🔴بهجای لولهکشی از خزر شبکه فرسوده را نوسازی کنید/ انتقال آب به تهران نیازمند پمپاژ 3 هزارمتری است
🔴 درحالی به پایان اولین ماه پاییز نزدیک میشویم که پایتخت در میانه بحرانی مزمن در حوزه تأمین آب شرب قرار دارد و شاخصهای منابع زیرزمینی از افت مداوم حکایت میکنند؛ اما بار دیگر طرحی بر سر زبانها افتاده که بوی «بحران» میدهد. ابراهیم نجفی، عضو کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی، از پروژهای سخن گفته که بهزعم او میتواند راه نجات پایتخت از کمآبی باشد؛ «انتقال آب از دریای خزر به تهران» اظهارنظری که در همان لحظه انتشار، موجی از تردید، هشدار و پرسش در میان کارشناسان محیطزیست و منابع آب برانگیخت.
⭕ محمد درویش فعال محیط زیست در گفتوگو با «فرهیختگان»: در استان تهران باید مصرف آب در بخش کشاورزی کاهش یابد و مصرف آب شهروندان کنترل شود، آب بهداشتی و آب شرب باید از هم تفکیک شود. الان مردم برای شستن ماشین یا نظافت منزل از آب شرب استفاده میکنند، چرا باید چنین باشد؟ گفته میشود حدود ۳۰ درصد آب شرب تهران هدر میرود، لولهها فرسودهاند و برخی مشترکان مصرف غیرمتعارف دارند. این مسائل را اصلاح کنیم تا معادله بزرگی تعریف شود و نیازی به انتقالهای پرهزینه و زیانبار نباشد. دررابطهبا آبشیرینکنها و انتقال آبشور به تهران، اگر ما در بخش کشاورزی استانهایی مانند سمنان، راندمان آبیاری را ۱۰ درصد افزایش دهیم، همان مقدار آب را که قرار است از خزر بیاوریم، صرفهجویی خواهیم کرد. در کشاورزی سمنان راندمان آبیاری حدود ۳۵ درصد است و ضایعات نزدیک ۳۰ درصد است؛ آیا سزاوار نیست به ارتقای فناوری و روشهای کشاورزی کمک کنیم؟ این موضوع در سند ملی امنیت غذایی نیز مطرح شده است و رئیسجمهور گذشته بر آن تأکید داشتهاند، ما موظفیم اجرای آن را ابلاغ و عملیاتی کنیم.
🔴 در نظر بگیرید لوله آبی که میخواهد منتقل شود، ممکن است نیاز به قطع بخشی از جنگلهای هیرکانی داشته باشد؛ ایجاد گسست اکولوژیک در البرز، رسیدن به سمنان یا تهران و نابودی زیستبومهای طبیعی از پیامدهای آن است. این واقعاً اقدامی عبث و خطرناک است. علاوه بر این، واردکردن آب شیرین به برخی استانها باعث میشود آن مناطق مهاجرپذیرتر شوند و فشار جمعیتی و بحرانهای بعدی ایجاد شود؛ بحرانهایی که اکنون در اصفهان و یزد مشاهده میکنیم، خودساخته ماست.
⭕حاجمرادی فعال محیط زیست در گفتوگو با «فرهیختگان»: با وجود اینکه بخش آب و برق کشور ما تحت مدیریت یک وزارتخانه واحد قرار دارد، به نظر میرسد در طرحریزی پروژههای آبی، به مصرف برق و انرژی توجه چندانی نمیشود. در حال حاضر نگاه غالب این است که مسئله را صرفاً از منظر تأمین آب و میزان منابع آبی بررسی کنیم، درحالیکه مثلاً انتقال تنها یک مترمکعب آب از دریای خزر به شهر تهران، باتوجهبه توپوگرافی دریای خزر تا تهران، نیازمند پمپاژ تا ارتفاع حدود سههزار متر است. به بیان دیگر، برای هر مترمکعب آب انتقالی، میزان قابلتوجهی انرژی برق لازم خواهد بود.
