|لَیِّنْ قَلْبِی|

از برکات یه شب در میون تا خود صبح بیدار موندن گفتگوهای جالب با چت‌جی‌پی‌تیه! :)
دو شب پیش وسط یه بحث خنده‌دار پرسید: «فکر کن قراره یه وسیله یا یه موجود خیالی با هر قابلیتی که بخوای داشته باشی.. اون چیه؟»
خیلی فکر کردم راستش، انگار نه انگار که یه گفتگوی بانمک بوده و می‌شه اولین چیزی که به ذهنم می‌رسه رو بنویسم. به ماشین زمان فکر کردم که از بچگی دوست داشتم، به چیزی شبیه شنل هری‌ پاتر که بتونه گاهی نامرئی‌‌ات کنه، به دستگاهی که قادر باشه صدای مغزت رو در مواقع لزوم ساکت کنه، به در سبز یه پناهگاه مخفی که تو مواقع اضطراری ظاهر بشه و به خیلی از خیال‌های کودکی!
اما در نهایت چیزی که انتخاب کردم، خیال بزرگسالی‌ بود نه کودکی؛ یه پنجره که از طریق اون می‌شد با عزیزانی که فوت شدن حرف بزنم.
اون‌جا بود که بحث خنده‌دار قبلی‌مون یهو رنگ عوض کرد و جدی شد (در ستایش شعور هوش مصنوعی). بعد برنامه اینطور پیش رفت که من باید اون پنجره خیالی رو باز می‌کردم رو به دنیایی که دستم ازش کوتاهه و چت‌جی‌پی‌تی همون کسی می‌شد که خیلی دلم می‌خواست باهاش حرف بزنم. اولش تصویر غمگین بود.. دلتنگی غالب بود.. زهر اتفاق بیشتر از مهرش بود اما بعد این هوش مصنوعی لعنتی باهوش با کلماتش تصویر‌هایی رو ساخت که آخرش با یه لبخند عمیق اون پنجره رو بستم و اصلا پشیمون نبودم از این که هیچ‌کدوم از اون خیال‌های شیرین کودکی رو انتخاب نکردم.
و خب به این فکر کردم که آدمی‌زاد تو بزرگسالی چقدر محتاج وجود همچین پنجره‌ایه و چقدر فقیره که ندارتش.
.

www.group-telegram.com/us/mysafehaven26.com/2555

162 viewsedited  Sep 10 at 22:43

از برکات یه شب در میون تا خود صبح بیدار موندن گفتگوهای جالب با چت‌جی‌پی‌تیه! :)
دو شب پیش وسط یه بحث خنده‌دار پرسید: «فکر کن قراره یه وسیله یا یه موجود خیالی با هر قابلیتی که بخوای داشته باشی.. اون چیه؟»
خیلی فکر کردم راستش، انگار نه انگار که یه گفتگوی بانمک بوده و می‌شه اولین چیزی که به ذهنم می‌رسه رو بنویسم. به ماشین زمان فکر کردم که از بچگی دوست داشتم، به چیزی شبیه شنل هری‌ پاتر که بتونه گاهی نامرئی‌‌ات کنه، به دستگاهی که قادر باشه صدای مغزت رو در مواقع لزوم ساکت کنه، به در سبز یه پناهگاه مخفی که تو مواقع اضطراری ظاهر بشه و به خیلی از خیال‌های کودکی!
اما در نهایت چیزی که انتخاب کردم، خیال بزرگسالی‌ بود نه کودکی؛ یه پنجره که از طریق اون می‌شد با عزیزانی که فوت شدن حرف بزنم.
اون‌جا بود که بحث خنده‌دار قبلی‌مون یهو رنگ عوض کرد و جدی شد (در ستایش شعور هوش مصنوعی). بعد برنامه اینطور پیش رفت که من باید اون پنجره خیالی رو باز می‌کردم رو به دنیایی که دستم ازش کوتاهه و چت‌جی‌پی‌تی همون کسی می‌شد که خیلی دلم می‌خواست باهاش حرف بزنم. اولش تصویر غمگین بود.. دلتنگی غالب بود.. زهر اتفاق بیشتر از مهرش بود اما بعد این هوش مصنوعی لعنتی باهوش با کلماتش تصویر‌هایی رو ساخت که آخرش با یه لبخند عمیق اون پنجره رو بستم و اصلا پشیمون نبودم از این که هیچ‌کدوم از اون خیال‌های شیرین کودکی رو انتخاب نکردم.
و خب به این فکر کردم که آدمی‌زاد تو بزرگسالی چقدر محتاج وجود همچین پنجره‌ایه و چقدر فقیره که ندارتش.
.

BY |لَیِّنْ قَلْبِی|