November 25th

زنجیره ای از مشکلات حرفه ای سر کارم، باعث شده یک هفته خیلی سخت را بگذرانم که به تقریب خوبی فعلا ادامه دارد.
با شناختی که از خودم دارم، چند وقت بعد می آیم اینجا و از سیر تا پیاز می نویسم که چه و چه و از کجا به کجا.
فی الحال، جهت مماشات و مراقبت از روانم، هر روز میروم بیرون و یک سر جاده ای را میگیرم و چندین کیلومتر راه میروم. از سه شنبه هفته گذشته تا الان حدود هشتاد کیلومتر راه رفته ام روی زمین خدا.
از آن بالا، از یک کره دیگر، شاید فضانوردی مرا دیده باشد که بی هدف ولی مصمم راه میروم که آرام بمانم.
و از آن بالا، فضانورد می بیند که لاک میزنم و کرم مرطوب کننده و هر روز همان‌جور که پای تلفن با همکارانم راه و چاره میجویم، سالاد مفصل کنار غذا میگذارم و یک پاکت آب نبات تافی، یادگار کودکی، هم برای خودم خریده ام که از من مراقبت کند.

امروز بچه ام بعد از ناهارش به من گفت قرار گذاشته با خودش تا یک هفته لب به هیچ نوع شیرینی نزند! یک پادکست کودکان گوش داده که در آن خانم پزشکی داشته می‌گفته آدم هر وقت میخواهد چیزی بخورد یا بخرد بهتر است دو بار از خودش سوال کند: واقعا لازمش دارم؟ آیا مطمئنم؟
و اینکه کنترل کردن پاسخ این سوال یک جوری آدم را قدرتمند می‌کند. مثل فستینگ!

و خودش اینجور نتیجه گرفته که شیرینی در یک هفته حذف بشود تا روی خودش کنترل داشته باشد. چون شیرینی را از همه خوراکی‌های روزانه بیشتر دوست دارد.

این حرفها در خانه ای زده میشود که زن خانه تا حد ممکن خوراک گیاهی می‌پزد و شکر سفید و نوشابه و آب میوه پاکتی نمی‌خرد. در خانه ای که اعضایش یا می‌دوند یا در خانه ورزش می‌کنند. مرتب.

فستینگ هفته ای شیرینی برای کودک؟ واقعا چرا آخر؟ این همه راه و چاه زندگی به مثابه بیشمار راههای رسیدن به خدا که هر روز توی چشم ما فرو میکنند و به ما معرفی می‌شود و در گوش ما خوانده میشود، درحالیکه کوچکترین درکی از پستی بلندی های هر روز ما وجود ندارد، اینکه ما از خواب بیدار بشویم (تازه اگر خوب و عمیق خوابیده باشیم) همان سر صبح چه فکرهایی توی پیشانی ماه رژه میرود، چقدر سختمان است، چقدر کار نکرده یا گیر کرده داریم....بعد راه و چاه و روش نوین زیستن الان دیگر رسیده به سطح کودکان سری الف و ب!!! آنهم چه؟ آیا واقعا واقعا باید این یک تکه کیک را بخورم یا نه؟!

بهش گفتم کنترل روی خودت خیلی هم خوب است. قدرت تو را نشان میدهد. ولی لازم نیست برای تمرین و داشتنش اذیت بشوی. میخواهی ببینی کنترل داری یا نه؟ نگاه کن میتوانی یک صفحه تمرین را بدون اینکه ده بار بلند بشوی و بچرخی، انجام بدهی؟ نگاه کن میتوانی یک روز تمام قبل حرف زدن یک دقیقه فکر کنی؟ یا تمرین کنی خودت ساعت کلاس ورزش و موقع خواب را یادت بیاید، نگاه کن میتوانی یک روز کمدت را مرتب نگه داری یا سر دوستت داد نزنی.
این هم کنترل است. این هم قدرت است.
شکلات و شکر زیاد معلوم است که خوب نیست. وگرنه خود من هر روز سه تا بستنی دلم میخواهد. و نمی‌خورم. ولی نه اینکه دیگر اگر روزی یک تکه کیک ببینم و دلم بخواهدش، هی از خودم سوال بپرسم واقعا؟ واقعا؟
خب معلوم است که کیک شکلاتی را آدم دلش واقعا میخواهد. مثلا آخر این هفته، تولد پدربزرگت من کیک دلخواهش را بپزم، تو نمی‌خوری چون روزه کنترل کیک داری؟ خندید ... من هم خندیدم. (به چه روزی افتادیم واقعا...).

