ارزیابی جامعه بنابر اینستاگرام، توئیتر و فیسبوک، خطای نزدیک به نود درصد دارد.

آب دستتان است بگذارید زمین و بروید موزه ملی. کلی جواهر چندهزارساله از خزانه آمده بیرون و با یک روایت جذاب به نمایش گذاشته شده.
شگفت‌انگیز است و باعث شناخت بهتر این سرزمین پهناور می‌شود.

وقتی به مشکلات در ابعاد جهانی نگاه می‌کنید، چیزی جز ناامیدی احساس نمی‌کنید و فکر می‌کنید هیچ کاری از دستتان برنمی‌آید. اما من همیشه به مردم می‌گویم به خانه، محل زندگی و جامعه‌ی خودشان فکر کنند و همان‌جا دست به عمل بزنند.

سفر مرا به زمین‌های استوایی برد
و زیر سایۀ آن بانیانِ سبز تنومند
چه خوب یادم هست
عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد:
«وسیع باش، و تنها، و سربه‌زیر، و سخت»

در ۱۰ سال اخیر ۱۲ هزار عضو هیات علمی ایران مهاجرت کردند و از ایران رفتند. ۶۰ درصد این مهاجرت مربوط به ۴ سال اخیر است. اکثر این ۱۲ هزار نفر از اساتید کیفیت بالای ایران بودند.

حدود نیم‌قرن با او زندگی كردم در كوه و دشت، در سفر و حضر، در وطن و سرزمین‌های بیگانه، و یک جملهٔ سیاسی از او نشنیدم. او روزنامه نمی‌خواند و در منزلش رادیو و تلویزیون نداشت. به راستی او، اهل سیاست نبود و اهل هیچ حزب و دسته‌ای نبود ولی یک سیاست بزرگ را همواره پیش چشم‌ داشت و با آن زندگی می‌كرد و آن سیاست، مصلحتْ‌اندیشی دربارهٔ ‌سرنوشت جهانِ ایرانی بود.
در مراكز علمی جهان و در حوزه‌های ایران‌شناسی دانشگاه‌های كرهٔ زمین، هیچ‌كس از معاصرانِ ما، اعتبار و حرمت ایرج افشار را ندارد. البته، در کنارِ او، یارشاطر را هم به یاد می‌آورم.

پژوهشگرانِ عرصهٔ ایران‌شناسیِ جهان، در حوزه‌های تاریخ، مردم‌شناسی، ادبیّات فارسی، باستان‌شناسی، كتابشناسی و كتابداری و اطّلاع‌رسانی، همواره، در آثار خویش وامدارِ ایرج افشار بوده‌اند و خواهند بود.
بزرگا مردا كه او بود و دریغا و بسیار بار دریغا كه به پنجاه چهرهٔ ممتاز هم نمی‌توان جای خالیِ آن یگانه را پُر كرد.