اندیشکده آموزش

Forwarded from آموزش و اندیشه‌‌

مدرسه آغاز دوگانه سازی

علی بهشتی‌نیا، ص آخر روزنامه شرق، ۲۲ تیر ۴۰۴
🔻همه‌چیز از همان مدرسه آغاز شد؛ آن‌جا که نماینده ی کلاس، نام «خوب‌ها» را در یک ردیف و نام «بدها» را در ردیفی دیگر نوشت. همان‌جایی که دانش‌آموزان را تنها با متر و معیار «خوب» و «بد» می‌سنجیدند؛ جایی که واقعیت‌ها را به دو قطب متضاد تقسیم ‌کردند. دانش آموزان از جامعه، خانواده و مدرسه آموخته بودند اگر نامشان در ردیف «بدها» باشد، اجازه ی اعتراض و دفاع نخواهند داشت. آنها از مطالبه و پرسشگری محروم بودند و کلاس به کلاس، واژه‌هایی چون «بی‌انضباط»، «شیطان»، «شرور»، «مؤدب» و «خوب» به ابتدا و انتهای نام دانش‌آموزان چسبانده می شد. و به همین ترتیب، از سوی معلم، معاون، مدرسه و سپس خانواده و جامعه، ناعادلانه قضاوت می شدند. با همین الگوی «خوب» و «بد» بود که بعدها دانش‌آموزان، معلمان و مدیران و کارگزاران قدرت را قضاوت کردند و همه چیز را به دوگانه خوب و بد تقسیم کردند.
این نگاه دوگانه، آرام‌آرام فهم دانش‌آموزان، از واقعیت را محدود کرد و در مقابل، تعصب و پیش‌داوری را در آنها تقویت نمود. نقش مدرسه به ‌عنوان نهاد بنیادین تربیت، کم‌رنگ و فراموش شد. در این مدارس بود که دانش آموزان آموختند در برابر هر پرسش، مطالبه و اعتراض، نامشان در ردیف بدها خواهد آمد.
اکنون مدرسه‌ای که قرار بود در کنار آموزش، بستری برای پرورش تفکر انتقادی و تحلیلی باشد و پرسش و مطالبه گری را آموزش دهد، به محل تنبیه و سرکوب دانش‌آموزانی تبدیل شد که متفاوت می‌اندیشیدند و پرسشگر بودند.

🔻در این میان نقش خانواده را نیز نمی توان در تداوم این دوگانه سازی نادیده گرفت. نگاه پدر و مادر به فرزندان و جنسیت آن ها، تقسیم آنها به درس خوان و بی سواد، موفق و دردسر ساز، زخم های پنهان این دو پاره سازی بوده و هستند. آثار دوگانه‌سازی تنها به مدرسه و خانواده محدود نماند. مرزبندی میان افراد به «حکومتی» و «غیرحکومتی»، «خودی» و «غیرخودی»، «میهن‌پرست» و «وطن‌فروش»، جامعه را به سوی شعار «آنکه با ما نیست بر علیه ماست» سوق داد. مطبوعات، استادان دانشگاه، ورزشکاران، هنرمندان و مهاجران و به واقع هیچ کس از ترکش این دو قطبی سازی در امان نبود و بسیاری از آنها با دوگانه «خوب» و «بد»، «خودی» و «غیر خودی» محکوم، محدود و یا حذف شدند.

🔻اگر از همان ابتدا، به‌جای ارزیابی و مقایسه ی سطحی دانش‌آموزان، تفکر انتقادی را به آن‌ها می‌آموختیم و در کنار آن، ارزش‌هایی چون گفتگو، احترام به عقاید مخالف و مدارا را آموزش می‌دادیم، درک و تحلیل آگاهانه‌تری از پیچیدگی‌ها و واقعیت‌های جامعه داشتیم. رویدادهای امروز جهان و نوع ارتباط ما با آنها و تکثرگرایی، ضرورت فاصله گرفتن از دوگانه‌ سازی «خوب» و «بد» را بیش از پیش آشکار می‌سازد. اگر مدرسه بتواند از بازتولید دو قطبی سازی دوری کند و فضایی برای رشد تنوع فکری و اخلاقی فراهم آورد، می‌توان به شکل‌گیری جامعه‌ای بازتر، عادلانه‌تر و گفت‌وگو محور امیدوار بود. برای دگرگونه بودن، باید دگرگونه دید. در جامعه‌ ی خالی از تنوع و تکثر، جایی برای گفتگو باقی نمی‌ماند و این همان نقطه پایان و آسیب های جبران ناپذیر جامعه است. آری، همه‌چیز از همان مدرسه آغاز شد؛ فرصت‌هایی چون برابری، نقد، گفتگو، تفکر انتقادی و تحمل مخالف، در مدرسه از دست رفت و اکنون نیز، همه‌چیز در همان مدرسه است.
آدر یادداشت در روزنامه

شرق

مدرسه؛ آغاز دوگانه‌سازی

همه‌ چیز از همان مدرسه آغاز شد؛ آنجا که نماینده کلاس، نام «خوب‌ها» را در یک ردیف و نام «بدها» را در ردیفی دیگر نوشت. همان‌جایی که دانش‌آموزان را فقط با متر و معیار «خوب» و «بد» می‌سنجیدند؛ جایی که واقعیت‌ها را به دو قطب متضاد تقسیم ‌کردند.

