گاراژ ــ مهدی تدینی

«ترفند زبانی مارکس»

مارکس تا تونسته در آثارش از تعبیر «جامعه» استفاده کرده... وقتی می‌خواد بگه مالکیت خصوصی برداشته باشه، می‌گه مالکیت «اجتماعی بشه» (ما در فارسی به این می‌گیم «ملی‌کردن» یا «دولتی کردن»؛ ولی مارکس چنین تعابیری به کار نمی‌بره، می‌گه «اجتماعی کردن» یا سوسیالیزه کردن).

در نتیجه مارکس خیلی ماهرانه از تعبیر «دولت»، «دولتی» و امثالش اجتناب می‌کنه. نتیجۀ ساده‌ش این بود که کسانی که با هدف «آزادی» و «آزادیخواهی» این متون رو می‌خوندند چیزی از «دولت» نمی‌دیدند! برخی از مارکسیست‌ها پس از هفتاد سال تجربۀ شکست‌خوردۀ مارکسیسم باز هم مثل کسانی که خودشون رو به خواب زدند می‌گن ما در مارکسیسم «حکومت» نداریم (اون حکومت‌های بلوک شرق هم پشم کت مارکس بودند).

اما دولت یعنی چی؟ دولت «ادارۀ عمومیه». ادارۀ عمومی یک نهاد اجتماعیه که حق قانونگذاری و اجرای قانون رو داره و برای این منظور منابع هم در اختیارش گذاشته می‌شه. حالا اینکه این «ادارۀ عمومی» چه جوری شکل بگیره، فرقی نمی‌کنه! مثلاً شهرداری مگه دولته؟ نیست! اما مگه فرقی با دولت داره؟ فقط دامنۀ اختیارات شهرداری با دولت فرق داره.

این هم که صاحبان کرسی‌های دولت چه جوری انتخاب بشن، باز فرقی نمی‌کنه: به شیوۀ دیکتاتوری، به شیوۀ رأی‌گیری غیرمستقیم یا مستقیم. به هر حال یک نهادی شکل می‌گیره که منابع و اختیارات قانونگذاری و اجرا بهش تعلق پیدا می‌کنه.

حالا مارکس مفهوم و تعبیر «دولت» یا «حکومت» رو به کار نبره! اما واگذاری دارایی‌ها به ادارۀ عمومی، یعنی پیدایش بزرگ‌ترین دولت و حکومت ممکن! دیگه چه فرقی می‌کنه که این دولت بر پایۀ «شوراها» شکل گرفته باشه؟!

در این دنیا منابع و ابزارهایی وجود داره. اگر قرار باشه این منابع و ابزارها تبدیل به کالا و خدمات بشن، لازمه کسانی درباره‌شون تصمیم بگیرند. تا وقتی یک فرد (مالک خصوصی) دربارۀ منابع و ابزارها تصمیم می‌گیره، خبری از دولت نیست. اما حالا شما این منابع رو از مالک فردی بگیر و اونجوری که مارکس می‌گه، واگذار کن به «جامعه». این جامعه الان کیه؟ الان کی باید تصمیم بگیره نفت موجود رو باید به شرکت لاستیک‌سازی بدیم یا به شرکت پتروشیمی؟ کی باید تصمیم بگیره روی اراضی موجود باید غله کشت بشه یا چغندر؟ کی باید تصمیم بگیره که چقدر باید فولاد تولید بشه و این فولاد باید در چه صنایعی به کار بره؟

این تصمیمات رو باید یه کسانی بگیرند. کیا؟ همون کسانی که «اختیار ادارۀ عمومی» رو در دست می‌گیرند. خب این چیه؟ حالا کسی نمی‌خواد به این بگه دولت دیگه عقل ناقص خودش رو نشون می‌ده. شاید کسی بخواد کروکودیل رو «پیشی» صدا کنه. مختاره! اما «پیشی» صدا کردن کروکودیل مانع این نمی‌شه که کروکودیل در یک حرکت دست فردی رو که داره به اسم «پیشی» نازش می‌کنه از جا بکنه! درست مثل دولت گوگولی مارکسیست‌ها که در همون حرکت اول همۀ آزادی‌ها رو می‌بلعید! نتیجۀ این ترفند زبانی این شد که ساده‌لوحان متعصبی به اسم آزادی بزرگ‌ترین نظام‌های توتالیتر رو می‌ساختند. مثل کسانی که به اسم آزادی زندانی دور خودشون می‌ساختند.