بهش گفتم از من گوش کن، این دنیا خودش به اندازه کافی سخت هست. اصلا روز خودت بعنوان یک بچه کوچک که باید با کیف سنگین مدرسه هر روز برود و کلی ساعت ساکت بماند و با انواع بچه های موجود سر و کله بزند و چیز تازه یاد بگیرد بعد بیاید خانه و ما بهش بگوییم دست بشور، لباس عوض کن، غذا بخور، تکلیف حل کن، کلاس برو.... اوووووه همه اینها آنقدر سخت هست و داری عالی انجامشان میدهی که من به تو میگویم هر وقت که در پی چنین روز شلوغی دلت یک تکه کیک و شکلات خواست، نوش جانت.
همیشه هم ورزشت را کن و نه در ورزش نه در شکلات نه در هیچ‌ چیزی زیاده روی نکن و مسواک هم که چی؟
از حفظ بود: مسواک مشتی یادت نره.

این هم از این.
باشد که بزرگ و کوچک از شر شیطان رجیم و انقیادهای مضحک انسانی و مرزهای خودساخته اضافه‌کاری و انواع وسواس روان، به دور باشیم.

@November25th

❤116👍20👏11❤‍🔥5👎1🔥1

www.group-telegram.com/hk/November25th.com/1656

2.78K viewsedited  Sep 4 at 08:36

زنجیره ای از مشکلات حرفه ای سر کارم، باعث شده یک هفته خیلی سخت را بگذرانم که به تقریب خوبی فعلا ادامه دارد.
با شناختی که از خودم دارم، چند وقت بعد می آیم اینجا و از سیر تا پیاز می نویسم که چه و چه و از کجا به کجا.
فی الحال، جهت مماشات و مراقبت از روانم، هر روز میروم بیرون و یک سر جاده ای را میگیرم و چندین کیلومتر راه میروم. از سه شنبه هفته گذشته تا الان حدود هشتاد کیلومتر راه رفته ام روی زمین خدا.
از آن بالا، از یک کره دیگر، شاید فضانوردی مرا دیده باشد که بی هدف ولی مصمم راه میروم که آرام بمانم.
و از آن بالا، فضانورد می بیند که لاک میزنم و کرم مرطوب کننده و هر روز همان‌جور که پای تلفن با همکارانم راه و چاره میجویم، سالاد مفصل کنار غذا میگذارم و یک پاکت آب نبات تافی، یادگار کودکی، هم برای خودم خریده ام که از من مراقبت کند.

امروز بچه ام بعد از ناهارش به من گفت قرار گذاشته با خودش تا یک هفته لب به هیچ نوع شیرینی نزند! یک پادکست کودکان گوش داده که در آن خانم پزشکی داشته می‌گفته آدم هر وقت میخواهد چیزی بخورد یا بخرد بهتر است دو بار از خودش سوال کند: واقعا لازمش دارم؟ آیا مطمئنم؟
و اینکه کنترل کردن پاسخ این سوال یک جوری آدم را قدرتمند می‌کند. مثل فستینگ!

و خودش اینجور نتیجه گرفته که شیرینی در یک هفته حذف بشود تا روی خودش کنترل داشته باشد. چون شیرینی را از همه خوراکی‌های روزانه بیشتر دوست دارد.

