مرورگر | Moroorgar

جذابیتِ پنهانِ اگزوتیسم

جنگ جهانی سوم در کارنامه‌ی فیلمسازی که مغزهای کوچک زنگ‌زده را کارگردانی کرده دستاورد جدیدی محسوب نمی‌شود اما در عین حال این فیلم به سرنوشت اعترافات ذهن خطرناک من یا قورباغه هم دچار نمی‌شود؛ آثاری که با ایده‌هایی جذاب شروع شدند و در نهایت نیمه‌کاره رها شدند و با پایانی مأیوس‌کننده مخاطب را حیرت‌زده از آن آغاز جذاب و آن پایان بسیار ضعیف رها کردند. هومن سیدی اساساً فیلم‌سازی‌ست که سودای تأثیرگذاری بر مخاطب با فضاسازی‌های خاص دارد و همین این خطر را در کارش ایجاد می‌کند که خودش مرعوب فضاسازی فیلم خودش شود و چفت و بست فیلمنامه را در نیمه رها کند. با این همه در کارنامه‌ی او هرجا فضاسازی در کنار ساختار فیلمنامه با دقت حفظ شده است، حاصل کار مانند مغزهای کوچک زنگ‌زده و خشم و هیاهو تاثیرگذار بوده است. اگزوتیسم فضای جنگ جهانی هم در فیلم تازه‌ی هومن سیدی دامی بود که می‌توانست او را به همان سرنوشتی دچار کند که در قورباغه گریبانش را گرفته بود اما با اینکه این اگزوتیسم در بستر فیلمنامه چندان جا نمی‌افتد و با خط اصلی داستان به لحاظ منطقی چفت نمی‌شود در نهایت سیدی موفق می‌شود فیلمش را با موفقیت نسبی به سکانس فینال برساند. فیلم همان تم آشنای سینمای اجتماعی این سال‌ها را دنبال می‌کند و راوی زندگی شخصیتی فقیر و سرکوب‌شده می‌شود که در نهایت به سمتی سوق داده می‌شود که انتقامش را از جامعه‌ی سرکوبگر دور و بر بگیرد. عشق شکیب به لادن که کارگر جنسی است تنها حلقه‌ای است که او را به جهان «انسانی» وصل می‌کند و وقتی این حلقه گسسته می‌شود شکیب همان خشونتی را به جامعه برمی‌گرداند که جامعه به او روا داشته است. شخصیت شکیب، تنهایی و سکوت و معصومیت و بی‌پناهی‌اش را باور می‌کنیم و تا سکانس فینال رفتار و کردارش برای‌مان باورکردنی‌ست ولی به جز این بیشتر روابط و آدم‌ها و اتفاقات - به جز استثناء‌هایی مثل فرشید و دستیارش و شخصیت سرمایه‌گذار فیلم - پرداخت‌نشده و باسمه‌ای به نظر می‌رسند. شیمی رابطه‌ی شکیب با لادن ساخته نمی‌شود و لادن هرگز از تیپ فراتر نمی‌رود. تفاوت سطح در بازی‌ها نجومی است و از بازی‌های درخشان مثل شخصیت فرشید تا بازی‌های افتضاح مثل شخصیت کارگردان در فیلم به چشم می‌خورد و همه‌ی این‌ نایکدستی‌ها هشداری‌ست برای هومن سیدی که مدت‌هاست از اوجی که در خشم و هیاهو و مغزهای کوچک زنگ‌زده ساخت فاصله گرفته است.

✍🏻 علیرضا اکبری

#جنگ_جهانی_سوم

@moroor_gar

https://bit.ly/3ULlMZg

Telegraph

جذابیت پنهان اگزوتیسم

www.group-telegram.com/hk/moroor_gar.com/621

1.6K viewsedited  Apr 18, 2023 at 16:20

جذابیتِ پنهانِ اگزوتیسم

جنگ جهانی سوم در کارنامه‌ی فیلمسازی که مغزهای کوچک زنگ‌زده را کارگردانی کرده دستاورد جدیدی محسوب نمی‌شود اما در عین حال این فیلم به سرنوشت اعترافات ذهن خطرناک من یا قورباغه هم دچار نمی‌شود؛ آثاری که با ایده‌هایی جذاب شروع شدند و در نهایت نیمه‌کاره رها شدند و با پایانی مأیوس‌کننده مخاطب را حیرت‌زده از آن آغاز جذاب و آن پایان بسیار ضعیف رها کردند. هومن سیدی اساساً فیلم‌سازی‌ست که سودای تأثیرگذاری بر مخاطب با فضاسازی‌های خاص دارد و همین این خطر را در کارش ایجاد می‌کند که خودش مرعوب فضاسازی فیلم خودش شود و چفت و بست فیلمنامه را در نیمه رها کند. با این همه در کارنامه‌ی او هرجا فضاسازی در کنار ساختار فیلمنامه با دقت حفظ شده است، حاصل کار مانند مغزهای کوچک زنگ‌زده و خشم و هیاهو تاثیرگذار بوده است. اگزوتیسم فضای جنگ جهانی هم در فیلم تازه‌ی هومن سیدی دامی بود که می‌توانست او را به همان سرنوشتی دچار کند که در قورباغه گریبانش را گرفته بود اما با اینکه این اگزوتیسم در بستر فیلمنامه چندان جا نمی‌افتد و با خط اصلی داستان به لحاظ منطقی چفت نمی‌شود در نهایت سیدی موفق می‌شود فیلمش را با موفقیت نسبی به سکانس فینال برساند. فیلم همان تم آشنای سینمای اجتماعی این سال‌ها را دنبال می‌کند و راوی زندگی شخصیتی فقیر و سرکوب‌شده می‌شود که در نهایت به سمتی سوق داده می‌شود که انتقامش را از جامعه‌ی سرکوبگر دور و بر بگیرد. عشق شکیب به لادن که کارگر جنسی است تنها حلقه‌ای است که او را به جهان «انسانی» وصل می‌کند و وقتی این حلقه گسسته می‌شود شکیب همان خشونتی را به جامعه برمی‌گرداند که جامعه به او روا داشته است. شخصیت شکیب، تنهایی و سکوت و معصومیت و بی‌پناهی‌اش را باور می‌کنیم و تا سکانس فینال رفتار و کردارش برای‌مان باورکردنی‌ست ولی به جز این بیشتر روابط و آدم‌ها و اتفاقات - به جز استثناء‌هایی مثل فرشید و دستیارش و شخصیت سرمایه‌گذار فیلم - پرداخت‌نشده و باسمه‌ای به نظر می‌رسند. شیمی رابطه‌ی شکیب با لادن ساخته نمی‌شود و لادن هرگز از تیپ فراتر نمی‌رود. تفاوت سطح در بازی‌ها نجومی است و از بازی‌های درخشان مثل شخصیت فرشید تا بازی‌های افتضاح مثل شخصیت کارگردان در فیلم به چشم می‌خورد و همه‌ی این‌ نایکدستی‌ها هشداری‌ست برای هومن سیدی که مدت‌هاست از اوجی که در خشم و هیاهو و مغزهای کوچک زنگ‌زده ساخت فاصله گرفته است.

✍🏻 علیرضا اکبری

#جنگ_جهانی_سوم

@moroor_gar

https://bit.ly/3ULlMZg

BY مرورگر | Moroorgar