مدیران‌صنعت

🔹چرا نباید عراقچی را امروز تنها گذاشت؟

✍️محمدمهاجری

می توان حتی در کسوت مشاور رئیس جمهور، نسخه گفتگو با دولت ترامپ را ارائه کرد و در طرف مقابل هم می توان پذیرفت که عده ای با عصبانیت، مذاکره را بدتر از کفر ابلیس بپندارند و با زشت ترین الفاظ به کسانی که طرفدار مذاکره اند ناسزا بگویند.

تا اینجای کار که هرکس نظرش را بگوید نه تنها بد نیست، که برای یک گروه احساس حفظ ارزش های استکبارستیزی خلق می کند و برای گروه آنطرفی نشاط و حتی امید به رفع تحریم می آفریند. محصول این گفتگوهای سیاسی و رسانه ای شاید نشاط سیاسی باشد.

اما اشکال آنجا شروع می شود که نه طرف اول تا کنون یکبار مذاکره موفقی داشته و نه طرف دوم با واقعیت های امروز ایران، منطقه و جهان نسبت درستی برقرار کرده است.

طرف اول که مشهور به تندروی است حداکثر تجربه اش از گفتگو مذاکرات دوره احمدی نژاد است که در آن آقای سعیدجلیلی وقت را با انشاخواندن و فلسفه بافی و کلیات ابوالبقا تلف کرد و خروجی اش نیز تحریم های فزون تر از قبل بود. حتی در دوره دولت سیزدهم با اینکه موقعیت های نسبتا طلایی وجود داشت اما باز هم با تلف کردن وقت ، تدبیری اندیشیده نشد و فرصت ها بر باد رفت.

طرف دوم که تجربه برجام را به عنوان برگ برنده رو می کند، توجه ندارد که شرایط امروز با سال1394 زمین تا آسمان تفاوت دارد. در آن روزگار بدلیل اجماع کلیت نظام و همچنین شرایط حاکم بر دولتهای امریکا و اروپا، مذاکرات به خوبی پیش رفت و درخت برجام حدود یکسال میوه داد و تا حد قابل توجهی، تحریم های دوره احمدی نژاد کاسته شد. جناح مخالف برجام از ان جهت که اعتقاد داشت "دیگی که برای ما نمی جوشد" اصلا نباید بجوشد، با آن دشمنی کرد و هم زبان و همسو با ترامپ ، به برجام لگد زد. ترامپ هم پاس گل ضدبرجامی ها را دریافت و آن را به ضربه ای محکم تبدیل کرد و وارد دروازه ایران نمود.

حالا اما دوباره نمی توان با همان روش برجام، کار را جلو برد. از یکسو دوباره ترامپ ضدبرجام وارد کاخ سفید شده و از جانب دیگر کاسبان تحریم در داخل، توپ هایشان را کاشته اند تا پاس گل گذشته را تکرار کنند. همچنین اتفاقات دیگری هم در فلسطین و لبنان و سوریه افتاده که شرایط را بسیار پیچیده تر کرده است. مدافعان امروز مذاکره گمان می کنند می توان مثل ۱۰ سال پیش وارد میدان شد، حال آنکه واقعیت روی زمین چیز دیگری می گوید.
بنابراین می توان گفت اینها دچار نوعی تغافل همراه با شتابزدگی شده اند و بدون تحلیل درست از موقعیت امروز ایران، به سمت مذاکره می دوند.

دوضلع از مثلث برجام یعنی عراقچی و تخت روانچی الان هم فرمان وزارت خارجه را در دست دارند و اتفاقا امروز با تجربه ای ارزشمندتر پای کار هستند. کارشناس تر از آنها لااقل در عرضه اجرا وجود ندارد. گریزی نیست جز آنکه هر دوجناح موجود بجای واکنش های تند و عصبی یا خوش خیالی های سراب گونه، وزارتخارجه را در عرصه دیپلماسی امروز حمایت کنند و تنها نگذارند.

