میاسای ز آموختن یک زمان 📚 Never stop learning 📚 حقوق و ایران / Law & Iran

Forwarded from کتابخانه کوهنورد

پاورقی های یک کوهنورد
این بار (گم شدن در مه)

آن روز حدود ساعت ۱۱ صبح به قله فرعی ۳۷۰۰ متری که رسیدیم هوا کاملا مه آلود و سرد شد اما خوشبختانه از بارش برف خبری نبود. ساعتی پیش دو نفر از تیم ما جدا شده زودتر به قله فرعی رسیده و از آنجا به طرف قله اصلی حرکت کرده بودند و دیگر به دلیل مه شدید در تیررس دید ما نبودند. هر دو کوهنوردان باتجربه و توانمندی بودند و از این حیث خیالم به عنوان سرپرست برنامه از آنها راحت بود. به دلیل مه در هنگام صعود قله سعی کردیم از مسیر روی یال جدا نشویم، هر چند در یک نقطه این اتفاق افتاد اما به کمک gps به مسیر اصلی بازگشتیم. چون میانه فصل پاییز بود برفکوبی چندانی نداشتیم. با وجود وزش باد نسبتا سردی که وجود داشت با سرعت مناسبی حرکت می کردیم. کم کم از توانایی دو نفر از اعضای تیم کاسته شده بود اما بنابر شرایط موجود از هم جدانشده همگی با هم حدود ساعت ۱۴ به قله اصلی رسيديم. ۸ ساعت صعود سرسختی را از سر گذرانده بودیم و حالا باید آماده یک فرود طولانی می‌شدیم. متاسفانه از دو دوست مان که جلوتر به قله رسیده بودند، اثری نبود. سریع آماده شده و فرود را شروع کردیم. تمام مسیر فرود از مه آکنده بود. من در جلو تیم سعی می کردم از خط جا پاهای قبلی بر روی برف استفاده کنم. در یک نقطه جایی که یال پهن می شد کمی به سمت شرق منحرف شدم که با تذکر دوستانی که gps داشتند به مسیر اصلی بازگشتم. وقتی به جا پاهای روی برف بیشتر دقت کردم متوجه شدم همه آنها به طرف بالاست و هیچ جای پایی به طرف پایین نرفته است که این سوال در ذهنم نقش بست؛! پس دو نفر دوستان ما از کجا فرود رفته اند؟ کمی نگران شدم فکر کردم نکند در هنگام فرود به طرف دره اصلی منحرف شده از آنجا به روستا بازگردند که البته محتمل بود اما فرودی دشوار به حساب می آمد. یک ساعت بعد به همان قله فرعی مسیرمان رسیدیم که درآنجا متوجه شدیم دو دوست ما در آن حوالی حضور دارند و به طرف ما در حال حرکت هستند. از دیدنشان خوشحال شدیم و چون باد می آمد پس از پناه گرفتن در پس صخره ای به گفتگو نشستيم. آنها به دلیل اینکه هیچ کدام gps نداشتند و برای اولین بار از این مسیر صعود می کردند و چون مه شدیدی در منطقه حاکم بود از مسیر منحرف شده پس از حدود ۴ ساعت تلاش و صعود و فرود یک قله فرعی دیگر به مسیر اصلی بازگشتند که اتفاقی با ما مواجه شدند. واقعا برای همه ما شنیدن این موضوع عجیب و دور از ذهن بود. بقیه داستان، فرود جمعی ما از همان مسیر صعود به روستا و پایان کوهنوردی آن روز بود.
اما آموزه ها مثل همیشه آویزه گوشمان شد. "هر کوهنوردی با هر توانمندی و تجربه بالا امکان گم شدن در مه را دارد" پس باید در هنگام مه از همدیگر جدا نشده و با احتیاط و مراقبت بیشتری کوهنوردی کرد. در هنگام فرود و نزدیک شدن به روستا، در تاریکی زودرس پاییزی با دیدن سوسوی چراغ های روستا شادمان شدم که بار دیگر همه به سلامت از کوهستان بازگشته به طرف خانه های مان در حرکتیم.
به یاد کوهنورد فقید کشورمان زنده یاد جلال رابوکی افتادم که با وجود صدها صعود از یال جنوبی به قله دماوند در آخرین صعودش به این قله به دلیل مه و کولاک شدید از مسیر فرود جنوبی منحرف و با ۱۸۰درجه اختلاف پس از ۶ ماه پیکرش در دره یخار یعنی مسیر شمال شرقی دماوند پیدا شد.
پس نتیجه میگیربم "بهترین کوهنورد آن کوهنوردی است که بدون هیچ آسیبی سالم به خانه بازگردد"

نوشته ذبیح اله حمیدی
مسیر شمالی توچال
آبان ۱۴۰۳
Www.espilat.com
@espilat_club

www.group-telegram.com/tw/drhassanmohseni.com/5292

212 viewsHassan MOHSENI, Nov 19, 2024 at 08:08

پاورقی های یک کوهنورد
این بار (گم شدن در مه)

