انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه ع.پ. تبریز

🖋️فهم سیاست از دریچه قدرت دولتی

به نام بی‌نامان تاریخ

در ماه‌های اخیر و همزمان با موج خواست‌های دموکراتیک مردم ایران، نیروهای مختلف مجال بروز خود را پیدا کردند. هر چند این سیاسی شدن فضا را باید به فال نیک گرفت و فضای نقد و گفتگو را در میان جامعه گشود، اما این گفتگو و همبستگی بین کسانی معنا خواهد داشت که پایه برابری را در روابط خود پذیرفته‌اند و از جایگاه فرودستان و مستضعفین به گسترش کنش‌های برابری طلب خود می‌پردازند. امروز قلب کردستان برای آذربایجان می‌تبد، جان آذربایجان از داغ زاهدان به درد است و ما دوباره به عنوان یک جامعه می‌توانیم فهمی یکپارچه از خود داشته باشیم. اما همزمان با این دستاورد‌های عظیم، در برابر ایجاد یک قدرت دموکراتیک مردمی چالش‌هایی نمایان می‌شود که یکی پس از دیگری سعی در استحاله و به محاق بردن نیروهای مستقل و کنش‌های فرودستان تحت عناوین مختلف دارند.

نقطه مشترک نیروهای سرکوبگر، اپوزیسیون راست و حتی اصلاح‌طلبان فهم سیاست از دریچه هژمونی و قدرت است. نگاهی که قاعدتا جایگاهی برای نیروهای دموکراتیک و مردمی قائل نیست یا در نهایت بسیج توده‌ها را صرفا ابزاری برای کسب قدرت دولتی می‌بیند. حال می‌توان فهمید آنان که روزگاری در راهروهای مجلس ششم به گدایی قدرت می‌پرداختند گ، چگونه می‌توانند ناگهان سر از پارلمان‌های اروپایی و کاخ سفید در بیاورند و قدرت را از جایی دیگر گدایی کنند.

حال خاورمیانه نگون بخت میان ارتجاع و مداخله بیگانه له می‌شود. خواه طالبان بر سر کار باشد یا نیروهای آمریکایی، خواست دموکراسی تنها چیزی است که مدام سرکوب می‌شود و حالا بازی را می‌توان به شکلی علنی در فضا مشاهده کرد. دعوا بر سر هژمونی است، دموکراسی حراج می‌شود و در بده بستان قدرت‌های بزرگ، خواست مردم بیش از پیش له خواهد شد. انگار در لبه تیغی ایستاده‌ایم که باید لحظه به لحظه مراقب آن باشیم که در صحبت‌هایمان به هیچ طرفی چرخش نکنیم و از جایگاه خودمان صحبت کنیم.

البته این داستان امروز نیست. از بست نشینی علما در سفارت بریتانیا در دوره مشروطه، تا همکاری برخی نیروها در کوتای ۲۸ مرداد با آمریکا و عناصرش، همیشه نوعی از سیاست وجود داشته که نگاهش به دست روس یا انگلیس بوده و فهم خود از سیاست را تنها از دریچه قدرت دولتی می‌دیده است‌.

امروز دو بازی مختلف در گردش است. یکی بازی هژمونی و قدرت در منطقه است که تابع رقابت‌های اقتصادی نیروهای بزرگ در شرق و غرب است. معلول آن نیز پا گرفتن نیروهای ارتجاعی مختلف در یک رقابت تسلیحاتی، امنیتی و نظامی است. همکاری آذربایجان و اسرائیل، ارمنستان و روسیه، ایران و عربستان آیا جز در بستر یک بازی بزرگ‌تر رقابت سرمایه دارانه معنا می‌یابد؟

حال می‌توان گفت سفر رضا پهلوی به اسرائیل چیزی جز معنا بخشی به همین ضوابط فعلی نیست. سیاستی که در تکمیل نیروهای ارتجاعی با تحریم، جنگ و مداخله امنیتی و نظامی، تنها زیست مردم ایران و خاورمیانه را هدف قرار داده است و با درگیر کردن مردم در بازی امنیت منطقه با اسامی مختلف به له شدن خواست و رویای آزادی و دموکراسی انجامیده است. چنین رویکردی، سرنوشت سوریه و ‌جریان‌های مختلفش را پیش روی ما خواهد گذاشت. سرنوشتی که حاصل نگاه به سیاست از دریچه قدرت دولتی و منازعات است. آیا میان کشمکش اسد، اردوغان، اسرائیل، ایران، روسیه، آمریکا و حزب الله جایی برای نفس کشیدن مردم سوریه و جریانات مستقلش می‌توان متصور شد؟ آیا مجال نفس کشیدن برای یک سوژه مردمی دموکراتیک به وجود می‌آید؟

مسئله این نیست که ما این ساز و کار‌های قدرت دولتی و اقتضائاتش را نادیده بگیریم، بلکه باید در هر لحظه بر شیوه‌های دیگر از سیاست که راه آزادی و رهایی را در همبستگی و برابری مردمی می‌جوید و قدرت خود را از توده‌های رنج کشیده و حضورشان در عرصه عمومی کسب می‌کند، تاکید کنیم. سیاستی که امکان‌های مردمی دموکراتیک را تقویت و آزادی و رهایی خاورمیانه را نه در رقابت نظامی و امنیتی گروه‌های مختلف و دولت‌های بزرگ بلکه از دل مناسبات دموکراتیک توده‌های فرودست و رنج کشیده می‌جوید.
ما برای ساخت فردایی بهتر برای خودمان و دیگران، نباید مغلوب فضایی ‌شویم که در آن هر شکل شرم‌آور سیاست فاشیستی و راست عادی می‌شود. ما از دل جامعه و ضوابطش میلی به گشودن راهی نو داریم.
ما هر شکل فاشیسم مذهبی و نژادی را محکوم می‌کنیم. ما خواهان همبستگی تمامی نیروهای مردمی و مترقی خاورمیانه حول خواست‌هایی مترقی چون زن، زندگی و آزادی هستیم.
ما رویایی داریم که در آن آزادی و برابری را برای همه طلب می‌کنیم. ما دست از این رویا بر نخواهیم داشت.

‏
🌱 @tbzmed_anjoman
📸 Instagram: raddi_call

www.group-telegram.com/es/tbzmed_anjoman.com/2890

3.97K viewsedited  Apr 19, 2023 at 12:16

🖋️فهم سیاست از دریچه قدرت دولتی

به نام بی‌نامان تاریخ

در ماه‌های اخیر و همزمان با موج خواست‌های دموکراتیک مردم ایران، نیروهای مختلف مجال بروز خود را پیدا کردند. هر چند این سیاسی شدن فضا را باید به فال نیک گرفت و فضای نقد و گفتگو را در میان جامعه گشود، اما این گفتگو و همبستگی بین کسانی معنا خواهد داشت که پایه برابری را در روابط خود پذیرفته‌اند و از جایگاه فرودستان و مستضعفین به گسترش کنش‌های برابری طلب خود می‌پردازند. امروز قلب کردستان برای آذربایجان می‌تبد، جان آذربایجان از داغ زاهدان به درد است و ما دوباره به عنوان یک جامعه می‌توانیم فهمی یکپارچه از خود داشته باشیم. اما همزمان با این دستاورد‌های عظیم، در برابر ایجاد یک قدرت دموکراتیک مردمی چالش‌هایی نمایان می‌شود که یکی پس از دیگری سعی در استحاله و به محاق بردن نیروهای مستقل و کنش‌های فرودستان تحت عناوین مختلف دارند.

نقطه مشترک نیروهای سرکوبگر، اپوزیسیون راست و حتی اصلاح‌طلبان فهم سیاست از دریچه هژمونی و قدرت است. نگاهی که قاعدتا جایگاهی برای نیروهای دموکراتیک و مردمی قائل نیست یا در نهایت بسیج توده‌ها را صرفا ابزاری برای کسب قدرت دولتی می‌بیند. حال می‌توان فهمید آنان که روزگاری در راهروهای مجلس ششم به گدایی قدرت می‌پرداختند گ، چگونه می‌توانند ناگهان سر از پارلمان‌های اروپایی و کاخ سفید در بیاورند و قدرت را از جایی دیگر گدایی کنند.

