حسین سناپور

آرزوکننده‌گانِ رابطه‌ی مرید و مرادی
 
☑️احمد غلامی در یادداشتِ سرمقاله‌ی روزنامه‌ی شرق ۱۵ فروردین در موضوع یاد بزرگان فرهنگی و رابطه‌ی مرید و مرادی نوشته است: «... مگر نه آنکه بسیار بودند شاگردان و مریدان گلشیری و براهنی که نمی‌گذاشتند کسی دست به ردای‌شان بساید. اینک کجایند آن مریدان، عاشقان و شیفتگان آن مردان بزرگ! دریغ از یادی و در ایام سالمرگ‌شان، بگذریم از تحلیل آثار و زنده نگه‌داشتن میراث ادبی و نگاهی انتقادی به آثارشان.»

☑️عجیب نیست این حرف از آدمی با تجربه‌ی روزنامه‌نگاری و سردبیری و داستان‌نویسی و تحلیل‌های سیاسی نوشتن؟ واقعاً ممکن است کسی با چنین تجربه‌هایی تفاوت مرید و مرادی و شاگرد و معلمی را نداند؟ واقعاً ایشان یا کسانی مانند ایشان انتظار رفتار مرید و مرادی از آدم‌های امروزی دارند، آن هم از نویسنده‌گان؟
ظاهراً هنوز کسانی هستند مانند احمد غلامی که اگر هم فرصت حضور در کلاس‌ها یا جلسات گلشیری (کم‌وکیف جلسات براهنی و دیگران را چندان نمی‌دانم) را نداشته‌اند، فرصت شنیدن از شاگردان و حاضران جلسات داستان و نقد کتاب‌های گلشیری را داشته‌اند و هنوز دارند. لابد فرصت یا علاقه‌یی نداشته‌اند، وگرنه می‌شد به کتاب تاریخ شفاهی نشر ثالث درباره‌ی گلشیری رجوع کنند (یا ارجاع شان داد) یا به جُنگی که نشر باران درآورد، یا به کتاب "احضار مغان" که دوستم محمد تقوی درباره‌ی گلشیری در نشر نیلوفر درآورده، یا به دو مقاله‌ی مفصل از خودم در کتاب "آغازکننده‌گان رمان مدرن ایران"، یا کتابی که از مقاله‌های اهل ادبیات جمع‌آوری کرده‌ام با نام "هم‌خوانی کاتبان"، و بسیار یادداشت‌هایی که درباره‌ی گلشیری امثال من نوشته‌اند در مطبوعات و فضای مجازی. اما لابد ایشان فرصت دیدن این کارها و خواندن‌شان را نداشته‌اند که چنین تصوری دارند، مطالبی که اتفاقاً بیش‌تر نقد و شرح داستان‌های گلشیری است و گاهی هم ذکر خاطرات و رفتارهای گلشیری.

☑️اما مسئله این‌ها نیست. مسئله‌ی اصلی این است که آدم‌هایی مثل غلامی ترجیح می‌دهند تصورات‌شان را بر اتفاقات و پدیده‌ها بار کنند و آن‌ها را همان‌طور ببینند که خودشان دوست دارند، نه آن‌طور که واقعاً بوده یا هست. اگر غیر از این بود، حتماً تحقیق می‌کردند، یا همان‌وقت‌ها در چنین جلسات و کلاس‌هایی شرکت می‌کردند تا می‌دیدند هیچ‌کس مانع دست ساییدن‌شان به ردای گلشیری نیست، و مهم‌تر از همه این‌که رفتار در این جلسات آکادمیک و آموزشی بوده است، نه مرید و مرادی، که اگر غیر از این بود حاصلش هم جز آن می‌شد که شد.

☑️اگر احمد غلامی یا کسانی مثل ایشان حسرت روابط مرید و مرادی را می‌خورند، مسئله‌ی خودشان است و تصورات خودشان. درست‌تر است که چنین تصوراتی را بر آن جلسات بار نکنند تا نتایجی از قبیل آن‌چه در بالا نقل شد، نگیرند. حتا کاش مثل بعضی از کسانی که در دهه‌های هفتاد و هشتاد با حُب و بُغض درباره‌ی آن جلسات حرف می‌زدند و آن را مرید و مرادی می‌دانستند، از موضع انتقادی با روابط مرید و مرادی برخورد می‌کردند، نه این‌که در این زمان و تغییر همه‌ی روابط اجتماعی و به‌خصوص ادبی، آرزوی چنان روابطی را داشته باشند.