عراقچی همان جایگاهی را دارد که باید داشته باشد. مورد اعتماد بزرگان نظام و کشور است و صحنه دیپلماسی را خوب می شناسد. می توان به او نقد داشت، اما وسط معرکه امروز، راهی جز حمایت از او نیست. برای رسیدن به مذاکره شرافتمندانه راه دیگری نداریم. داریم؟

www.group-telegram.com/fr/sanatir.com/40286

573 viewsJan 15 at 07:32

🔹چرا نباید عراقچی را امروز تنها گذاشت؟

✍️محمدمهاجری

می توان حتی در کسوت مشاور رئیس جمهور، نسخه گفتگو با دولت ترامپ را ارائه کرد و در طرف مقابل هم می توان پذیرفت که عده ای با عصبانیت، مذاکره را بدتر از کفر ابلیس بپندارند و با زشت ترین الفاظ به کسانی که طرفدار مذاکره اند ناسزا بگویند.

تا اینجای کار که هرکس نظرش را بگوید نه تنها بد نیست، که برای یک گروه احساس حفظ ارزش های استکبارستیزی خلق می کند و برای گروه آنطرفی نشاط و حتی امید به رفع تحریم می آفریند. محصول این گفتگوهای سیاسی و رسانه ای شاید نشاط سیاسی باشد.

اما اشکال آنجا شروع می شود که نه طرف اول تا کنون یکبار مذاکره موفقی داشته و نه طرف دوم با واقعیت های امروز ایران، منطقه و جهان نسبت درستی برقرار کرده است.

طرف اول که مشهور به تندروی است حداکثر تجربه اش از گفتگو مذاکرات دوره احمدی نژاد است که در آن آقای سعیدجلیلی وقت را با انشاخواندن و فلسفه بافی و کلیات ابوالبقا تلف کرد و خروجی اش نیز تحریم های فزون تر از قبل بود. حتی در دوره دولت سیزدهم با اینکه موقعیت های نسبتا طلایی وجود داشت اما باز هم با تلف کردن وقت ، تدبیری اندیشیده نشد و فرصت ها بر باد رفت.

طرف دوم که تجربه برجام را به عنوان برگ برنده رو می کند، توجه ندارد که شرایط امروز با سال1394 زمین تا آسمان تفاوت دارد. در آن روزگار بدلیل اجماع کلیت نظام و همچنین شرایط حاکم بر دولتهای امریکا و اروپا، مذاکرات به خوبی پیش رفت و درخت برجام حدود یکسال میوه داد و تا حد قابل توجهی، تحریم های دوره احمدی نژاد کاسته شد. جناح مخالف برجام از ان جهت که اعتقاد داشت "دیگی که برای ما نمی جوشد" اصلا نباید بجوشد، با آن دشمنی کرد و هم زبان و همسو با ترامپ ، به برجام لگد زد. ترامپ هم پاس گل ضدبرجامی ها را دریافت و آن را به ضربه ای محکم تبدیل کرد و وارد دروازه ایران نمود.

حالا اما دوباره نمی توان با همان روش برجام، کار را جلو برد. از یکسو دوباره ترامپ ضدبرجام وارد کاخ سفید شده و از جانب دیگر کاسبان تحریم در داخل، توپ هایشان را کاشته اند تا پاس گل گذشته را تکرار کنند. همچنین اتفاقات دیگری هم در فلسطین و لبنان و سوریه افتاده که شرایط را بسیار پیچیده تر کرده است. مدافعان امروز مذاکره گمان می کنند می توان مثل ۱۰ سال پیش وارد میدان شد، حال آنکه واقعیت روی زمین چیز دیگری می گوید.
بنابراین می توان گفت اینها دچار نوعی تغافل همراه با شتابزدگی شده اند و بدون تحلیل درست از موقعیت امروز ایران، به سمت مذاکره می دوند.

دوضلع از مثلث برجام یعنی عراقچی و تخت روانچی الان هم فرمان وزارت خارجه را در دست دارند و اتفاقا امروز با تجربه ای ارزشمندتر پای کار هستند. کارشناس تر از آنها لااقل در عرضه اجرا وجود ندارد. گریزی نیست جز آنکه هر دوجناح موجود بجای واکنش های تند و عصبی یا خوش خیالی های سراب گونه، وزارتخارجه را در عرصه دیپلماسی امروز حمایت کنند و تنها نگذارند.

عراقچی همان جایگاهی را دارد که باید داشته باشد. مورد اعتماد بزرگان نظام و کشور است و صحنه دیپلماسی را خوب می شناسد. می توان به او نقد داشت، اما وسط معرکه امروز، راهی جز حمایت از او نیست. برای رسیدن به مذاکره شرافتمندانه راه دیگری نداریم. داریم؟

BY مدیران‌صنعت