کانال رسمی حزب مردم‌سالاری

ارزان‌بودن جان مردم

ابوالقاسم کواکبیان عضو شورای مرکزی حزب مردم‌سالاری در سرمقاله‌ی روزنامه‌ی پیام استان سمنان پنجشنبه ۲۱ فروردین ۱۴۰۴ نوشت:
 
این روزها در کشور پهناور و ثروتمند عزیزمان گرانی  بیداد می‌کند و فقر و ناداری بی‌سابقه گریبان اکثریت به‌اتفاق مردم شریف و نجیب ما را گرفته؛ به‌طوری که حتی در زمان جنگ هشت‌ساله مردم تا این حد به مشکلات و گرفتاری دچار نبودند و در یک کلام، امروز با سیلی صورت خود را سرخ نگه می‌دارند؛ به این ترتیب که دیگر توان خرید ابتدایی‌ترین مواد غذایی چون سیب‌زمینی و پیاز و گوجه‌فرنگی را ندارند و مواد پروتئینی چون گوشت و مرغ و حتی حبوبات را تنها می‌توانند پشت ویترین تماشا کنند و فرزندان آنان دیگر موز و کیوی و انبه را نمی‌شناسند؛ حتی سیب و پرتقال هم نمی‌خورند!
انگار مسئولان ما در کره‌ی مریخ زندگی می‌کنند و چشم برهم گذاشته و چیزی را نمی‌بینند و پیشنهادشان برای اداره‌ی کشور این است که مساجد و خیرین کمک کنند تا کسی گرسنه نماند! در امور خارجی و تعامل با دیگر کشورها نیز هر زمان هرکدام ساز جداگانه می‌زنند؛ یکی طرف‌داران مذاکره را بی‌شرف می‌خواند و دیگری مذاکره‌ی مستقیم را چاره‌ی کار می‌داند و خلاصه برخی مذاکره‌ی غیرمستقیم یعنی توسط واسطه‌ها را می‌پسندند. این‌گونه به نظر می‌رسد که رأی و نظر اکثر مردم هیچ محلی از اعراب ندارد. به‌راستی مردم کشور ما به کدامین گناه تا این حد حقیر شده‌اند که حتی نظرخواهی از آنان برای اداره‌ی کشور به محاق رفته و به‌طور کلی حرف و سخن آنان به طاق نسیان کوبیده می‌شود و ظاهراً آنچه ارزان است، جان انسان‌هاست و به هر طریقی مسیر مرگ‌ومیر برایشان آماده است؛ از آلودگی هوا گرفته تا غذاهای سرطان‌زا، از قتل و آدم‌کشی گرفته تا خودکشی خیل عظیمی از جوانان، از کمبود داروهای حیاتی گرفته تا سوءتغذیه کودکان و حوادث دیگری چون ریزش معدن در مهماندویه‌ی دامغان و جان‌باختن هفت تن از کارگران زحمت‌کش آن و مهم‌تر از همه تصادفات جاده‌ای که طبق آمارهای رسمی در تعطیلات نوروز قریب یک‌هزار نفر جان خود را از دست داده‌اند و حدود یک‌صدهزار نفر مصدوم و مجروح داشته‌ایم.
جالب است همه دیگری را مقصر قلمداد می‌کنند؛ یکی جاده و راه‌های غیراستاندارد را و دیگری اتومبیل‌های بی‌کیفیت را و آن دیگر بی‌فرهنگی و رعایت‌نکردن مقررات رانندگی و خلاصه خواب‌آلودگی و هزاران نقیصه‌ی دیگر را علت بروز حوادث می‌دانند.
برای مثال، نگارنده بیش‌از شصت سال است که جاده‌ی سمنان تا فیروزکوه را می‌شناسد و در آن تردد داشته است. اوایل جاده‌ی خاکی بود تا آنکه همان جاده‌ی خاکی را به همان شکل آسفالت کردند؛ البته رفت‌وآمد به‌جز برای چند کامیون با بار گچ، بسیار اندک بود تا آنکه با ازدیاد جمعیت و اتومبیل‌های جورواجور، رفت‌وآمد به چندبرابر قبل افزایش یافت و قرار شد این جاده‌ی پرتردد را دوبانده کنند تا هم از تصادفات کاسته شود و هم بتوان از این مسیر هفتادکیلومتری، بی‌دغدغه عبور کرد؛ ولی هم‌اکنون علاوه‌بر شلوغی ناشی از اتومبیل‌هایی که قصد سفر به مازندران را دارند، اکثر کامیون‌ها و تریلی‌هایی که قصد عبور از مشهد به تهران را دارند، از چندکیلومتری سرخه میان‌بر می‌زنند تا از جاده‌ی فیروزکوه به تهران بروند و جاده‌ای که بیش‌از 25 سال است که قرار بوده دوبانده شود، هنوز 25 کیلومتر از آن هم دوبانده نشده و هفته‌ای نیست که در آن، تصادف خونین رخ ندهد و در تعطیلی همین امسال چندین نفر جان خود را از دست دادند.
به‌راستی در نظر مسئولان ما، جان انسان‌ها چقدر بی‌ارزش است! واقعاً دوبانده‌کردن هفتاد کیلومتر راه ارزش آن را ندارد که حتی از مرگ یک انسان پیشگیری شود؟ شاید مسئولان راه‌سازی ما از پیشرفت راه‌ها در کشورهای توسعه‌یافته اطلاع دقیقی ندارند! آیا آنان نمی‌دانند در چند سال اخیر در کشورهایی چون چین، آمریکا و اروپا بزرگ‌راه‌های چندصدکیلومتری را در طی بازه‌ی زمانی کوتاه دو سال ساخته‌اند؟ آن‌ها نمی‌دانند اتوبان بین چین و پاکستان با 880 کیلومتر طول فقط طی 36 ماه ساخته شده است؟ آن‌ها از بزرگ‌راه یاشی در آن دیار که از کوه‌های مرتفع می‌گذرد یا بزرگ‌راه چین به طول 5476 کیلومتر که بزرگ‌ترین بزرگ‌راه جهان است و از شانگهای تا مرز نپال کشیده شده، خبر ندارند؟ همچنین می‌توان بزرگ‌راهی را برشمرد که از آلاسکای آمریکای شمالی شروع می‌شود و پس‌از طی مسافت سه‌هزار کیلومتر به جنوب آمریکا وصل می‌شود یا آزادراه ایالتی به‌نام راه کتی که عریض‌ترین آزادراه جهان است و 26 لاین دارد. مطمئن باشید ساخت این آزادراه‌ها و جاده‌های عظیم کمتر از نصف ساخت جاده‌ی هفتادکیلومتری فیروزکوه به سمنان زمان برده است.