🔴 فرض کنیم با صرف هزینهای حدود ۱۴۰ تا ۱۵۰ میلیون دلار، بتوانیم به هدف موردنظر برای انتقال آب از طریق خط لوله دست یابیم و آب را به حوزه مصرف تهران منتقل کنیم. کل مجموعه یکپارچهای که ما بهعنوان «منطقه یکپارچه مصرف آب تهران» میشناسیم (شامل مناطق آبیک تا ایوانکی) از یک مجموعه واحد منابع آب مصرف میکنند و در حال حاضر سالانه حدود چهارمیلیارد مترمکعب مصرف آب در بخشهای کشاورزی و صنعتی دارد. حال با فرض محال تأمین برق موردنیاز این پروژه در شرایط ناترازی برق کشور و پمپاژ آب تا ارتفاع سههزار متری از سطح دریای خزر تا تهران، حجم ۱۵۰ میلیون مترمکعب آب انتقالی از طریق یک خط لوله، در برابر چهارمیلیارد مترمکعب مصرف فعلی آب کشاورزی و صنعتی در تهران، عدد ناچیزی است. بنابراین چنین پروژهای جز منافع مالی برای مجریان و تأمینکنندگان خطوط لوله، هیچ تأثیر معناداری در تعادل آبی کشور نخواهد داشت و در عمل به اتلاف منابع مالی منجر میشود. در حال حاضر در استان تهران، حدود ۱.۹ میلیارد مترمکعب آب (یعنی بیش از ۱۲ برابر آب انتقالی از یک خط لوله) در بخش کشاورزی مصرف میشود. بنابراین استان تهران با وجود این حجم از مصرف در بخش کشاورزی، هیچگاه نیازی به اجرای پروژههای پرهزینه انتقال آب از دریای خزر نخواهد داشت.
⭕متن کامل گزارش فاطمه قدیری، خبرنگار فرهیختگان را در سایت بخوانید.
🔴بهجای لولهکشی از خزر شبکه فرسوده را نوسازی کنید/ انتقال آب به تهران نیازمند پمپاژ 3 هزارمتری است
🔴 درحالی به پایان اولین ماه پاییز نزدیک میشویم که پایتخت در میانه بحرانی مزمن در حوزه تأمین آب شرب قرار دارد و شاخصهای منابع زیرزمینی از افت مداوم حکایت میکنند؛ اما بار دیگر طرحی بر سر زبانها افتاده که بوی «بحران» میدهد. ابراهیم نجفی، عضو کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی، از پروژهای سخن گفته که بهزعم او میتواند راه نجات پایتخت از کمآبی باشد؛ «انتقال آب از دریای خزر به تهران» اظهارنظری که در همان لحظه انتشار، موجی از تردید، هشدار و پرسش در میان کارشناسان محیطزیست و منابع آب برانگیخت.
⭕ محمد درویش فعال محیط زیست در گفتوگو با «فرهیختگان»: در استان تهران باید مصرف آب در بخش کشاورزی کاهش یابد و مصرف آب شهروندان کنترل شود، آب بهداشتی و آب شرب باید از هم تفکیک شود. الان مردم برای شستن ماشین یا نظافت منزل از آب شرب استفاده میکنند، چرا باید چنین باشد؟ گفته میشود حدود ۳۰ درصد آب شرب تهران هدر میرود، لولهها فرسودهاند و برخی مشترکان مصرف غیرمتعارف دارند. این مسائل را اصلاح کنیم تا معادله بزرگی تعریف شود و نیازی به انتقالهای پرهزینه و زیانبار نباشد. دررابطهبا آبشیرینکنها و انتقال آبشور به تهران، اگر ما در بخش کشاورزی استانهایی مانند سمنان، راندمان آبیاری را ۱۰ درصد افزایش دهیم، همان مقدار آب را که قرار است از خزر بیاوریم، صرفهجویی خواهیم کرد. در کشاورزی سمنان راندمان آبیاری حدود ۳۵ درصد است و ضایعات نزدیک ۳۰ درصد است؛ آیا سزاوار نیست به ارتقای فناوری و روشهای کشاورزی کمک کنیم؟ این موضوع در سند ملی امنیت غذایی نیز مطرح شده است و رئیسجمهور گذشته بر آن تأکید داشتهاند، ما موظفیم اجرای آن را ابلاغ و عملیاتی کنیم.