#مارکس #مارکسیسم

@Garajetadayoni | گاراژ

👍750💯85❤48🔥12🍓10

www.group-telegram.com/ms/Garajetadayoni.com/598

24.7K viewsمهدی تدینی, edited  Mar 17 at 22:26

«ترفند زبانی مارکس»

مارکس تا تونسته در آثارش از تعبیر «جامعه» استفاده کرده... وقتی می‌خواد بگه مالکیت خصوصی برداشته باشه، می‌گه مالکیت «اجتماعی بشه» (ما در فارسی به این می‌گیم «ملی‌کردن» یا «دولتی کردن»؛ ولی مارکس چنین تعابیری به کار نمی‌بره، می‌گه «اجتماعی کردن» یا سوسیالیزه کردن).

در نتیجه مارکس خیلی ماهرانه از تعبیر «دولت»، «دولتی» و امثالش اجتناب می‌کنه. نتیجۀ ساده‌ش این بود که کسانی که با هدف «آزادی» و «آزادیخواهی» این متون رو می‌خوندند چیزی از «دولت» نمی‌دیدند! برخی از مارکسیست‌ها پس از هفتاد سال تجربۀ شکست‌خوردۀ مارکسیسم باز هم مثل کسانی که خودشون رو به خواب زدند می‌گن ما در مارکسیسم «حکومت» نداریم (اون حکومت‌های بلوک شرق هم پشم کت مارکس بودند).

اما دولت یعنی چی؟ دولت «ادارۀ عمومیه». ادارۀ عمومی یک نهاد اجتماعیه که حق قانونگذاری و اجرای قانون رو داره و برای این منظور منابع هم در اختیارش گذاشته می‌شه. حالا اینکه این «ادارۀ عمومی» چه جوری شکل بگیره، فرقی نمی‌کنه! مثلاً شهرداری مگه دولته؟ نیست! اما مگه فرقی با دولت داره؟ فقط دامنۀ اختیارات شهرداری با دولت فرق داره.

این هم که صاحبان کرسی‌های دولت چه جوری انتخاب بشن، باز فرقی نمی‌کنه: به شیوۀ دیکتاتوری، به شیوۀ رأی‌گیری غیرمستقیم یا مستقیم. به هر حال یک نهادی شکل می‌گیره که منابع و اختیارات قانونگذاری و اجرا بهش تعلق پیدا می‌کنه.

حالا مارکس مفهوم و تعبیر «دولت» یا «حکومت» رو به کار نبره! اما واگذاری دارایی‌ها به ادارۀ عمومی، یعنی پیدایش بزرگ‌ترین دولت و حکومت ممکن! دیگه چه فرقی می‌کنه که این دولت بر پایۀ «شوراها» شکل گرفته باشه؟!

در این دنیا منابع و ابزارهایی وجود داره. اگر قرار باشه این منابع و ابزارها تبدیل به کالا و خدمات بشن، لازمه کسانی درباره‌شون تصمیم بگیرند. تا وقتی یک فرد (مالک خصوصی) دربارۀ منابع و ابزارها تصمیم می‌گیره، خبری از دولت نیست. اما حالا شما این منابع رو از مالک فردی بگیر و اونجوری که مارکس می‌گه، واگذار کن به «جامعه». این جامعه الان کیه؟ الان کی باید تصمیم بگیره نفت موجود رو باید به شرکت لاستیک‌سازی بدیم یا به شرکت پتروشیمی؟ کی باید تصمیم بگیره روی اراضی موجود باید غله کشت بشه یا چغندر؟ کی باید تصمیم بگیره که چقدر باید فولاد تولید بشه و این فولاد باید در چه صنایعی به کار بره؟

این تصمیمات رو باید یه کسانی بگیرند. کیا؟ همون کسانی که «اختیار ادارۀ عمومی» رو در دست می‌گیرند. خب این چیه؟ حالا کسی نمی‌خواد به این بگه دولت دیگه عقل ناقص خودش رو نشون می‌ده. شاید کسی بخواد کروکودیل رو «پیشی» صدا کنه. مختاره! اما «پیشی» صدا کردن کروکودیل مانع این نمی‌شه که کروکودیل در یک حرکت دست فردی رو که داره به اسم «پیشی» نازش می‌کنه از جا بکنه! درست مثل دولت گوگولی مارکسیست‌ها که در همون حرکت اول همۀ آزادی‌ها رو می‌بلعید! نتیجۀ این ترفند زبانی این شد که ساده‌لوحان متعصبی به اسم آزادی بزرگ‌ترین نظام‌های توتالیتر رو می‌ساختند. مثل کسانی که به اسم آزادی زندانی دور خودشون می‌ساختند.

#مارکس #مارکسیسم

@Garajetadayoni | گاراژ

BY گاراژ ــ مهدی تدینی