یکی از دلایل اینکه فیلم‌های اصطلاحاً «هندی» جدی گرفته نمی‌شوند، فاصله‌ی زیادشان با واقعیت است؛ گاهی در حدی که بیننده احساس می‌کند به شعور او توهین شده است.
اما درست همان بیننده در برابر فیلم‌های مرسوم هالیوودی، حس‌گرهای شعورِ خود را خاموش می‌کند و اجازه می‌دهد که دو فرد بی‌ربط به یکدیگر، به صرفِ حضور در یک موقعیت، عاشق هم شوند، قهرمان فیلم در هر صورت زنده بماند، یا شخصیت‌های فیلم ناگهان متحول شوند.
هندی بودنِ فیلم‌های هندی بر همه کس عیان است، اما هندی بودن سلیقه‌ی سینمایی و هنریِ ما هنوز برملا نشده است، صرفاً به این دلیل که ما اکثریت غالب هستیم.

کوایدان فیلمی دروغگو نیست. احترام بسیار برای شعورِ بیننده قائل است و او را فردی می‌بیند که شایسته نیست با مواد مخدرِ سینمایی، او را از تجربه‌‌کردن مقولاتِ انسانیِ عمیقی مثل گناه، اندوه، عهدشکنی و خوف نجات داد. 
شاید باقی گذاشتنِ مخاطب در موقعیت‌های دشوار انسانی، تمام حقیقت نباشد و برای پرهیز از دروغ، لازم باشد کاری افزون‌ نیز انجام داد. اما در زمانه‌ای عافیت‌طلب و سهل‌انگار، جای خالی چنین صراحتی، برای ما به‌شدت خالی است؛ چه در سینما و چه در زندگی.


@film_andishe