🔴 در نظر بگیرید لوله آبی که میخواهد منتقل شود، ممکن است نیاز به قطع بخشی از جنگلهای هیرکانی داشته باشد؛ ایجاد گسست اکولوژیک در البرز، رسیدن به سمنان یا تهران و نابودی زیستبومهای طبیعی از پیامدهای آن است. این واقعاً اقدامی عبث و خطرناک است. علاوه بر این، واردکردن آب شیرین به برخی استانها باعث میشود آن مناطق مهاجرپذیرتر شوند و فشار جمعیتی و بحرانهای بعدی ایجاد شود؛ بحرانهایی که اکنون در اصفهان و یزد مشاهده میکنیم، خودساخته ماست.
⭕حاجمرادی فعال محیط زیست در گفتوگو با «فرهیختگان»: با وجود اینکه بخش آب و برق کشور ما تحت مدیریت یک وزارتخانه واحد قرار دارد، به نظر میرسد در طرحریزی پروژههای آبی، به مصرف برق و انرژی توجه چندانی نمیشود. در حال حاضر نگاه غالب این است که مسئله را صرفاً از منظر تأمین آب و میزان منابع آبی بررسی کنیم، درحالیکه مثلاً انتقال تنها یک مترمکعب آب از دریای خزر به شهر تهران، باتوجهبه توپوگرافی دریای خزر تا تهران، نیازمند پمپاژ تا ارتفاع حدود سههزار متر است. به بیان دیگر، برای هر مترمکعب آب انتقالی، میزان قابلتوجهی انرژی برق لازم خواهد بود.
🔴 فرض کنیم با صرف هزینهای حدود ۱۴۰ تا ۱۵۰ میلیون دلار، بتوانیم به هدف موردنظر برای انتقال آب از طریق خط لوله دست یابیم و آب را به حوزه مصرف تهران منتقل کنیم. کل مجموعه یکپارچهای که ما بهعنوان «منطقه یکپارچه مصرف آب تهران» میشناسیم (شامل مناطق آبیک تا ایوانکی) از یک مجموعه واحد منابع آب مصرف میکنند و در حال حاضر سالانه حدود چهارمیلیارد مترمکعب مصرف آب در بخشهای کشاورزی و صنعتی دارد. حال با فرض محال تأمین برق موردنیاز این پروژه در شرایط ناترازی برق کشور و پمپاژ آب تا ارتفاع سههزار متری از سطح دریای خزر تا تهران، حجم ۱۵۰ میلیون مترمکعب آب انتقالی از طریق یک خط لوله، در برابر چهارمیلیارد مترمکعب مصرف فعلی آب کشاورزی و صنعتی در تهران، عدد ناچیزی است. بنابراین چنین پروژهای جز منافع مالی برای مجریان و تأمینکنندگان خطوط لوله، هیچ تأثیر معناداری در تعادل آبی کشور نخواهد داشت و در عمل به اتلاف منابع مالی منجر میشود. در حال حاضر در استان تهران، حدود ۱.۹ میلیارد مترمکعب آب (یعنی بیش از ۱۲ برابر آب انتقالی از یک خط لوله) در بخش کشاورزی مصرف میشود. بنابراین استان تهران با وجود این حجم از مصرف در بخش کشاورزی، هیچگاه نیازی به اجرای پروژههای پرهزینه انتقال آب از دریای خزر نخواهد داشت.
⭕متن کامل گزارش فاطمه قدیری، خبرنگار فرهیختگان را در سایت بخوانید.
Telegram has gained a reputation as the “secure” communications app in the post-Soviet states, but whenever you make choices about your digital security, it’s important to start by asking yourself, “What exactly am I securing? And who am I securing it from?” These questions should inform your decisions about whether you are using the right tool or platform for your digital security needs. Telegram is certainly not the most secure messaging app on the market right now. Its security model requires users to place a great deal of trust in Telegram’s ability to protect user data. For some users, this may be good enough for now. For others, it may be wiser to move to a different platform for certain kinds of high-risk communications. For example, WhatsApp restricted the number of times a user could forward something, and developed automated systems that detect and flag objectionable content. For Oleksandra Tsekhanovska, head of the Hybrid Warfare Analytical Group at the Kyiv-based Ukraine Crisis Media Center, the effects are both near- and far-reaching. WhatsApp, a rival messaging platform, introduced some measures to counter disinformation when Covid-19 was first sweeping the world. In December 2021, Sebi officials had conducted a search and seizure operation at the premises of certain persons carrying out similar manipulative activities through Telegram channels.
from kr