آن روز حدود ساعت ۱۱ صبح به قله فرعی ۳۷۰۰ متری که رسیدیم هوا کاملا مه آلود و سرد شد اما خوشبختانه از بارش برف خبری نبود. ساعتی پیش دو نفر از تیم ما جدا شده زودتر به قله فرعی رسیده و از آنجا به طرف قله اصلی حرکت کرده بودند و دیگر به دلیل مه شدید در تیررس دید ما نبودند. هر دو کوهنوردان باتجربه و توانمندی بودند و از این حیث خیالم به عنوان سرپرست برنامه از آنها راحت بود. به دلیل مه در هنگام صعود قله سعی کردیم از مسیر روی یال جدا نشویم، هر چند در یک نقطه این اتفاق افتاد اما به کمک gps به مسیر اصلی بازگشتیم. چون میانه فصل پاییز بود برفکوبی چندانی نداشتیم. با وجود وزش باد نسبتا سردی که وجود داشت با سرعت مناسبی حرکت می کردیم. کم کم از توانایی دو نفر از اعضای تیم کاسته شده بود اما بنابر شرایط موجود از هم جدانشده همگی با هم حدود ساعت ۱۴ به قله اصلی رسيديم. ۸ ساعت صعود سرسختی را از سر گذرانده بودیم و حالا باید آماده یک فرود طولانی می‌شدیم. متاسفانه از دو دوست مان که جلوتر به قله رسیده بودند، اثری نبود. سریع آماده شده و فرود را شروع کردیم. تمام مسیر فرود از مه آکنده بود. من در جلو تیم سعی می کردم از خط جا پاهای قبلی بر روی برف استفاده کنم. در یک نقطه جایی که یال پهن می شد کمی به سمت شرق منحرف شدم که با تذکر دوستانی که gps داشتند به مسیر اصلی بازگشتم. وقتی به جا پاهای روی برف بیشتر دقت کردم متوجه شدم همه آنها به طرف بالاست و هیچ جای پایی به طرف پایین نرفته است که این سوال در ذهنم نقش بست؛! پس دو نفر دوستان ما از کجا فرود رفته اند؟ کمی نگران شدم فکر کردم نکند در هنگام فرود به طرف دره اصلی منحرف شده از آنجا به روستا بازگردند که البته محتمل بود اما فرودی دشوار به حساب می آمد. یک ساعت بعد به همان قله فرعی مسیرمان رسیدیم که درآنجا متوجه شدیم دو دوست ما در آن حوالی حضور دارند و به طرف ما در حال حرکت هستند. از دیدنشان خوشحال شدیم و چون باد می آمد پس از پناه گرفتن در پس صخره ای به گفتگو نشستيم. آنها به دلیل اینکه هیچ کدام gps نداشتند و برای اولین بار از این مسیر صعود می کردند و چون مه شدیدی در منطقه حاکم بود از مسیر منحرف شده پس از حدود ۴ ساعت تلاش و صعود و فرود یک قله فرعی دیگر به مسیر اصلی بازگشتند که اتفاقی با ما مواجه شدند. واقعا برای همه ما شنیدن این موضوع عجیب و دور از ذهن بود. بقیه داستان، فرود جمعی ما از همان مسیر صعود به روستا و پایان کوهنوردی آن روز بود.
اما آموزه ها مثل همیشه آویزه گوشمان شد. "هر کوهنوردی با هر توانمندی و تجربه بالا امکان گم شدن در مه را دارد" پس باید در هنگام مه از همدیگر جدا نشده و با احتیاط و مراقبت بیشتری کوهنوردی کرد. در هنگام فرود و نزدیک شدن به روستا، در تاریکی زودرس پاییزی با دیدن سوسوی چراغ های روستا شادمان شدم که بار دیگر همه به سلامت از کوهستان بازگشته به طرف خانه های مان در حرکتیم.
به یاد کوهنورد فقید کشورمان زنده یاد جلال رابوکی افتادم که با وجود صدها صعود از یال جنوبی به قله دماوند در آخرین صعودش به این قله به دلیل مه و کولاک شدید از مسیر فرود جنوبی منحرف و با ۱۸۰درجه اختلاف پس از ۶ ماه پیکرش در دره یخار یعنی مسیر شمال شرقی دماوند پیدا شد.
پس نتیجه میگیربم "بهترین کوهنورد آن کوهنوردی است که بدون هیچ آسیبی سالم به خانه بازگردد"

نوشته ذبیح اله حمیدی
مسیر شمالی توچال
آبان ۱۴۰۳
Www.espilat.com
@espilat_club

BY میاسای ز آموختن یک زمان 📚 Never stop learning 📚 حقوق و ایران / Law & Iran