آبا

Forwarded from اتچ بات

‍ ‍ هو الحی


✅ جویبار سوگوار



🔹 نخستین روز بهار، موسم نوعیدهاست در گوشه و کنار ایران بزرگ، بر اساس رسمی دیرین و سنتی وزین.
خوی طبیعت است و اقتضای عروس هزار داماد که هیچ‌ نوروزی آغاز نشود بدون گرامی‌داشت یاد عزیزی درگذشته در سال سپری شده، بلکه داغ فراق کاستی گیرد و درد هجران سستی.


🔹 به خاطر ندارم سالی را بدون نوعید آغاز کرده باشیم، که البته برخی سال‌ها، نوعیدتر بوده و داغ‌ها داغ‌تر. در چنین سال‌هایی بی‌اختیار رفته‌ام به اوان دهه‌ی شصت که پیغام اهل راز محمد رضا شجریان برآمد ‌با آوازی سوزناک در دشتی و غزل دل‌نشین و استخوان‌سوز سایه که ضجه‌های کمانچه‌ی رحمت‌الله بدیعی همراهی‌‌اش می‌کرد و به یاد مردگان آن سال که به تعبیر بامداد شاعر، عاشق‌ترین زنده‌گان بودند، زیر لب زمزمه کرده و آرام گرفته‌ام:

نه لب گشایدم از گل نه دل کشد به نبید
چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید

نشان داغ دل ماست لاله ای که شکفت
به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید


🔹 داغ‌ یاران رفته در سالی که گذشت شاید برابری نماید با تمامی آن‌ داغ‌ها که در سال‌های دیگر بر دل نشست. از بی‌شمار داغ دوستان، بسته‌گان، آشنایان و همکاران گرفته تا چهره‌های ملی و میهنی که در صف برجسته‌گان آن‌، محمد رضا شجریان ایستاده است، کسی که نزدیک‌ به چهار دهه جان به صدای آسمانی زلالش تازه کرده‌‌ و با وجود تمام آشنایی‌ام با ادب فارسی، شعرهای بی‌شماری را پیش از آن‌که خوانده باشم، در نوای شجریان یافته‌ام، از جمله همین غزل هوشنگ ابتهاج را که این‌بار نه در فراق دیگری، بلکه باید در هجران استاد نام‌آور آواز ایران زمزمه کرد که خود از شاهدان چمن بود و خسروان شیرین دهن:

به یاد زلف نگون‌سار شاهدان چمن
ببین در آینه‌ی جویبار گریه‌ی بید

به دور ما که همه خون دل به ساغرهاست
ز چشم ساقی غمگین که بوسه خواهید چید



✍️یکم فروردین ۱۴۰۰


#حجت_اله_صیدی


www.group-telegram.com/tr/aba_saydi.com

Telegram

attach 📎

www.group-telegram.com/tr/aba_saydi.com/51

4.02K viewsMar 21, 2021 at 01:59

‍ ‍ هو الحی


✅ جویبار سوگوار



🔹 نخستین روز بهار، موسم نوعیدهاست در گوشه و کنار ایران بزرگ، بر اساس رسمی دیرین و سنتی وزین.
خوی طبیعت است و اقتضای عروس هزار داماد که هیچ‌ نوروزی آغاز نشود بدون گرامی‌داشت یاد عزیزی درگذشته در سال سپری شده، بلکه داغ فراق کاستی گیرد و درد هجران سستی.


🔹 به خاطر ندارم سالی را بدون نوعید آغاز کرده باشیم، که البته برخی سال‌ها، نوعیدتر بوده و داغ‌ها داغ‌تر. در چنین سال‌هایی بی‌اختیار رفته‌ام به اوان دهه‌ی شصت که پیغام اهل راز محمد رضا شجریان برآمد ‌با آوازی سوزناک در دشتی و غزل دل‌نشین و استخوان‌سوز سایه که ضجه‌های کمانچه‌ی رحمت‌الله بدیعی همراهی‌‌اش می‌کرد و به یاد مردگان آن سال که به تعبیر بامداد شاعر، عاشق‌ترین زنده‌گان بودند، زیر لب زمزمه کرده و آرام گرفته‌ام:

نه لب گشایدم از گل نه دل کشد به نبید
چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید

نشان داغ دل ماست لاله ای که شکفت
به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید


🔹 داغ‌ یاران رفته در سالی که گذشت شاید برابری نماید با تمامی آن‌ داغ‌ها که در سال‌های دیگر بر دل نشست. از بی‌شمار داغ دوستان، بسته‌گان، آشنایان و همکاران گرفته تا چهره‌های ملی و میهنی که در صف برجسته‌گان آن‌، محمد رضا شجریان ایستاده است، کسی که نزدیک‌ به چهار دهه جان به صدای آسمانی زلالش تازه کرده‌‌ و با وجود تمام آشنایی‌ام با ادب فارسی، شعرهای بی‌شماری را پیش از آن‌که خوانده باشم، در نوای شجریان یافته‌ام، از جمله همین غزل هوشنگ ابتهاج را که این‌بار نه در فراق دیگری، بلکه باید در هجران استاد نام‌آور آواز ایران زمزمه کرد که خود از شاهدان چمن بود و خسروان شیرین دهن:

به یاد زلف نگون‌سار شاهدان چمن
ببین در آینه‌ی جویبار گریه‌ی بید

به دور ما که همه خون دل به ساغرهاست
ز چشم ساقی غمگین که بوسه خواهید چید



✍️یکم فروردین ۱۴۰۰


#حجت_اله_صیدی


www.group-telegram.com/tr/aba_saydi.com

BY آبا