این حرفها در خانه ای زده میشود که زن خانه تا حد ممکن خوراک گیاهی می‌پزد و شکر سفید و نوشابه و آب میوه پاکتی نمی‌خرد. در خانه ای که اعضایش یا می‌دوند یا در خانه ورزش می‌کنند. مرتب.

فستینگ هفته ای شیرینی برای کودک؟ واقعا چرا آخر؟ این همه راه و چاه زندگی به مثابه بیشمار راههای رسیدن به خدا که هر روز توی چشم ما فرو میکنند و به ما معرفی می‌شود و در گوش ما خوانده میشود، درحالیکه کوچکترین درکی از پستی بلندی های هر روز ما وجود ندارد، اینکه ما از خواب بیدار بشویم (تازه اگر خوب و عمیق خوابیده باشیم) همان سر صبح چه فکرهایی توی پیشانی ماه رژه میرود، چقدر سختمان است، چقدر کار نکرده یا گیر کرده داریم....بعد راه و چاه و روش نوین زیستن الان دیگر رسیده به سطح کودکان سری الف و ب!!! آنهم چه؟ آیا واقعا واقعا باید این یک تکه کیک را بخورم یا نه؟!

بهش گفتم کنترل روی خودت خیلی هم خوب است. قدرت تو را نشان میدهد. ولی لازم نیست برای تمرین و داشتنش اذیت بشوی. میخواهی ببینی کنترل داری یا نه؟ نگاه کن میتوانی یک صفحه تمرین را بدون اینکه ده بار بلند بشوی و بچرخی، انجام بدهی؟ نگاه کن میتوانی یک روز تمام قبل حرف زدن یک دقیقه فکر کنی؟ یا تمرین کنی خودت ساعت کلاس ورزش و موقع خواب را یادت بیاید، نگاه کن میتوانی یک روز کمدت را مرتب نگه داری یا سر دوستت داد نزنی.
این هم کنترل است. این هم قدرت است.
شکلات و شکر زیاد معلوم است که خوب نیست. وگرنه خود من هر روز سه تا بستنی دلم میخواهد. و نمی‌خورم. ولی نه اینکه دیگر اگر روزی یک تکه کیک ببینم و دلم بخواهدش، هی از خودم سوال بپرسم واقعا؟ واقعا؟
خب معلوم است که کیک شکلاتی را آدم دلش واقعا میخواهد. مثلا آخر این هفته، تولد پدربزرگت من کیک دلخواهش را بپزم، تو نمی‌خوری چون روزه کنترل کیک داری؟ خندید ... من هم خندیدم. (به چه روزی افتادیم واقعا...).

بهش گفتم از من گوش کن، این دنیا خودش به اندازه کافی سخت هست. اصلا روز خودت بعنوان یک بچه کوچک که باید با کیف سنگین مدرسه هر روز برود و کلی ساعت ساکت بماند و با انواع بچه های موجود سر و کله بزند و چیز تازه یاد بگیرد بعد بیاید خانه و ما بهش بگوییم دست بشور، لباس عوض کن، غذا بخور، تکلیف حل کن، کلاس برو.... اوووووه همه اینها آنقدر سخت هست و داری عالی انجامشان میدهی که من به تو میگویم هر وقت که در پی چنین روز شلوغی دلت یک تکه کیک و شکلات خواست، نوش جانت.
همیشه هم ورزشت را کن و نه در ورزش نه در شکلات نه در هیچ‌ چیزی زیاده روی نکن و مسواک هم که چی؟
از حفظ بود: مسواک مشتی یادت نره.

این هم از این.
باشد که بزرگ و کوچک از شر شیطان رجیم و انقیادهای مضحک انسانی و مرزهای خودساخته اضافه‌کاری و انواع وسواس روان، به دور باشیم.

@November25th

BY November 25th