#حسین_سناپور
#هوشنگ_گلشیری
#احمد_غلامی

@sanapourhossein

www.group-telegram.com/sg/sanapourhossein.com/204

1.04K viewsApr 6 at 12:35

آرزوکننده‌گانِ رابطه‌ی مرید و مرادی
 
☑️احمد غلامی در یادداشتِ سرمقاله‌ی روزنامه‌ی شرق ۱۵ فروردین در موضوع یاد بزرگان فرهنگی و رابطه‌ی مرید و مرادی نوشته است: «... مگر نه آنکه بسیار بودند شاگردان و مریدان گلشیری و براهنی که نمی‌گذاشتند کسی دست به ردای‌شان بساید. اینک کجایند آن مریدان، عاشقان و شیفتگان آن مردان بزرگ! دریغ از یادی و در ایام سالمرگ‌شان، بگذریم از تحلیل آثار و زنده نگه‌داشتن میراث ادبی و نگاهی انتقادی به آثارشان.»

☑️عجیب نیست این حرف از آدمی با تجربه‌ی روزنامه‌نگاری و سردبیری و داستان‌نویسی و تحلیل‌های سیاسی نوشتن؟ واقعاً ممکن است کسی با چنین تجربه‌هایی تفاوت مرید و مرادی و شاگرد و معلمی را نداند؟ واقعاً ایشان یا کسانی مانند ایشان انتظار رفتار مرید و مرادی از آدم‌های امروزی دارند، آن هم از نویسنده‌گان؟
ظاهراً هنوز کسانی هستند مانند احمد غلامی که اگر هم فرصت حضور در کلاس‌ها یا جلسات گلشیری (کم‌وکیف جلسات براهنی و دیگران را چندان نمی‌دانم) را نداشته‌اند، فرصت شنیدن از شاگردان و حاضران جلسات داستان و نقد کتاب‌های گلشیری را داشته‌اند و هنوز دارند. لابد فرصت یا علاقه‌یی نداشته‌اند، وگرنه می‌شد به کتاب تاریخ شفاهی نشر ثالث درباره‌ی گلشیری رجوع کنند (یا ارجاع شان داد) یا به جُنگی که نشر باران درآورد، یا به کتاب "احضار مغان" که دوستم محمد تقوی درباره‌ی گلشیری در نشر نیلوفر درآورده، یا به دو مقاله‌ی مفصل از خودم در کتاب "آغازکننده‌گان رمان مدرن ایران"، یا کتابی که از مقاله‌های اهل ادبیات جمع‌آوری کرده‌ام با نام "هم‌خوانی کاتبان"، و بسیار یادداشت‌هایی که درباره‌ی گلشیری امثال من نوشته‌اند در مطبوعات و فضای مجازی. اما لابد ایشان فرصت دیدن این کارها و خواندن‌شان را نداشته‌اند که چنین تصوری دارند، مطالبی که اتفاقاً بیش‌تر نقد و شرح داستان‌های گلشیری است و گاهی هم ذکر خاطرات و رفتارهای گلشیری.

☑️اما مسئله این‌ها نیست. مسئله‌ی اصلی این است که آدم‌هایی مثل غلامی ترجیح می‌دهند تصورات‌شان را بر اتفاقات و پدیده‌ها بار کنند و آن‌ها را همان‌طور ببینند که خودشان دوست دارند، نه آن‌طور که واقعاً بوده یا هست. اگر غیر از این بود، حتماً تحقیق می‌کردند، یا همان‌وقت‌ها در چنین جلسات و کلاس‌هایی شرکت می‌کردند تا می‌دیدند هیچ‌کس مانع دست ساییدن‌شان به ردای گلشیری نیست، و مهم‌تر از همه این‌که رفتار در این جلسات آکادمیک و آموزشی بوده است، نه مرید و مرادی، که اگر غیر از این بود حاصلش هم جز آن می‌شد که شد.

☑️اگر احمد غلامی یا کسانی مثل ایشان حسرت روابط مرید و مرادی را می‌خورند، مسئله‌ی خودشان است و تصورات خودشان. درست‌تر است که چنین تصوراتی را بر آن جلسات بار نکنند تا نتایجی از قبیل آن‌چه در بالا نقل شد، نگیرند. حتا کاش مثل بعضی از کسانی که در دهه‌های هفتاد و هشتاد با حُب و بُغض درباره‌ی آن جلسات حرف می‌زدند و آن را مرید و مرادی می‌دانستند، از موضع انتقادی با روابط مرید و مرادی برخورد می‌کردند، نه این‌که در این زمان و تغییر همه‌ی روابط اجتماعی و به‌خصوص ادبی، آرزوی چنان روابطی را داشته باشند.

#حسین_سناپور
#هوشنگ_گلشیری
#احمد_غلامی

@sanapourhossein

BY حسین سناپور