👍5

www.group-telegram.com/jp/hezb_mardomsalari.com/538

454 viewsApr 10 at 08:25

ارزان‌بودن جان مردم

ابوالقاسم کواکبیان عضو شورای مرکزی حزب مردم‌سالاری در سرمقاله‌ی روزنامه‌ی پیام استان سمنان پنجشنبه ۲۱ فروردین ۱۴۰۴ نوشت:
 
این روزها در کشور پهناور و ثروتمند عزیزمان گرانی  بیداد می‌کند و فقر و ناداری بی‌سابقه گریبان اکثریت به‌اتفاق مردم شریف و نجیب ما را گرفته؛ به‌طوری که حتی در زمان جنگ هشت‌ساله مردم تا این حد به مشکلات و گرفتاری دچار نبودند و در یک کلام، امروز با سیلی صورت خود را سرخ نگه می‌دارند؛ به این ترتیب که دیگر توان خرید ابتدایی‌ترین مواد غذایی چون سیب‌زمینی و پیاز و گوجه‌فرنگی را ندارند و مواد پروتئینی چون گوشت و مرغ و حتی حبوبات را تنها می‌توانند پشت ویترین تماشا کنند و فرزندان آنان دیگر موز و کیوی و انبه را نمی‌شناسند؛ حتی سیب و پرتقال هم نمی‌خورند!
انگار مسئولان ما در کره‌ی مریخ زندگی می‌کنند و چشم برهم گذاشته و چیزی را نمی‌بینند و پیشنهادشان برای اداره‌ی کشور این است که مساجد و خیرین کمک کنند تا کسی گرسنه نماند! در امور خارجی و تعامل با دیگر کشورها نیز هر زمان هرکدام ساز جداگانه می‌زنند؛ یکی طرف‌داران مذاکره را بی‌شرف می‌خواند و دیگری مذاکره‌ی مستقیم را چاره‌ی کار می‌داند و خلاصه برخی مذاکره‌ی غیرمستقیم یعنی توسط واسطه‌ها را می‌پسندند. این‌گونه به نظر می‌رسد که رأی و نظر اکثر مردم هیچ محلی از اعراب ندارد. به‌راستی مردم کشور ما به کدامین گناه تا این حد حقیر شده‌اند که حتی نظرخواهی از آنان برای اداره‌ی کشور به محاق رفته و به‌طور کلی حرف و سخن آنان به طاق نسیان کوبیده می‌شود و ظاهراً آنچه ارزان است، جان انسان‌هاست و به هر طریقی مسیر مرگ‌ومیر برایشان آماده است؛ از آلودگی هوا گرفته تا غذاهای سرطان‌زا، از قتل و آدم‌کشی گرفته تا خودکشی خیل عظیمی از جوانان، از کمبود داروهای حیاتی گرفته تا سوءتغذیه کودکان و حوادث دیگری چون ریزش معدن در مهماندویه‌ی دامغان و جان‌باختن هفت تن از کارگران زحمت‌کش آن و مهم‌تر از همه تصادفات جاده‌ای که طبق آمارهای رسمی در تعطیلات نوروز قریب یک‌هزار نفر جان خود را از دست داده‌اند و حدود یک‌صدهزار نفر مصدوم و مجروح داشته‌ایم.
