ملت امام حسین یا ملت ایران؟
چرا تقلیل ایران متکثر به هویت شیعی زیان‌بار است؟
«ما ملت امام حسینیم.» این جمله که بارها از زبان قاسم سلیمانی و دیگر مسئولان جمهوری اسلامی تکرار و بازنشر شده، در واقع چکیده سیاستی است که از ابتدای انقلاب تاکنون دنبال شده است: فروکاستن هویت پرتنوع و چندفرهنگی جامعه ایران به هویتی واحد و ایدئولوژیک با محوریت تشیع دوازده‌امامی.
اما ایران سرزمینی است با تاریخی طولانی از همزیستی اقوام و آیین‌ها. کرد، بلوچ، ترک، ترکمن، عرب و فارس؛ مسلمان شیعه و سنی، زرتشتی، مسیحی، یهودی، بهائی و ایزدی، و همچنین ایرانیانی که خود را بی‌دین یا فارغ از هر تعلق مذهبی می‌دانند، همگی بخشی از پیکره اجتماعی ایران هستند. نادیده‌گرفتن این تنوع و تقلیل آن به «ملت امام حسین» تصویری ناقص و تحریف‌شده از جامعه ارائه می‌دهد.
پیامدهای این نگاه صرفاً نظری نیست؛ در عمل به شکل تبعیض‌های گسترده بروز کرده است. اقلیت‌های مذهبی و قومی در بسیاری از آزمون‌های استخدامی با محدودیت روبه‌رو می‌شوند، شهروندان بی‌دین یا دگراندیش از حقوق برابر برخوردار نیستند، فرصت‌های برابر برای دسترسی به مشاغل دولتی یا مناصب مدیریتی وجود ندارد، روایت‌های تاریخی و فرهنگی غیراکثریتی در کتاب‌های درسی حذف یا کم‌رنگ می‌شوند و در مشارکت‌های سیاسی و اجتماعی محدودیت‌های فراوان اعمال می‌گردد. چنین تبعیض‌هایی نه تنها انسجام ملی را تقویت نکرده، بلکه احساس طردشدگی و بی‌اعتمادی را میان گروه‌های مختلف گسترش داده است. تجربه تاریخی ایران، چه در قالب ناسیونالیسم افراطی پهلوی و چه در قرائت مذهبی امروز، نشان می‌دهد که یکسان‌سازی اجباری هویت‌ها همواره نتیجه‌ای معکوس داشته است.
با این حال باید پذیرفت که عاشورا و امام حسین برای بخشی از جامعه نمادهایی فرهنگی و عاطفی‌اند. اگر این سرمایه به جای ابزار انحصار، در کنار دیگر سنت‌ها و باورها ــ از مذهبی تا غیرمذهبی ــ به رسمیت شناخته شود، می‌تواند به عاملی وحدت‌بخش بدل گردد. مشکل آنجاست که حکومت آن را به نماد انحصاری مشروعیت سیاسی تقلیل داده و سایر هویت‌ها را به حاشیه رانده است.
وظیفه فعالان مدنی و اجتماعی روشن است: بازتعریف هویت ملی بر پایه اصل «ایران برای همه ایرانیان»، رفع تبعیض در آموزش، اشتغال و مشارکت اجتماعی، و تقویت روایت‌های چندفرهنگی و چندباوری در رسانه و آموزش. تنها در این صورت است که می‌توان به جامعه‌ای رسید که تنوع را سرمایه می‌داند، نه تهدید.
#ملت #امت #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
ملت امام حسین یا ملت ایران؟
چرا تقلیل ایران متکثر به هویت شیعی زیان‌بار است؟
«ما ملت امام حسینیم.» این جمله که بارها از زبان قاسم سلیمانی و دیگر مسئولان جمهوری اسلامی تکرار و بازنشر شده، در واقع چکیده سیاستی است که از ابتدای انقلاب تاکنون دنبال شده است: فروکاستن هویت پرتنوع و چندفرهنگی جامعه ایران به هویتی واحد و ایدئولوژیک با محوریت تشیع دوازده‌امامی.
اما ایران سرزمینی است با تاریخی طولانی از همزیستی اقوام و آیین‌ها. کرد، بلوچ، ترک، ترکمن، عرب و فارس؛ مسلمان شیعه و سنی، زرتشتی، مسیحی، یهودی، بهائی و ایزدی، و همچنین ایرانیانی که خود را بی‌دین یا فارغ از هر تعلق مذهبی می‌دانند، همگی بخشی از پیکره اجتماعی ایران هستند. نادیده‌گرفتن این تنوع و تقلیل آن به «ملت امام حسین» تصویری ناقص و تحریف‌شده از جامعه ارائه می‌دهد.