حال خاورمیانه نگون بخت میان ارتجاع و مداخله بیگانه له می‌شود. خواه طالبان بر سر کار باشد یا نیروهای آمریکایی، خواست دموکراسی تنها چیزی است که مدام سرکوب می‌شود و حالا بازی را می‌توان به شکلی علنی در فضا مشاهده کرد. دعوا بر سر هژمونی است، دموکراسی حراج می‌شود و در بده بستان قدرت‌های بزرگ، خواست مردم بیش از پیش له خواهد شد. انگار در لبه تیغی ایستاده‌ایم که باید لحظه به لحظه مراقب آن باشیم که در صحبت‌هایمان به هیچ طرفی چرخش نکنیم و از جایگاه خودمان صحبت کنیم.

البته این داستان امروز نیست. از بست نشینی علما در سفارت بریتانیا در دوره مشروطه، تا همکاری برخی نیروها در کوتای ۲۸ مرداد با آمریکا و عناصرش، همیشه نوعی از سیاست وجود داشته که نگاهش به دست روس یا انگلیس بوده و فهم خود از سیاست را تنها از دریچه قدرت دولتی می‌دیده است‌.

امروز دو بازی مختلف در گردش است. یکی بازی هژمونی و قدرت در منطقه است که تابع رقابت‌های اقتصادی نیروهای بزرگ در شرق و غرب است. معلول آن نیز پا گرفتن نیروهای ارتجاعی مختلف در یک رقابت تسلیحاتی، امنیتی و نظامی است. همکاری آذربایجان و اسرائیل، ارمنستان و روسیه، ایران و عربستان آیا جز در بستر یک بازی بزرگ‌تر رقابت سرمایه دارانه معنا می‌یابد؟

حال می‌توان گفت سفر رضا پهلوی به اسرائیل چیزی جز معنا بخشی به همین ضوابط فعلی نیست. سیاستی که در تکمیل نیروهای ارتجاعی با تحریم، جنگ و مداخله امنیتی و نظامی، تنها زیست مردم ایران و خاورمیانه را هدف قرار داده است و با درگیر کردن مردم در بازی امنیت منطقه با اسامی مختلف به له شدن خواست و رویای آزادی و دموکراسی انجامیده است. چنین رویکردی، سرنوشت سوریه و ‌جریان‌های مختلفش را پیش روی ما خواهد گذاشت. سرنوشتی که حاصل نگاه به سیاست از دریچه قدرت دولتی و منازعات است. آیا میان کشمکش اسد، اردوغان، اسرائیل، ایران، روسیه، آمریکا و حزب الله جایی برای نفس کشیدن مردم سوریه و جریانات مستقلش می‌توان متصور شد؟ آیا مجال نفس کشیدن برای یک سوژه مردمی دموکراتیک به وجود می‌آید؟

مسئله این نیست که ما این ساز و کار‌های قدرت دولتی و اقتضائاتش را نادیده بگیریم، بلکه باید در هر لحظه بر شیوه‌های دیگر از سیاست که راه آزادی و رهایی را در همبستگی و برابری مردمی می‌جوید و قدرت خود را از توده‌های رنج کشیده و حضورشان در عرصه عمومی کسب می‌کند، تاکید کنیم. سیاستی که امکان‌های مردمی دموکراتیک را تقویت و آزادی و رهایی خاورمیانه را نه در رقابت نظامی و امنیتی گروه‌های مختلف و دولت‌های بزرگ بلکه از دل مناسبات دموکراتیک توده‌های فرودست و رنج کشیده می‌جوید.
ما برای ساخت فردایی بهتر برای خودمان و دیگران، نباید مغلوب فضایی ‌شویم که در آن هر شکل شرم‌آور سیاست فاشیستی و راست عادی می‌شود. ما از دل جامعه و ضوابطش میلی به گشودن راهی نو داریم.
ما هر شکل فاشیسم مذهبی و نژادی را محکوم می‌کنیم. ما خواهان همبستگی تمامی نیروهای مردمی و مترقی خاورمیانه حول خواست‌هایی مترقی چون زن، زندگی و آزادی هستیم.
ما رویایی داریم که در آن آزادی و برابری را برای همه طلب می‌کنیم. ما دست از این رویا بر نخواهیم داشت.

‏
🌱 @tbzmed_anjoman
📸 Instagram: raddi_call

BY انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه ع.پ. تبریز