جالب است همه دیگری را مقصر قلمداد می‌کنند؛ یکی جاده و راه‌های غیراستاندارد را و دیگری اتومبیل‌های بی‌کیفیت را و آن دیگر بی‌فرهنگی و رعایت‌نکردن مقررات رانندگی و خلاصه خواب‌آلودگی و هزاران نقیصه‌ی دیگر را علت بروز حوادث می‌دانند.
برای مثال، نگارنده بیش‌از شصت سال است که جاده‌ی سمنان تا فیروزکوه را می‌شناسد و در آن تردد داشته است. اوایل جاده‌ی خاکی بود تا آنکه همان جاده‌ی خاکی را به همان شکل آسفالت کردند؛ البته رفت‌وآمد به‌جز برای چند کامیون با بار گچ، بسیار اندک بود تا آنکه با ازدیاد جمعیت و اتومبیل‌های جورواجور، رفت‌وآمد به چندبرابر قبل افزایش یافت و قرار شد این جاده‌ی پرتردد را دوبانده کنند تا هم از تصادفات کاسته شود و هم بتوان از این مسیر هفتادکیلومتری، بی‌دغدغه عبور کرد؛ ولی هم‌اکنون علاوه‌بر شلوغی ناشی از اتومبیل‌هایی که قصد سفر به مازندران را دارند، اکثر کامیون‌ها و تریلی‌هایی که قصد عبور از مشهد به تهران را دارند، از چندکیلومتری سرخه میان‌بر می‌زنند تا از جاده‌ی فیروزکوه به تهران بروند و جاده‌ای که بیش‌از 25 سال است که قرار بوده دوبانده شود، هنوز 25 کیلومتر از آن هم دوبانده نشده و هفته‌ای نیست که در آن، تصادف خونین رخ ندهد و در تعطیلی همین امسال چندین نفر جان خود را از دست دادند.
به‌راستی در نظر مسئولان ما، جان انسان‌ها چقدر بی‌ارزش است! واقعاً دوبانده‌کردن هفتاد کیلومتر راه ارزش آن را ندارد که حتی از مرگ یک انسان پیشگیری شود؟ شاید مسئولان راه‌سازی ما از پیشرفت راه‌ها در کشورهای توسعه‌یافته اطلاع دقیقی ندارند! آیا آنان نمی‌دانند در چند سال اخیر در کشورهایی چون چین، آمریکا و اروپا بزرگ‌راه‌های چندصدکیلومتری را در طی بازه‌ی زمانی کوتاه دو سال ساخته‌اند؟ آن‌ها نمی‌دانند اتوبان بین چین و پاکستان با 880 کیلومتر طول فقط طی 36 ماه ساخته شده است؟ آن‌ها از بزرگ‌راه یاشی در آن دیار که از کوه‌های مرتفع می‌گذرد یا بزرگ‌راه چین به طول 5476 کیلومتر که بزرگ‌ترین بزرگ‌راه جهان است و از شانگهای تا مرز نپال کشیده شده، خبر ندارند؟ همچنین می‌توان بزرگ‌راهی را برشمرد که از آلاسکای آمریکای شمالی شروع می‌شود و پس‌از طی مسافت سه‌هزار کیلومتر به جنوب آمریکا وصل می‌شود یا آزادراه ایالتی به‌نام راه کتی که عریض‌ترین آزادراه جهان است و 26 لاین دارد. مطمئن باشید ساخت این آزادراه‌ها و جاده‌های عظیم کمتر از نصف ساخت جاده‌ی هفتادکیلومتری فیروزکوه به سمنان زمان برده است.

BY کانال رسمی حزب مردم‌سالاری