نشر همرخ

✍️ خانه‌ای لرزان، اما تنها پناه امن
دکتر طهماسب کاوسی

امروز هم یکی از همان روزهای شلوغ و گیج‌کننده است. وقتی چشم‌هات را باز می‌کنی، دنیایی از پیام‌ها، ایمیل‌ها و خبرهای بی‌پایان مثل سیل به سمتت می‌آید. انگار هر کسی دارد زندگی‌اش را به نمایش می‌گذارد و تو، تنها نشسته‌ای و حس می‌کنی هیچ کجا جایی برای تو نیست. گم شده‌ای میان این همه صدا و هیاهو، و هیچ‌کس صدای دل تو را نمی‌شنود.

اما یک لحظه، ناگهان سکوتی می‌رسد. یاد چیزی می‌افتی که مدت‌ها فراموش کرده بودی: نوشتن.

کسی از آن سوی صفحه‌مان می‌نویسد،
و جمله‌ای از تئودور آدورنو، آن فیلسوف و جامعه‌شناس آلمانی، به چشم می‌خورد:
«تنها خانه‌ای که باقی مانده، هرچند لرزان و شکننده، خانه‌ی نوشتن است.»

هرچند نمی‌توان به طور قطع گفت که این جمله از آدورنو است، اما محتوا و مفهوم آن در دل روزگار ما به شدت ملموس است. این خانه شاید شکستنی باشد، اما هنوز هست. خانه‌ای نه از جنس سنگ و چوب، بلکه از جنس کلمات و احساسات. جایی که وقتی دنیا دور و برت می‌لرزد، می‌توانی به آن پناه ببری.

نوشتن یعنی آزادی، آزادی از این هیاهو، از این فشار، از این حس خفه‌کننده‌ی گم‌شدن. وقتی قلم یا کیبورد را برمی‌داری، انگار دریچه‌ای باز می‌شود. در میان این همه شلوغی، نوشتن می‌تواند تو را به خودت برگرداند.

یادت هست چطور اولین بار که نوشتن را شروع کردی؟ شاید نمی‌دانستی با کلمات چکار کنی، اما حس می‌کردی آن‌ها پلی‌اند که تو را به دلت می‌رسانند. شاید زندگی هنوز سخت بود، اما با نوشتن، قسمتی از آن بار سنگین دل کم می‌شد.

نوشتن مثل یک گفت‌وگوی آرام با خود است. وقتی هیچ چیز معلوم نیست، نوشتن به تو می‌گوید از کجا شروع کنی. هرچند لرزان، اما خانه‌ای هست که می‌شود نفس کشید.

شاید فکر کنی نوشتن فقط برای نویسنده‌های بزرگ است، اما نه! نوشتن برای هرکسی است که دنبال خودش می‌گردد. در میان این همه هیاهوی جهان، نوشتن یک قدم زدن به درون خودت است. نوشته‌هایت شاید بهترین نباشند، اما برای خود تو هستند. تکه‌های گم‌شده‌ای که حالا دوباره به هم وصل می‌شوند.

در دنیای امروز که همه چیز سطحی و سریع است، نوشتن راهی است برای رسیدن به عمق. جایی که می‌توانی با خودت رو راست باشی، جایی که حقیقت‌های تو زندگی می‌کنند.

نوشتن فقط حرف زدن با خود نیست، ارتباطی است با دیگران. وقتی از دل می‌نویسی، احساساتت را واضح‌تر منتقل می‌کنی. نوشته‌هایت می‌توانند پلی باشند بین تو و آدم‌هایی که شاید حرف‌های تو را لازم دارند.

در پایان، نوشتن خانه‌ای است که همیشه باقی می‌ماند. شاید لرزان باشد، شاید شکننده، اما پناهگاه امن توست. جایی که می‌توانی خودت باشی، نفس بکشی و از شلوغی دنیا فاصله بگیری. تا زمانی که کلمات زنده‌اند، این خانه نیز زنده است؛ خانه‌ای که هیچ‌کس نمی‌تواند از تو بگیرد.