www.group-telegram.com/ms/andishkadeamoozesh.com/8406

36 viewsJul 13 at 06:37

مدرسه آغاز دوگانه سازی

علی بهشتی‌نیا، ص آخر روزنامه شرق، ۲۲ تیر ۴۰۴
🔻همه‌چیز از همان مدرسه آغاز شد؛ آن‌جا که نماینده ی کلاس، نام «خوب‌ها» را در یک ردیف و نام «بدها» را در ردیفی دیگر نوشت. همان‌جایی که دانش‌آموزان را تنها با متر و معیار «خوب» و «بد» می‌سنجیدند؛ جایی که واقعیت‌ها را به دو قطب متضاد تقسیم ‌کردند. دانش آموزان از جامعه، خانواده و مدرسه آموخته بودند اگر نامشان در ردیف «بدها» باشد، اجازه ی اعتراض و دفاع نخواهند داشت. آنها از مطالبه و پرسشگری محروم بودند و کلاس به کلاس، واژه‌هایی چون «بی‌انضباط»، «شیطان»، «شرور»، «مؤدب» و «خوب» به ابتدا و انتهای نام دانش‌آموزان چسبانده می شد. و به همین ترتیب، از سوی معلم، معاون، مدرسه و سپس خانواده و جامعه، ناعادلانه قضاوت می شدند. با همین الگوی «خوب» و «بد» بود که بعدها دانش‌آموزان، معلمان و مدیران و کارگزاران قدرت را قضاوت کردند و همه چیز را به دوگانه خوب و بد تقسیم کردند.
این نگاه دوگانه، آرام‌آرام فهم دانش‌آموزان، از واقعیت را محدود کرد و در مقابل، تعصب و پیش‌داوری را در آنها تقویت نمود. نقش مدرسه به ‌عنوان نهاد بنیادین تربیت، کم‌رنگ و فراموش شد. در این مدارس بود که دانش آموزان آموختند در برابر هر پرسش، مطالبه و اعتراض، نامشان در ردیف بدها خواهد آمد.
اکنون مدرسه‌ای که قرار بود در کنار آموزش، بستری برای پرورش تفکر انتقادی و تحلیلی باشد و پرسش و مطالبه گری را آموزش دهد، به محل تنبیه و سرکوب دانش‌آموزانی تبدیل شد که متفاوت می‌اندیشیدند و پرسشگر بودند.

🔻در این میان نقش خانواده را نیز نمی توان در تداوم این دوگانه سازی نادیده گرفت. نگاه پدر و مادر به فرزندان و جنسیت آن ها، تقسیم آنها به درس خوان و بی سواد، موفق و دردسر ساز، زخم های پنهان این دو پاره سازی بوده و هستند. آثار دوگانه‌سازی تنها به مدرسه و خانواده محدود نماند. مرزبندی میان افراد به «حکومتی» و «غیرحکومتی»، «خودی» و «غیرخودی»، «میهن‌پرست» و «وطن‌فروش»، جامعه را به سوی شعار «آنکه با ما نیست بر علیه ماست» سوق داد. مطبوعات، استادان دانشگاه، ورزشکاران، هنرمندان و مهاجران و به واقع هیچ کس از ترکش این دو قطبی سازی در امان نبود و بسیاری از آنها با دوگانه «خوب» و «بد»، «خودی» و «غیر خودی» محکوم، محدود و یا حذف شدند.

🔻اگر از همان ابتدا، به‌جای ارزیابی و مقایسه ی سطحی دانش‌آموزان، تفکر انتقادی را به آن‌ها می‌آموختیم و در کنار آن، ارزش‌هایی چون گفتگو، احترام به عقاید مخالف و مدارا را آموزش می‌دادیم، درک و تحلیل آگاهانه‌تری از پیچیدگی‌ها و واقعیت‌های جامعه داشتیم. رویدادهای امروز جهان و نوع ارتباط ما با آنها و تکثرگرایی، ضرورت فاصله گرفتن از دوگانه‌ سازی «خوب» و «بد» را بیش از پیش آشکار می‌سازد. اگر مدرسه بتواند از بازتولید دو قطبی سازی دوری کند و فضایی برای رشد تنوع فکری و اخلاقی فراهم آورد، می‌توان به شکل‌گیری جامعه‌ای بازتر، عادلانه‌تر و گفت‌وگو محور امیدوار بود. برای دگرگونه بودن، باید دگرگونه دید. در جامعه‌ ی خالی از تنوع و تکثر، جایی برای گفتگو باقی نمی‌ماند و این همان نقطه پایان و آسیب های جبران ناپذیر جامعه است. آری، همه‌چیز از همان مدرسه آغاز شد؛ فرصت‌هایی چون برابری، نقد، گفتگو، تفکر انتقادی و تحمل مخالف، در مدرسه از دست رفت و اکنون نیز، همه‌چیز در همان مدرسه است.
آدر یادداشت در روزنامه

BY اندیشکده آموزش