group-telegram.com/dangenoryav/60604
Last Update:
اشاعەی "تقدیر" یا ازالەی "تقصیر"؟
(به بهانەی یادداشت دوست ارجمندم دکتر صفر ولدبیگی)
✍احمد امین‌پور
بسیاری اوقات در رسانەهای بومی (بەخصوص در تلگرام) می‌بینیم که از یک نهاد و یا مسئول به خاطر مثلاً پر کردن چالەای در خیابان ، "از طرف مردم" و یا "از طرف ساکنان کوچه" و.... تشکر و قدردانی آنچنانی می‌شود. نمونەهای بسیاری از این قبیل دیدەایم:
همیشه وقتی این تقدیرها را در رسانەها می‌دیدم، از خودم می‌پرسیدم مگر این پر کردن چاله، یا وصل کردن سیم، یا هر کار دیگری، وظیفه یا حدّاقلِّ وظیفەی یک نهاد عریض و طویل نیست؟
پس چرا تقدیر؟
ـ(نصب تقدیرنامەهای انبوه در دیوار مطب بسیاری از پزشکان، بمانَد)
تا اینکه یادداشت دکتر صفر را دیدم و انعکاس "تقدیر زدگی" در جامعە را در این یادداشت ملاحظه کردم.
دانش آموزان با "نمرەی بالا" باید تقدیر شوند و دانش‌آموزان با "منش والا" به همچنین.
نگارندەی این مطلب، با بیست و پنج سال سابقەی تدریس، تا به امروز به خودم اجازه ندادەام که از دانش‌آموزان ممتاز علناً و در مقابل دانش‌آموزان دیگر تقدیر کنم و گاهی از مدیران مدارس هم خواستەام که از چنین کاری پرهیز کنند.
این رفتار من، با علم به این موضوع بوده که هیچ دانش‌آموزی نیست که در زمینه یا زمینەهایی قابل تقدیر نباشد و هیچ دانش‌آموزی هم نیست که در زمینە یا زمینەهایی قابل تنبیه نباشد(تنبیه به معنای تذکر)
به همین دلیل، تقدیر تشریفاتی و دستەبندی دانش‌آموزان به عناوین مختلف، همچون "منش والا" و یا "نمرەی بالا" و... را قابل نقد می‌دانم.
تقدیر تشریفاتی، به همان اندازەی تنبیه تشریفاتی بد است.
کارنامەای کە به دانش‌آموز با "نمرەی بالا" به او داده می‌شود، بهترین مزد اوست و مزد عالی‌تر خود را فردا که در دانشگاه ٳن‌شاءالله قبول خواهد شد، می‌گیرد.
پرستیژ و شخصیتی که دانش‌آموز با "منش والا" هم در جامعه و در میان دوستان و معلمان دارد، مزد اوست.
فراموش نکنیم دانش‌آموزی که درس می‌خوانَد، در حال انجام وظیفەی خود(به عنوان دانش‌آموز) است. اما همین دانش‌آموز در عین حال، "منش والا" ندارد. پس اگر از او بابت نمرەی بالا تقدیر می‌کنیم، در عین حال بایستی بابت "منش غیروالا" تنبیه بکنیم!!!!!
ـ(تنبیه به معنی تذکر دادن بابت تقصیر)
اینجاست که ما باید قید "تقدیر" را بابت یک بُعد از ابعاد زیست دانش‌آموزی بزنیم.
و اگر ما به تقدیر تشریفاتی در مدارس، اصرار بورزیم؛ این رویەی ما تقدیرزدگی را در جامعه بەوجود می‌آورد وفردا که این دانش‌آموز بزرگ شد و مسئولیتی را به عهده گرفت؛ با اینکه در حال انجام "وظایف" خود است، انتظار دارد که از او در رسانەها و علناً غیر رسانەها تقدیر شود و از تذکر علنی کوتاهی‌هایش ناراحت می‌شود.
پس اگر ما هر گامی در راستای "تقدیر" بر می‌داریم، بایستی به همان اندازه در راستای ازالەی "تقصیر" هم اقدام کنیم، تا هر دانش‌آموزی یاد بگیرد و همیشه مد نظر داشته باشد که همیشه در کنار فضایل، رذایلی در کمین او هستند.
منظور از ازالەی تقصیر، از بین بردن کوتاهی‌ها و بی‌مبالاتیهای دانش‌آموز در یک یا چند زمینەی آموزشی یا پرورشی است.
پس هنگامی که یک یا چند تقدیر تشریفاتی، مستلزم یک یا چند تقبیح تشریفاتی برای یک دانش‌آموز است، بهتر آن است که هیچکدام از اینها به صورت تشریفاتی در مدارس انجام نشود.
مدرسه، با ترفندهای متنوع می‌تواند، هم در تشویق و هم در تنبیه(به معنای تذکر دادن) بدون تشریفات و دستەبندی دانش‌آموزان اقدام کند.
ـ(١٤٠٣/١١/٣)
@dangenoryav
BY دەنگی نۆریاو
Warning: Undefined variable $i in /var/www/group-telegram/post.php on line 260
Share with your friend now:
group-telegram.com/dangenoryav/60604