group-telegram.com/nedayeazadinet/6981
Last Update:
در میانه یکی از ناپایدارترین دوره‌های سیاسی و امنیتی در خاورمیانه، ایران در تقاطعی تاریخی بقاء یا نابودی ایستاده است؛ جایی که آینده نه فقط با تصمیم دولت‌ها، بلکه با میزان کنشگری و آگاهی جمعی جامعه مدنی رقم خواهد خورد. در جهانی که جنگ، فروپاشی، تجزیه، کودتا و تسلیم، همگی سناریوهایی قابل تصور و در برخی موارد در دست اجرا هستند، سکوت جامعه مدنی ایرانی - در داخل و خارج کشور - بمعنای پذیرش ناآگاهانه آینده‌ای خواهد بود که ممکن است با ارزش‌های انسانی، صلح، و کرامت انسانی در تضاد کامل باشد.
این سناریونویسی، فراخوانی است به همه‌ی کنشگران مدنی، سازمانهای جامعه مدنی و شبکه‌های صلح‌طلب و حقوق‌محور برای بر عهده گرفتن مسئولیتی تاریخی: مسئولیت دیدن، تحلیل کردن، هشدار دادن به پیامدهای سناریوی محتمل و وارد شدن به عرصه‌ای که تاکنون صرفاً در انحصار سیاستمداران، گروههای سیاسی، نظامیان یا.....تعریف می‌شده است.
چه باید کرد؟ مسئولیت جامعه مدنی چیست؟
در مواجهه با تهاجم اسرائیل علیه ایران و سناریوهای نگران‌کننده‌ای که آینده ایران و منطقه را تهدید می‌کند، جامعه مدنی - چه در داخل کشور و چه در سطح بین‌المللی - نقشی کلیدی در مهار بحران، کاهش تنش و حفظ پیوستگی اجتماعی بر عهده دارد. این نقش نه صرفاً نمادین یا اخلاقی، بلکه راهبردی و پیشگیرانه است و می‌تواند تفاوتی تعیین کننده در مسیر تحولات ایجاد کند.
نخستین وظیفه جامعه مدنی، ایجاد گفت‌وگوی عمومی و آگاهانه درباره سناریوها است. لازم است نشست‌ها، کارگاه‌ها و کمپین‌های مدنی در سطح محلی، ملی و فراملی شکل گیرد تا پیامدهای سناریوهای محتمل برای آینده کشور و منطقه روشن و قابل درک شود. ساده‌سازی زبان تحلیلی و ترجمه آن به مفاهیمی قابل لمس برای افکار عمومی، به‌ویژه گروههای آسیب‌پذیر، زنان، اقوام و جوانان، از الزامات این مرحله است.
گام دوم، افزایش فشار اخلاقی و رسانه‌ای بر صاحبان قدرت است؛ چه دولت‌ها و نهادهای نظامی در داخل کشور، و چه بازیگران خارجی. سازمانهای صلح‌طلب و حقوق بشری باید دولت‌ها را وادار کنند که درباره تصمیمات خود، به‌ویژه در حوزه گزینه‌های نظامی، شفاف، پاسخ‌گو و مسئولیت‌پذیر باشند. روشن‌کردن پیامدهای فاجعه‌بار جنگ برای انسان، محیط زیست، انسجام اجتماعی و مهاجرت، در این مسیر نقشی محوری دارد.
در سطح فراملی، تقویت همبستگی بین‌المللی جامعه‌های مدنی ضرورت دارد. ایجاد شبکه‌هایی میان سازمانهای ایرانی و جنبش‌های مستقل در خاورمیانه، اروپا و آمریکای شمالی، می‌تواند صدایی مستقل و قدرتمند در برابر منطق جنگ و مداخله‌گری بسازد. تشکیل ائتلاف‌هایی فراتر از همبستگی‌های موقت، برای صلح پایدار، نه صرفاً توقف موقت درگیری‌ها، در این مسیر حیاتی است.
همچنین، مستندسازی و دیده‌بانی تحولات حساس باید به یکی از مأموریت‌های اصلی نهادهای مدنی تبدیل شود. ثبت و گزارش مستمر رویدادهای نظامی، سیاسی و دیپلماتیک از منظر حقوق بشر و حقوق بین‌الملل، و هشدار درباره خطراتی چون تجزیه، حملات پیش‌دستانه، تسلیحات ممنوعه و تبعیض قومی یا مذهبی، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است.
سرانجام، جامعه مدنی باید نقش خود را از بازیگر امدادرسانِ پس از بحران، به کنشگر فعالِ پیشگیری از بحران ارتقاء دهد. این یعنی تقویت کارکردهای میان‌فرهنگی، میان‌قومی و میان‌مذهبی برای حفظ وحدت اجتماعی، و ایفای نقشی سازنده در انسجام ملی و پایداری مدنی. جامعه مدنی می‌تواند پیوندی حیاتی میان نیروهای اجتماعی-سیاسی، مردم، و ارزش‌های انسانی برقرار کند؛ پیوندی که در شرایط شکننده آینده، بیش از هر زمان به آن نیاز داریم.
آینده را نمی‌توان به تصمیم نظامیان و سیاستمداران سپرد
در جهانی که خشونت و مداخله نظامی با ادبیات امنیتی-نظامی توجیه می‌شود، وظیفه‌ی جامعه مدنی است که زبان دیگری را وارد معادله کند: زبان صلح، کرامت انسان، و آینده‌باوری. این سناریوها نه برای ترساندن، بلکه برای بیدار کردن‌اند. آینده فقط آن نیست که دولت‌ها می‌سازند؛ آینده همان چیزی است که ما کنشگران و سازمانهای جامعه مدنی "با آگاهی، مقاومت و همبستگی" از میان گزینه‌ها برمی‌گزینیم.
🌍ندای آزادی در شبکه های اجتماعی: