.group-telegram.com/es/hajsadri.com/30466

221 viewsApr 7 at 06:01

🔹🔹🔹

💢آدام اسمیت و سیاست
(درس‌هایی برای ایران امروز)

✍حسین هوشمند
👈قسمت پنجم

 
۵. متقاعدسازی
گفت‌وگو به‌جای زور

اسمیت معتقد بود که متقاعدسازی ابزار قدرتمندی در سیاست است.
از دیدگاه اسمیت، تمام برنامه‌های سیاسی باید به‌گونه‌ای باشند که بتوانیم دیگران را نسبت به آنها متقاعد کنیم. او می‌گوید:
«مدیریت و متقاعدسازی همیشه آسان‌ترین و ایمن‌ترین ابزارهای حکومت هستند، در‌حالی‌که زور و خشونت بدترین و خطرناک‌ترین ابزارها هستند» (WN, 799).

سؤال اساسی این است که چگونه می‌توان یک سیاست یا برنامه سیاسی را به‌گونه‌ای ارائه داد که برای دیگران متقاعدکننده باشد؟
اسمیت دو نکته کلیدی را در این زمینه مطرح می‌کند.
نخست، اگر هدف ما متقاعدکردن دیگران نسبت به دیدگاه‌مان باشد، باید کاری انجام دهیم که اسمیت ما را به آن ترغیب می‌کند: رسیدن به «تعادل یا موازنه احساسی» با طرف مقابل. به عبارت دیگر، باید «احساسات/هیجانات خود را به سطحی کاهش دهیم که دیگران بتوانند با ما همراهی کنند» (TMS, 22).
این کاهش احساسات به‌معنای تعدیل و کنترل هیجاناتی است که ممکن است برای دیگران غیرقابل درک یا همراهی باشد. تنها در این صورت است که می‌توانیم همدلی آنها را نسبت به خود یا گروهی که نمایندگی می‌کنیم، برانگیزیم.

با این حال، این فرآیند یک‌سویه نیست. اسمیت تأکید می‌کند که ما باید سطح احساسات همدلانه خود نسبت به مخالفان‌مان را نیز افزایش دهیم. به عبارت دیگر، نه‌تنها باید احساسات خود را تعدیل کنیم تا دیگران بتوانند با ما همراه شوند، بلکه باید تلاش کنیم تا احساسات و دیدگاه‌های طرف مقابل را نیز درک کنیم. این درک متقابل و همدلی دوطرفه است که می‌تواند زمینه‌ساز گفت‌وگو و متقاعدسازی مؤثر باشد. بنابراین، متقاعدسازی موفق از طریق تحمیل دیدگاه‌ها یا بیان احساسات شدید حاصل نمی‌شود، بلکه از طریق ایجاد موازنه یا تعادل احساسات و درک متقابل امکان‌پذیر است. این رویکرد نه‌تنها باعث می‌شود دیگران دیدگاه ما را بهتر درک کنند، بلکه احتمال همراهی و پذیرش آن را نیز افزایش می‌دهد.
خودِ اسمیت در کتاب «ثروت ملل» این فرآیند را به‌شکلی بسیار ماهرانه مدیریت می‌کند. او احساسات اخلاقی خود را به‌طور مستقیم و آشکار به نفع فقرا وارد متن نمی‌کند، یا اگر چنین می‌کند با ظرافتی قابل توجه و به شیوه‌ای کم‌رنگ انجام می‌دهد. به‌جای بیان خشم یا عصبانیت، نارضایتی خود را تعدیل کرده و حتی فراخوان خود برای عدالت را با میانه‌روی ارائه می‌دهد. هنگامی‌که از فقرا دفاع می‌کند، این کار را با بیانی آرام و غیرمستقیم انجام می‌دهد. از یک سو، خوانندگان را با جزئیات دقیق نیازها و شرایط تحقیرآمیز فقرا آشنا می‌کند و از سوی دیگر، پیام اصلی همدلی را به‌شکلی مستقیم و تحمیلی به مخاطب القا نمی‌کند. او صرفاً واقعیت‌ها را به شیوه‌ای آرام و بی‌طرفانه بیان می‌کند.
به‌عنوان مثال، هنگامی‌که اسمیت شرایطی را توصیف می‌کند که فقرا در نظام تقسیم کار پیشرفته با آن مواجه می‌شوند- مانند مشاغل کوچک و تکراری- توضیح می‌دهد که چگونه این شرایط می‌تواند به کاهش شدید درک و توانایی‌های ذهنی آن‌ها منجر شود و حتی توانایی‌های اخلاقی‌شان را تضعیف کند. با این حال، او هیچ‌گونه خشم یا عصبانیتی نسبت به این وضعیت ابراز نمی‌کند.
این رویکرد به مخاطب اجازه می‌دهد تا خود به درک شرایط فقرا برسد و احساس همدلی و دلسوزی در او شکل بگیرد، بدون اینکه نویسنده مستقیماً احساسات‌اش را به خواننده تحمیل کند. اسمیت نیازی نمی‌بیند که به توصیف‌اش یک درس اخلاقی صریح اضافه کند، زیرا خودِ واقعیت‌ها به اندازه کافی گویا هستند. بنابراین، یکی از عناصر کلیدی در متقاعدسازی مؤثر، درک مکانیسم‌های همدلی است. اگر بخواهیم همدلی را نسبت به گروه‌های نادیده گرفته‌شده برانگیزیم، باید احساسات اخلاقی خود را تعدیل کنیم و از بیان مستقیم و تحمیلی پرهیز نماییم. نکته اساسی متقاعدسازی این است که باید شرایط کسانی را که از آن‌ها دفاع می‌کنیم، به‌طور مفصل و دقیق شرح دهیم. این توصیف دقیق و جزئی‌نگرانه است که می‌تواند ذهنیت افراد را تغییر دهد. موعظه‌های اخلاقی به‌ندرت ضروری هستند و حتی کمتر مفید واقع می‌شوند.

دومین نکته‌ای که باید در نظر بگیریم- اگر می‌خواهیم دیگران را با موفقیت متقاعد سازیم- این است که همه ما به‌شدت مستعد خودفریبی هستیم، به‌خصوص زمانی‌که به انجام کاری اشتباه متهم می‌شویم. در چنین موقعیت‌هایی، به‌جای عذرخواهی و احساس پشیمانی، تمایل داریم احساساتی را که در ابتدا ما را به‌سمت آن اشتباه سوق دادند، دوباره زنده کنیم.
ادامه👇👇👇👇👇

BY ️ادب واندیشه