Перад вамі Эрнст Фрыдрых. Я даведаўся пра яго зусім нядаўна: наткнуўся ў адной з кніг на згадку пра яго антываенны фотаальбом "Krieg dem Kriege!" і, зацікавіўшыся, пачаў шукаць больш інфармацыі пра яго.
Эрнст Фрыдрых нарадзіўся ў 1894 годзе. У 17 гадоў ён уступіў у сацыял-дэмакратычную партыю, аднак незадоўга да пачатку першай сусветнай вайны выйшаў з яе. Кіраўніцтва партыі падтрымала ўдзел Германіі ў вайне, што шло ў разрэз з пацыфісцкімі перакананнямі Фрыдрыха.
Калі пачалася вайна, нямецкія ўлады паспрабавалі мабілізаваць Эрнста, але ён адкрыта адмовіўся ўдзельнічаць у імперыялістычнай бойні. За гэта ён быў прызнаны "непрыдатным" да службы і адпраўлены на год у псіхіятрычную лячэбніцу.
Пасля выхаду ён стаў актыўна дзейнічаць як антываенны актывіст і анархіст. Ключавым падзеяй яго дзейнасці стала выданне ў 1924 годзе кнігі "Krieg dem Kriege!" магутнага фотаальбома, які выкрываў жахі першай сусветнай вайны. Эрнст сабраў фатаграфіі знявечаных салдат, трупаў, разбурэнняў. Жахлівыя, але праўдзівыя выявы, якія немагчыма забыць. Пісьменнік Курт Тухольскі метка адзначыў пра кнігу: «Той, хто не здрыганецца, гледзячы на гэтыя фатаграфіі, не чалавек, а патрыёт».
Нягледзячы на пратэсты нацыяналістаў і правых ветэранскіх арганізацый і іншай вечна абуранай публікі Эрнст ездзіў па ўсёй Германіі, выступаючы з антываеннымі лекцыямі. У 1925 годзе ён адкрыў у Берліне першы ў свеце Антываенны музей, які стаў месцам прыцягнення для ўсіх, хто выступаў супраць мілітарызму.
Нават у адносна свабоднай Веймарскай рэспубліцы ён быў асуджаны 16 разоў за сваю дзейнасць. Неаднаразова станавіўся ахвярай нападаў з боку нацысцкіх баявікоў. Пасля падпалу Рэйхстага ў 1933 годзе яго арыштавалі. Амаль восем месяцаў ён правёў у засьценках нацысцкага рэжыму. Пасля вызвалення яму з сям’ёй удалося збегчы з Германіі.
Спачатку ён перабраўся ў Швейцарыю, але і там працягваў антываенную барацьбу, з-за чаго ў хуткім часе быў высланы па патрабаванні нацысцкіх уладаў. Перабраўся ў Бельгію, дзе адкрыў другі Антываенны музей у 1936 годзе. Але і адтуль Эрнста выдварылі, на гэты раз у Францыю.
У Францыі разам з сынам ён трапіў у канцлагер, але ім удалося збегчы. У 1942 годзе Эрнст і яго сын далучыліся да руху Супраціву. Фрыдрых-старэйшы, які заставаўся верным сваім перакананням, не ўзяў у рукі зброю, але актыўна дапамагаў партызанам.
Аднак у 1943 годзе, калі яго сын трапіў у палон да нацыстаў, Эрнст узяў зброю і стаў партызанам. Зрабіў ён гэта не таму, што разлюбіў мір, а таму, што разумеў, фашызм гэта пагроза самай магчымасці міру. Ён працягваў узброенае супраціўленне да канца вайны, нягледзячы на раненні. А пасля вайны працягнуў сваю сваю антымілітарысцкую дзейнасць.
І гэта асабліва важны для мяне. Тут я бачу паралель з сённяшнімі падзеямі ва Украіне. Менавіта цяпер многія былыя пацыфісты і антымілітарысты апынуліся перад выбарам: застацца ўбаку, схаваўшыся за прыгожымі дэкларацыямі аб міры або даць бой дыктатарскаму рэжыму.
Сёння анархістам варта не слухаць кабінетных дагматыкаў, а браць прыклад з Эрнста Фрыдрыха і ўсіх іншых, хто быў гатовы даць вайне адпор не толькі прыгожымі заявамі, але і, калі прыйшлося, вінтоўкай.
Бо гісторыя Эрнста Фрыдрыха вучыць нас таму, што барацьба за мір і вольную анархісцкую будучыню патрабуе ад нас не толькі слоў, але і актыўных дзеянняў. Часам нават тых, якія яшчэ ўчора мы самі актыўна крытыкавалі.
Перад вамі Эрнст Фрыдрых. Я даведаўся пра яго зусім нядаўна: наткнуўся ў адной з кніг на згадку пра яго антываенны фотаальбом "Krieg dem Kriege!" і, зацікавіўшыся, пачаў шукаць больш інфармацыі пра яго.
