آینده ی کودکان :بساز از حالا

غریب‏ نوازى‏ یا غربی نوازی؟

پس از صرف شام در یک میهمانی که با حضور چند خانواده دانشجوى ایرانى در استرالیا برگزار شده بود, طبق روال معمول مردان در کناری گرد آمدند و به بحث های سیاسی و اقتصادی و ارائه راهکار برای حل مسایل جهانی پرداختند و زنان در کناری دیگر به مسایل مربوط به فرزندان، حراج در فروشگاهها  و نهایتا شکایت از شوهران!  اما این بار موضوع جدیدی نیز بین زنان مطرح بود و آن پیدا کردن راه هایی برای ماندن در استرالیا.
در بین تمامى زنان حاضر در آن جلسه فقط همسر یكى از دانشجویان تمایل آشكارى به بازگشت به ایران داشت و آن هم خانمى آمریكایى بود!
هنگامى كه او تعجب همه ما را در واکنشها و چهره هایمان مشاهده كرد، گفت كه در ایران براى او احترامى فوق‏ العاده قائلند. خانواده‏ هاى پولدار براى این‏كه او به فرزندانشان درس خصوصى انگلیسى بدهد، برایش سر و دست مى‏ شكنند و چند برابر پولى را كه به یك لیسانس یا فوق‏ لیسانس زبان انگلیسى ایرانى مى‏ دهند به او مى‏ پردازند، به این دلیل كه مى‏ خواهند فرزندانشان با لهجه آمریكایى، زبان انگلیسى را حرف بزنند. او درآمد خوبى از این راه عایدش مى‏ شود. در آموزشگاه زبانى نیز كه او تدریس زبان انگلیسى را برعهده دارد، بین والدین براى ثبت‏ نام فرزندانشان در كلاسِ او رقابت برقرار است. از همه اینها گذشته فامیل شوهرش او را خیلى بیش از عروس‏هاى دیگرشان دوست دارند. ضمناً دو فرزندش نیز در دبستان از توجه و علاقه بیشترى، هم از جانب اولیاى مدرسه و هم از طرف سایر دانش‏ آموزان بر خوردارند. این خانم آمریكایى سپس چنین ادامه داد: من و فرزندانم چگونه مى‏ توانستیم در آمریكا از این همه توجه، محبت و رفاه برخوردار باشیم.
ما همگى به او حق دادیم كه بخواهد به وطن ما برگردد! چرا كه هر كدام از ما هم اگر در چنین موقعیتى قرار داشتیم دلمان مى‏ خواست به وطنمان برگردیم. این خانم كه زبان فارسى را به خوبى صحبت مى‏ كرد، به ما گفت كه سایر دوستانشان در ایران و فامیل شوهرش از این‏كه مى‏ بینند او فارسى حرف مى‏ زند و پختن غذاهاى ایرانى را یاد گرفته و به آداب و رسوم ما آشنا شده و حتى تعارفات ما را فرا گرفته، او را مى‏ ستایند. او آنشب از غریب نوازی ما بسیار تعریف کرد و همگی ما از شنیدن آن خوشحال شدیم.

در راه برگشت از میهمانی دو سؤال به ذهنم رسید. یکی اینکه چرا وقتى یك خانم ایرانى با یك مرد خارجی ازدواج مى‏ كند و به زبان او حرف مى‏ زند و آداب و رسوم آنها را یاد مى‏ گیرد، ما او را به باد انتقاد می گیریم و به پشتِ پا زدن به اصل و نسب و آداب و رسوم آبا و اجدادى و نهایتاً به غرب‏زدگى متهمش مى‏ كنیم. اما در حالت عكس، نه اتهام شرق‏ زدگى در كار است و نه انتقادى و هر چه هست تحسین است و تقدیر.

آیا علت این نیست كه در ذهن و باور ما یكى "كوچكى" است كه تشبث به بزرگان و تقلید از آنان مى‏ نماید و این مذموم است و دیگرى "بزرگى" است كه فروتنى مى‏ كند كه این خود زیباست و پسندیده؟

و سوال بعدی اینکه آیا اگر این خانم از افغانستان، پاکستان یا عربستان با یک هموطن ازدواج کرده و به کشور ما آمده بود با او همین گونه رفتار و برخورد می شد؟
بطور حتم جواب این سوال منفی است و با این ترتیب می توان نتیجه گرفت که ما نه "غریب نواز" که "غربی نوازیم"!!