پیامدهای این نگاه صرفاً نظری نیست؛ در عمل به شکل تبعیض‌های گسترده بروز کرده است. اقلیت‌های مذهبی و قومی در بسیاری از آزمون‌های استخدامی با محدودیت روبه‌رو می‌شوند، شهروندان بی‌دین یا دگراندیش از حقوق برابر برخوردار نیستند، فرصت‌های برابر برای دسترسی به مشاغل دولتی یا مناصب مدیریتی وجود ندارد، روایت‌های تاریخی و فرهنگی غیراکثریتی در کتاب‌های درسی حذف یا کم‌رنگ می‌شوند و در مشارکت‌های سیاسی و اجتماعی محدودیت‌های فراوان اعمال می‌گردد. چنین تبعیض‌هایی نه تنها انسجام ملی را تقویت نکرده، بلکه احساس طردشدگی و بی‌اعتمادی را میان گروه‌های مختلف گسترش داده است. تجربه تاریخی ایران، چه در قالب ناسیونالیسم افراطی پهلوی و چه در قرائت مذهبی امروز، نشان می‌دهد که یکسان‌سازی اجباری هویت‌ها همواره نتیجه‌ای معکوس داشته است.
با این حال باید پذیرفت که عاشورا و امام حسین برای بخشی از جامعه نمادهایی فرهنگی و عاطفی‌اند. اگر این سرمایه به جای ابزار انحصار، در کنار دیگر سنت‌ها و باورها ــ از مذهبی تا غیرمذهبی ــ به رسمیت شناخته شود، می‌تواند به عاملی وحدت‌بخش بدل گردد. مشکل آنجاست که حکومت آن را به نماد انحصاری مشروعیت سیاسی تقلیل داده و سایر هویت‌ها را به حاشیه رانده است.
وظیفه فعالان مدنی و اجتماعی روشن است: بازتعریف هویت ملی بر پایه اصل «ایران برای همه ایرانیان»، رفع تبعیض در آموزش، اشتغال و مشارکت اجتماعی، و تقویت روایت‌های چندفرهنگی و چندباوری در رسانه و آموزش. تنها در این صورت است که می‌توان به جامعه‌ای رسید که تنوع را سرمایه می‌داند، نه تهدید.
#ملت #امت #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
👏7👍4😁3❤1
group-telegram.com/Dialogue1402/7018
Create:
Last Update:
Last Update:
ملت امام حسین یا ملت ایران؟
چرا تقلیل ایران متکثر به هویت شیعی زیان‌بار است؟
«ما ملت امام حسینیم.» این جمله که بارها از زبان قاسم سلیمانی و دیگر مسئولان جمهوری اسلامی تکرار و بازنشر شده، در واقع چکیده سیاستی است که از ابتدای انقلاب تاکنون دنبال شده است: فروکاستن هویت پرتنوع و چندفرهنگی جامعه ایران به هویتی واحد و ایدئولوژیک با محوریت تشیع دوازده‌امامی.
اما ایران سرزمینی است با تاریخی طولانی از همزیستی اقوام و آیین‌ها. کرد، بلوچ، ترک، ترکمن، عرب و فارس؛ مسلمان شیعه و سنی، زرتشتی، مسیحی، یهودی، بهائی و ایزدی، و همچنین ایرانیانی که خود را بی‌دین یا فارغ از هر تعلق مذهبی می‌دانند، همگی بخشی از پیکره اجتماعی ایران هستند. نادیده‌گرفتن این تنوع و تقلیل آن به «ملت امام حسین» تصویری ناقص و تحریف‌شده از جامعه ارائه می‌دهد.
پیامدهای این نگاه صرفاً نظری نیست؛ در عمل به شکل تبعیض‌های گسترده بروز کرده است. اقلیت‌های مذهبی و قومی در بسیاری از آزمون‌های استخدامی با محدودیت روبه‌رو می‌شوند، شهروندان بی‌دین یا دگراندیش از حقوق برابر برخوردار نیستند، فرصت‌های برابر برای دسترسی به مشاغل دولتی یا مناصب مدیریتی وجود ندارد، روایت‌های تاریخی و فرهنگی غیراکثریتی در کتاب‌های درسی حذف یا کم‌رنگ می‌شوند و در مشارکت‌های سیاسی و اجتماعی محدودیت‌های فراوان اعمال می‌گردد. چنین تبعیض‌هایی نه تنها انسجام ملی را تقویت نکرده، بلکه احساس طردشدگی و بی‌اعتمادی را میان گروه‌های مختلف گسترش داده است. تجربه تاریخی ایران، چه در قالب ناسیونالیسم افراطی پهلوی و چه در قرائت مذهبی امروز، نشان می‌دهد که یکسان‌سازی اجباری هویت‌ها همواره نتیجه‌ای معکوس داشته است.
