🔵محمدرضا ولی‌زاده؛ فرهیختگان: داستان، تکراری است؛ یک نمایش پر از کینه و نفرت که هر بار مهدی هاشمی‌نسب اجرا می‌کند. با یک میزانسن و یک حرف. هنوز هم وقت و بی‌وقت جلوی دوربین می‌نشیند و از دو دهه قبل می‌گوید. برآشفته می‌شود. رجز می‌خواند. بغض می‌کند و دم از انتقام می‌زند. ما هم گوش می‌دهیم. حتی اگر روایت بیات و تاریخ مصرف گذشته باشد. اما چرا قصه «یاغی» برای ما مهم است و تمام نمی‌شود؟
🔵هاشمی‌نسب ۲۴ سال پیش با پروین به اختلاف خورد با پیشنهاد بهتر از پرسپولیس به استقلال رفت. با پیراهن آبی دروازه احمد عابدزاده را فرو ریخت و شد، یک لحظه به‌یادماندنی در دربی و بخش مهمی از کُری‌های هواداران استقلال برای رقیب. اصل ماجرا برای صنعت هواداری جذاب است. همه جای دنیای فوتبال به این روایت‌ها اعتبار می‌دهند. اینجا هم. حتی اگر حرف جدیدی نداشته و به غلو یا دکان بلاگری افتاده باشد، باز هم تریبون می‌گیرد و بدون لکنت شنیده می‌شود. چرا؟ چون ذائقه مخاطب ایرانی همین را می‌خواهد، می‌پسندد و بیست‌واندی سال به انتظار این «جعبه‌سیاه» می‌نشیند.
🔵این سانتی‌مانتالیسم بر خلاف عرف، این‌بار به اصل روایت آسیب نزده و آن را از یک جریان هواداری جذاب خارج نکرده، اما به همان اندازه هویت و فوتبال هاشمی‌نسب را تحت‌تاثیر قرار داده است. همین حالا دربی ۷۹ را از شناسنامه فوتبال او جدا کنیم، چه چیزی باقی می‌ماند؟ تقریباً هیچ. که از قضا خودخواسته هم هست. شبیه به اینکه در تمام این سال‌ها می‌توانسته کار کند و در فوتبال به تاثیر برسد اما نخواسته و می‌خواهد او را با همین تصویری که ساخته، بشناسند؛ چهره‌ای که تنها دشمنی با پرسپولیسی‌ها را نمایندگی می‌کند و این را هم دوست دارد. او نه علاقه دارد پیشکسوت باشد و نه کارشناسی را می‌پذیرد. فقط می‌خواهد باشد. همین شکلی هم باشد. کم اما پر از خشم و زخم.
🔵محمدرضا ولی‌زاده؛ فرهیختگان: داستان، تکراری است؛ یک نمایش پر از کینه و نفرت که هر بار مهدی هاشمی‌نسب اجرا می‌کند. با یک میزانسن و یک حرف. هنوز هم وقت و بی‌وقت جلوی دوربین می‌نشیند و از دو دهه قبل می‌گوید. برآشفته می‌شود. رجز می‌خواند. بغض می‌کند و دم از انتقام می‌زند. ما هم گوش می‌دهیم. حتی اگر روایت بیات و تاریخ مصرف گذشته باشد. اما چرا قصه «یاغی» برای ما مهم است و تمام نمی‌شود؟
🔵هاشمی‌نسب ۲۴ سال پیش با پروین به اختلاف خورد با پیشنهاد بهتر از پرسپولیس به استقلال رفت. با پیراهن آبی دروازه احمد عابدزاده را فرو ریخت و شد، یک لحظه به‌یادماندنی در دربی و بخش مهمی از کُری‌های هواداران استقلال برای رقیب. اصل ماجرا برای صنعت هواداری جذاب است. همه جای دنیای فوتبال به این روایت‌ها اعتبار می‌دهند. اینجا هم. حتی اگر حرف جدیدی نداشته و به غلو یا دکان بلاگری افتاده باشد، باز هم تریبون می‌گیرد و بدون لکنت شنیده می‌شود. چرا؟ چون ذائقه مخاطب ایرانی همین را می‌خواهد، می‌پسندد و بیست‌واندی سال به انتظار این «جعبه‌سیاه» می‌نشیند.
🔵این سانتی‌مانتالیسم بر خلاف عرف، این‌بار به اصل روایت آسیب نزده و آن را از یک جریان هواداری جذاب خارج نکرده، اما به همان اندازه هویت و فوتبال هاشمی‌نسب را تحت‌تاثیر قرار داده است. همین حالا دربی ۷۹ را از شناسنامه فوتبال او جدا کنیم، چه چیزی باقی می‌ماند؟ تقریباً هیچ. که از قضا خودخواسته هم هست. شبیه به اینکه در تمام این سال‌ها می‌توانسته کار کند و در فوتبال به تاثیر برسد اما نخواسته و می‌خواهد او را با همین تصویری که ساخته، بشناسند؛ چهره‌ای که تنها دشمنی با پرسپولیسی‌ها را نمایندگی می‌کند و این را هم دوست دارد. او نه علاقه دارد پیشکسوت باشد و نه کارشناسی را می‌پذیرد. فقط می‌خواهد باشد. همین شکلی هم باشد. کم اما پر از خشم و زخم.
But the Ukraine Crisis Media Center's Tsekhanovska points out that communications are often down in zones most affected by the war, making this sort of cross-referencing a luxury many cannot afford. Recently, Durav wrote on his Telegram channel that users' right to privacy, in light of the war in Ukraine, is "sacred, now more than ever." You may recall that, back when Facebook started changing WhatsApp’s terms of service, a number of news outlets reported on, and even recommended, switching to Telegram. Pavel Durov even said that users should delete WhatsApp “unless you are cool with all of your photos and messages becoming public one day.” But Telegram can’t be described as a more-secure version of WhatsApp. In 2018, Russia banned Telegram although it reversed the prohibition two years later. I want a secure messaging app, should I use Telegram?
from sa