سیدنی ۱۳۷۴
@essarat

@thefuturechildren

www.group-telegram.com/us/thefuturechildren.com/8286

145 viewsNov 11, 2024 at 04:53

غریب‏ نوازى‏ یا غربی نوازی؟

پس از صرف شام در یک میهمانی که با حضور چند خانواده دانشجوى ایرانى در استرالیا برگزار شده بود, طبق روال معمول مردان در کناری گرد آمدند و به بحث های سیاسی و اقتصادی و ارائه راهکار برای حل مسایل جهانی پرداختند و زنان در کناری دیگر به مسایل مربوط به فرزندان، حراج در فروشگاهها  و نهایتا شکایت از شوهران!  اما این بار موضوع جدیدی نیز بین زنان مطرح بود و آن پیدا کردن راه هایی برای ماندن در استرالیا.
در بین تمامى زنان حاضر در آن جلسه فقط همسر یكى از دانشجویان تمایل آشكارى به بازگشت به ایران داشت و آن هم خانمى آمریكایى بود!
هنگامى كه او تعجب همه ما را در واکنشها و چهره هایمان مشاهده كرد، گفت كه در ایران براى او احترامى فوق‏ العاده قائلند. خانواده‏ هاى پولدار براى این‏كه او به فرزندانشان درس خصوصى انگلیسى بدهد، برایش سر و دست مى‏ شكنند و چند برابر پولى را كه به یك لیسانس یا فوق‏ لیسانس زبان انگلیسى ایرانى مى‏ دهند به او مى‏ پردازند، به این دلیل كه مى‏ خواهند فرزندانشان با لهجه آمریكایى، زبان انگلیسى را حرف بزنند. او درآمد خوبى از این راه عایدش مى‏ شود. در آموزشگاه زبانى نیز كه او تدریس زبان انگلیسى را برعهده دارد، بین والدین براى ثبت‏ نام فرزندانشان در كلاسِ او رقابت برقرار است. از همه اینها گذشته فامیل شوهرش او را خیلى بیش از عروس‏هاى دیگرشان دوست دارند. ضمناً دو فرزندش نیز در دبستان از توجه و علاقه بیشترى، هم از جانب اولیاى مدرسه و هم از طرف سایر دانش‏ آموزان بر خوردارند. این خانم آمریكایى سپس چنین ادامه داد: من و فرزندانم چگونه مى‏ توانستیم در آمریكا از این همه توجه، محبت و رفاه برخوردار باشیم.
ما همگى به او حق دادیم كه بخواهد به وطن ما برگردد! چرا كه هر كدام از ما هم اگر در چنین موقعیتى قرار داشتیم دلمان مى‏ خواست به وطنمان برگردیم. این خانم كه زبان فارسى را به خوبى صحبت مى‏ كرد، به ما گفت كه سایر دوستانشان در ایران و فامیل شوهرش از این‏كه مى‏ بینند او فارسى حرف مى‏ زند و پختن غذاهاى ایرانى را یاد گرفته و به آداب و رسوم ما آشنا شده و حتى تعارفات ما را فرا گرفته، او را مى‏ ستایند. او آنشب از غریب نوازی ما بسیار تعریف کرد و همگی ما از شنیدن آن خوشحال شدیم.

در راه برگشت از میهمانی دو سؤال به ذهنم رسید. یکی اینکه چرا وقتى یك خانم ایرانى با یك مرد خارجی ازدواج مى‏ كند و به زبان او حرف مى‏ زند و آداب و رسوم آنها را یاد مى‏ گیرد، ما او را به باد انتقاد می گیریم و به پشتِ پا زدن به اصل و نسب و آداب و رسوم آبا و اجدادى و نهایتاً به غرب‏زدگى متهمش مى‏ كنیم. اما در حالت عكس، نه اتهام شرق‏ زدگى در كار است و نه انتقادى و هر چه هست تحسین است و تقدیر.

آیا علت این نیست كه در ذهن و باور ما یكى "كوچكى" است كه تشبث به بزرگان و تقلید از آنان مى‏ نماید و این مذموم است و دیگرى "بزرگى" است كه فروتنى مى‏ كند كه این خود زیباست و پسندیده؟

و سوال بعدی اینکه آیا اگر این خانم از افغانستان، پاکستان یا عربستان با یک هموطن ازدواج کرده و به کشور ما آمده بود با او همین گونه رفتار و برخورد می شد؟
بطور حتم جواب این سوال منفی است و با این ترتیب می توان نتیجه گرفت که ما نه "غریب نواز" که "غربی نوازیم"!!

سیدنی ۱۳۷۴
@essarat

@thefuturechildren

BY آینده ی کودکان :بساز از حالا