با این حال باید پذیرفت که عاشورا و امام حسین برای بخشی از جامعه نمادهایی فرهنگی و عاطفی‌اند. اگر این سرمایه به جای ابزار انحصار، در کنار دیگر سنت‌ها و باورها ــ از مذهبی تا غیرمذهبی ــ به رسمیت شناخته شود، می‌تواند به عاملی وحدت‌بخش بدل گردد. مشکل آنجاست که حکومت آن را به نماد انحصاری مشروعیت سیاسی تقلیل داده و سایر هویت‌ها را به حاشیه رانده است.
وظیفه فعالان مدنی و اجتماعی روشن است: بازتعریف هویت ملی بر پایه اصل «ایران برای همه ایرانیان»، رفع تبعیض در آموزش، اشتغال و مشارکت اجتماعی، و تقویت روایت‌های چندفرهنگی و چندباوری در رسانه و آموزش. تنها در این صورت است که می‌توان به جامعه‌ای رسید که تنوع را سرمایه می‌داند، نه تهدید.
#ملت #امت #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
ملت امام حسین یا ملت ایران؟
چرا تقلیل ایران متکثر به هویت شیعی زیان‌بار است؟
«ما ملت امام حسینیم.» این جمله که بارها از زبان قاسم سلیمانی و دیگر مسئولان جمهوری اسلامی تکرار و بازنشر شده، در واقع چکیده سیاستی است که از ابتدای انقلاب تاکنون دنبال شده است: فروکاستن هویت پرتنوع و چندفرهنگی جامعه ایران به هویتی واحد و ایدئولوژیک با محوریت تشیع دوازده‌امامی.
اما ایران سرزمینی است با تاریخی طولانی از همزیستی اقوام و آیین‌ها. کرد، بلوچ، ترک، ترکمن، عرب و فارس؛ مسلمان شیعه و سنی، زرتشتی، مسیحی، یهودی، بهائی و ایزدی، و همچنین ایرانیانی که خود را بی‌دین یا فارغ از هر تعلق مذهبی می‌دانند، همگی بخشی از پیکره اجتماعی ایران هستند. نادیده‌گرفتن این تنوع و تقلیل آن به «ملت امام حسین» تصویری ناقص و تحریف‌شده از جامعه ارائه می‌دهد.
پیامدهای این نگاه صرفاً نظری نیست؛ در عمل به شکل تبعیض‌های گسترده بروز کرده است. اقلیت‌های مذهبی و قومی در بسیاری از آزمون‌های استخدامی با محدودیت روبه‌رو می‌شوند، شهروندان بی‌دین یا دگراندیش از حقوق برابر برخوردار نیستند، فرصت‌های برابر برای دسترسی به مشاغل دولتی یا مناصب مدیریتی وجود ندارد، روایت‌های تاریخی و فرهنگی غیراکثریتی در کتاب‌های درسی حذف یا کم‌رنگ می‌شوند و در مشارکت‌های سیاسی و اجتماعی محدودیت‌های فراوان اعمال می‌گردد. چنین تبعیض‌هایی نه تنها انسجام ملی را تقویت نکرده، بلکه احساس طردشدگی و بی‌اعتمادی را میان گروه‌های مختلف گسترش داده است. تجربه تاریخی ایران، چه در قالب ناسیونالیسم افراطی پهلوی و چه در قرائت مذهبی امروز، نشان می‌دهد که یکسان‌سازی اجباری هویت‌ها همواره نتیجه‌ای معکوس داشته است.
با این حال باید پذیرفت که عاشورا و امام حسین برای بخشی از جامعه نمادهایی فرهنگی و عاطفی‌اند. اگر این سرمایه به جای ابزار انحصار، در کنار دیگر سنت‌ها و باورها ــ از مذهبی تا غیرمذهبی ــ به رسمیت شناخته شود، می‌تواند به عاملی وحدت‌بخش بدل گردد. مشکل آنجاست که حکومت آن را به نماد انحصاری مشروعیت سیاسی تقلیل داده و سایر هویت‌ها را به حاشیه رانده است.
وظیفه فعالان مدنی و اجتماعی روشن است: بازتعریف هویت ملی بر پایه اصل «ایران برای همه ایرانیان»، رفع تبعیض در آموزش، اشتغال و مشارکت اجتماعی، و تقویت روایت‌های چندفرهنگی و چندباوری در رسانه و آموزش. تنها در این صورت است که می‌توان به جامعه‌ای رسید که تنوع را سرمایه می‌داند، نه تهدید.
#ملت #امت #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
BY گفت‌وشنود
Share with your friend now:
group-telegram.com/Dialogue1402/7018