Эрнст Фрыдрых нарадзіўся ў 1894 годзе. У 17 гадоў ён уступіў у сацыял-дэмакратычную партыю, аднак незадоўга да пачатку першай сусветнай вайны выйшаў з яе. Кіраўніцтва партыі падтрымала ўдзел Германіі ў вайне, што шло ў разрэз з пацыфісцкімі перакананнямі Фрыдрыха.
Калі пачалася вайна, нямецкія ўлады паспрабавалі мабілізаваць Эрнста, але ён адкрыта адмовіўся ўдзельнічаць у імперыялістычнай бойні. За гэта ён быў прызнаны "непрыдатным" да службы і адпраўлены на год у псіхіятрычную лячэбніцу.
Пасля выхаду ён стаў актыўна дзейнічаць як антываенны актывіст і анархіст. Ключавым падзеяй яго дзейнасці стала выданне ў 1924 годзе кнігі "Krieg dem Kriege!" магутнага фотаальбома, які выкрываў жахі першай сусветнай вайны. Эрнст сабраў фатаграфіі знявечаных салдат, трупаў, разбурэнняў. Жахлівыя, але праўдзівыя выявы, якія немагчыма забыць. Пісьменнік Курт Тухольскі метка адзначыў пра кнігу: «Той, хто не здрыганецца, гледзячы на гэтыя фатаграфіі, не чалавек, а патрыёт».
Нягледзячы на пратэсты нацыяналістаў і правых ветэранскіх арганізацый і іншай вечна абуранай публікі Эрнст ездзіў па ўсёй Германіі, выступаючы з антываеннымі лекцыямі. У 1925 годзе ён адкрыў у Берліне першы ў свеце Антываенны музей, які стаў месцам прыцягнення для ўсіх, хто выступаў супраць мілітарызму.
Нават у адносна свабоднай Веймарскай рэспубліцы ён быў асуджаны 16 разоў за сваю дзейнасць. Неаднаразова станавіўся ахвярай нападаў з боку нацысцкіх баявікоў. Пасля падпалу Рэйхстага ў 1933 годзе яго арыштавалі. Амаль восем месяцаў ён правёў у засьценках нацысцкага рэжыму. Пасля вызвалення яму з сям’ёй удалося збегчы з Германіі.
Спачатку ён перабраўся ў Швейцарыю, але і там працягваў антываенную барацьбу, з-за чаго ў хуткім часе быў высланы па патрабаванні нацысцкіх уладаў. Перабраўся ў Бельгію, дзе адкрыў другі Антываенны музей у 1936 годзе. Але і адтуль Эрнста выдварылі, на гэты раз у Францыю.
У Францыі разам з сынам ён трапіў у канцлагер, але ім удалося збегчы. У 1942 годзе Эрнст і яго сын далучыліся да руху Супраціву. Фрыдрых-старэйшы, які заставаўся верным сваім перакананням, не ўзяў у рукі зброю, але актыўна дапамагаў партызанам.
Аднак у 1943 годзе, калі яго сын трапіў у палон да нацыстаў, Эрнст узяў зброю і стаў партызанам. Зрабіў ён гэта не таму, што разлюбіў мір, а таму, што разумеў, фашызм гэта пагроза самай магчымасці міру. Ён працягваў узброенае супраціўленне да канца вайны, нягледзячы на раненні. А пасля вайны працягнуў сваю сваю антымілітарысцкую дзейнасць.
І гэта асабліва важны для мяне. Тут я бачу паралель з сённяшнімі падзеямі ва Украіне. Менавіта цяпер многія былыя пацыфісты і антымілітарысты апынуліся перад выбарам: застацца ўбаку, схаваўшыся за прыгожымі дэкларацыямі аб міры або даць бой дыктатарскаму рэжыму.
Сёння анархістам варта не слухаць кабінетных дагматыкаў, а браць прыклад з Эрнста Фрыдрыха і ўсіх іншых, хто быў гатовы даць вайне адпор не толькі прыгожымі заявамі, але і, калі прыйшлося, вінтоўкай.
Бо гісторыя Эрнста Фрыдрыха вучыць нас таму, што барацьба за мір і вольную анархісцкую будучыню патрабуе ад нас не толькі слоў, але і актыўных дзеянняў. Часам нават тых, якія яшчэ ўчора мы самі актыўна крытыкавалі.
Anastasia Vlasova/Getty Images The next bit isn’t clear, but Durov reportedly claimed that his resignation, dated March 21st, was an April Fools’ prank. TechCrunch implies that it was a matter of principle, but it’s hard to be clear on the wheres, whos and whys. Similarly, on April 17th, the Moscow Times quoted Durov as saying that he quit the company after being pressured to reveal account details about Ukrainians protesting the then-president Viktor Yanukovych. The gold standard of encryption, known as end-to-end encryption, where only the sender and person who receives the message are able to see it, is available on Telegram only when the Secret Chat function is enabled. Voice and video calls are also completely encrypted. "Markets were cheering this economic recovery and return to strong economic growth, but the cheers will turn to tears if the inflation outbreak pushes businesses and consumers to the brink of recession," he added. "The argument from Telegram is, 'You should trust us because we tell you that we're trustworthy,'" Maréchal said. "It's really in the eye of the beholder whether that's something you want to buy into."
from us