👉 https://hamrokh.com/trembling-house-safe-haven/

همرخ

خانه‌ای لرزان، اما تنها پناه امن - همرخ

یادداشتی از دکتر طهماسب کاوسی

❤5👏1

www.group-telegram.com/jp/hamrokhpub.com/391

86 viewsOct 9 at 10:13

✍️ خانه‌ای لرزان، اما تنها پناه امن
دکتر طهماسب کاوسی

امروز هم یکی از همان روزهای شلوغ و گیج‌کننده است. وقتی چشم‌هات را باز می‌کنی، دنیایی از پیام‌ها، ایمیل‌ها و خبرهای بی‌پایان مثل سیل به سمتت می‌آید. انگار هر کسی دارد زندگی‌اش را به نمایش می‌گذارد و تو، تنها نشسته‌ای و حس می‌کنی هیچ کجا جایی برای تو نیست. گم شده‌ای میان این همه صدا و هیاهو، و هیچ‌کس صدای دل تو را نمی‌شنود.

اما یک لحظه، ناگهان سکوتی می‌رسد. یاد چیزی می‌افتی که مدت‌ها فراموش کرده بودی: نوشتن.

کسی از آن سوی صفحه‌مان می‌نویسد،
و جمله‌ای از تئودور آدورنو، آن فیلسوف و جامعه‌شناس آلمانی، به چشم می‌خورد:
«تنها خانه‌ای که باقی مانده، هرچند لرزان و شکننده، خانه‌ی نوشتن است.»

هرچند نمی‌توان به طور قطع گفت که این جمله از آدورنو است، اما محتوا و مفهوم آن در دل روزگار ما به شدت ملموس است. این خانه شاید شکستنی باشد، اما هنوز هست. خانه‌ای نه از جنس سنگ و چوب، بلکه از جنس کلمات و احساسات. جایی که وقتی دنیا دور و برت می‌لرزد، می‌توانی به آن پناه ببری.

نوشتن یعنی آزادی، آزادی از این هیاهو، از این فشار، از این حس خفه‌کننده‌ی گم‌شدن. وقتی قلم یا کیبورد را برمی‌داری، انگار دریچه‌ای باز می‌شود. در میان این همه شلوغی، نوشتن می‌تواند تو را به خودت برگرداند.

یادت هست چطور اولین بار که نوشتن را شروع کردی؟ شاید نمی‌دانستی با کلمات چکار کنی، اما حس می‌کردی آن‌ها پلی‌اند که تو را به دلت می‌رسانند. شاید زندگی هنوز سخت بود، اما با نوشتن، قسمتی از آن بار سنگین دل کم می‌شد.

نوشتن مثل یک گفت‌وگوی آرام با خود است. وقتی هیچ چیز معلوم نیست، نوشتن به تو می‌گوید از کجا شروع کنی. هرچند لرزان، اما خانه‌ای هست که می‌شود نفس کشید.

شاید فکر کنی نوشتن فقط برای نویسنده‌های بزرگ است، اما نه! نوشتن برای هرکسی است که دنبال خودش می‌گردد. در میان این همه هیاهوی جهان، نوشتن یک قدم زدن به درون خودت است. نوشته‌هایت شاید بهترین نباشند، اما برای خود تو هستند. تکه‌های گم‌شده‌ای که حالا دوباره به هم وصل می‌شوند.

در دنیای امروز که همه چیز سطحی و سریع است، نوشتن راهی است برای رسیدن به عمق. جایی که می‌توانی با خودت رو راست باشی، جایی که حقیقت‌های تو زندگی می‌کنند.

نوشتن فقط حرف زدن با خود نیست، ارتباطی است با دیگران. وقتی از دل می‌نویسی، احساساتت را واضح‌تر منتقل می‌کنی. نوشته‌هایت می‌توانند پلی باشند بین تو و آدم‌هایی که شاید حرف‌های تو را لازم دارند.

در پایان، نوشتن خانه‌ای است که همیشه باقی می‌ماند. شاید لرزان باشد، شاید شکننده، اما پناهگاه امن توست. جایی که می‌توانی خودت باشی، نفس بکشی و از شلوغی دنیا فاصله بگیری. تا زمانی که کلمات زنده‌اند، این خانه نیز زنده است؛ خانه‌ای که هیچ‌کس نمی‌تواند از تو بگیرد.

👉 https://hamrokh.com/trembling-house-safe-haven/

BY نشر همرخ