ጋዛ ውስጥ ጋዜጠኛ በየቀኑ የምኖረው በሞት አፋፍ ላይ ነው። ለስራ ወይም አንድ ዝግጅት ለመዘገብ ከቤቴ ስወጣ ቤተሰቦቼን ዳግመኛ ላላያቸው እንደማልችል እሰናበታለሁ። ለነሱ እንደተለመደው የምመለስ ይመስላቸዋል፣ ግን ለእኔ እያንዳንዱ መሰናበቻ የመጨረሻው ሊሆን እንደሚችል አውቃለሁ። በህይወት እንደምመለስ አላውቅም የራሴን ካሜራ ተሸክሜ ከበሩ ወጣሁ።

ለኔ ሜዳው የስራ ቦታ ብቻ አይደለም - የሞት ጦር ሜዳ ነው። የቦምብ ድምፅ ከጭንቅላቴ በላይ ይጮኻል፣ የትም ብሄድ የደም እና የባሩድ ሽታ ይከተለኛል። እኔ ክስተቶችን መዘገብ ብቻ አይደለም; በሥጋዬ እና በነፍሴ ዋጋ እየከፈልኩ በሁሉም ዝርዝር ውስጥ እየኖርኳቸው ነው። መከራዬ ሞትን መፍራት ብቻ ሳይሆን በየቀኑ የሚገድለኝ ውስጣዊ አቅመ ቢስነት ነው። የተገደሉትን ህጻናት እንደራሴ ነው የማያቸው፣ ያዘኑ እናቶችን እንደ እናቴ ነው የማያቸው፣ ወጣቶችን እንደ ወንድሞቼ ከፍርስራሹ ስር ተቀብረው አያለሁ። ከአእምሮዬ በማይወጡ ምስሎች ተሸክሜ ወደ ቤት እመለሳለሁ። መተኛት አልችልም ፣ እና በውስጤ እየሆነ ያለውን ለማንም ማስረዳት አልችልም።

ይህንን የምጽፈው ጥንካሬን ለማሳየት ሳይሆን እንደ ሰው ድካሜን ለመናዘዝ ነው። ይህ ሙያ ብቻ አይደለም - ይህ በህመም፣ በአደጋ እና በፍርሃት የተሞላ የዕለት ተዕለት ኑሮ ነው። በጋዛ ውስጥ እንደ ጋዜጠኞች የምንኖረው መራር እውነት ይህ ነው፡ በማንኛውም ጊዜ እኛ ራሳችን ዜና መሆን እንችላለን እና ካሜራዎቻችን ለራሳችን ሞት ምስክሮች ሊሆኑ ይችላሉ። 💔🇵🇸