خرمگس

فرهاد قنبری
مذاکره یا جنگ

چرچیل پس از حمله هیتلر به بلژیک، هلند و فرانسه به نخست‌وزیری انگلستان برگزیده شد. چرچیل در همان ابتدای کار با اصرار رهبران حزب محافظه‌کار کشورش برای مذاکره با هیتلر مواجه شد. آنها بر این باور بودند که تنها چیزی که می‌تواند جلوی هیتلر را بگیرد گفت‌و‌گو و مذاکره است و بر همین اساس، اصرار داشتند که از طریق موسولینی مذاکرات صلح با هیتلر پیگیری شود.
پاسخ چرچیل به این خواسته نه پذیرش مذاکره بلکه مقاومت تا روز پیروزی بود. او می‌گفت: «فقط وقتی با هیتلر مذاکره می‌کنم که یک حمله شکست‌خورده به انگلستان داشته باشد»

حالا هدف ترامپ از پیشنهاداتش مبنی بر دیدار با رئیس‌جمهور ایران که همراه و همزمان با پرده برداری از تحریم‌های جدید و فشار حداکثری است، دادن امتیاز به ایران نیست بلکه به دست آوردن چیزی است که برای به دست آوردن آن باید متوسل به جنگ شده و هزینه جنگ نظامی و لشگرکشی و توپ و تانک و ریسک کشته شدن سربازانش را بپردازد. در واقع ترامپ به دنبال گرفتن امضای تسلیم از ایران بدون هزینه حتی یک فشنگ است.

در این شرایط احتمالا کسانی خواهند گفت، ایران نه قدرت و متحدان بریتانیای چرچیل را دارد و نه توان نظامی مقابله با آمریکا را خواهد داشت و در هر صورت ترامپ برنامه خود را پیش برده و با جنگ یا بدون جنگ ایران را (به مانند ژاپن در سال ۱۹۴۵) مجبور به پذیرش شکست خواهد کرد و بهتر است که ایران بدون تخریب و خسارت حاصل از جنگ، قرارداد تسلیم را امضاء کرده و ریسک حمله نظامی را به جان نخرد.

در این وضعیت چهار تحلیل عمده در میان سیاسیون و حاکمان کشور وجود دارد:

۱- رئیس‌جمهور و بسیاری از نزدیکان فکری و مشاوران ایشان در حوزه سیاست خارجی که عموما در باغ نیستند و تصور می‌کنند که با یک مذاکره کوتاه مدت با ترامپ و پذیرش برخی محدودیت‌ها در حوزه انرژی هسته‌ای مسئله ختم به خیر شده و به سرعت تحریم‌های ایران رفع خواهد شد. آنها با این توهم که «ترامپ تاجر» است مشغول جمله‌سازی با بازار هزار میلیارد دلاری و باز بودن بازارهای ایران به روی سرمایه‌های آمریکایی‌ هستند و تصور می‌کنند که تجار آمریکایی بدون توجه به تاریخ نیم قرن دشمنی و بی‌اعتمادی، الان پشت دروازه‌های ایران به صف ایستاده‌اند تا کشتی به گِل نشسته اقتصاد ملت بزرگ ایران را سر و سامان دهند!

۲- جریانی در درون حاکمیت که نسبت به شرایط و خواسته‌های آمریکا آگاه است اما در همین شرایط هم مذاکره و کنترل بحران (آن هم در شرایط فعلی منطقه) را بیشتر از تقابل مستقیم به نفع ایران می‌داند.

۳- جریانی در درون حاکمیت که معتقد است ترامپ به قدرت بازدارندگی موشکی و پهپادی ایران در منطقه آگاه بوده و برنامه‌ای برای جنگ نظامی با ایران ندارد. به عقیده آنها ایران به مانند دوره اول ترامپ و با توجه به تجربیات سالهای گذشته، ابتکارات و توانایی‌های لازم برای مدیریت شرایط در سالهای آتی را دارد و با مذاکرات محدود می‌توان از گسترش بحران و جنگ احتمالی جلوگیری کرد.

۴ـ جریان دیگری از حاکمان و رهبران نظامی که معتقد به اجتناب‌ناپذیر بودن مواجهه نظامی ایران با آمریکا-اسراییل بوده و هرگونه مذاکره‌ای را اتلاف منابع کشور می‌دانند. به عقیده آنها ایران توان ضربه زدن به منافع آمریکا و اسرائیل را دارد و نیازی به مذاکره در این شرایط نیست.
@kharmagaas

👌144🤬35🤔19😐3💔2

www.group-telegram.com/ye/kharmagaas.com/18363

20.9K viewsedited  Feb 8 at 14:06

فرهاد قنبری
مذاکره یا جنگ

چرچیل پس از حمله هیتلر به بلژیک، هلند و فرانسه به نخست‌وزیری انگلستان برگزیده شد. چرچیل در همان ابتدای کار با اصرار رهبران حزب محافظه‌کار کشورش برای مذاکره با هیتلر مواجه شد. آنها بر این باور بودند که تنها چیزی که می‌تواند جلوی هیتلر را بگیرد گفت‌و‌گو و مذاکره است و بر همین اساس، اصرار داشتند که از طریق موسولینی مذاکرات صلح با هیتلر پیگیری شود.
پاسخ چرچیل به این خواسته نه پذیرش مذاکره بلکه مقاومت تا روز پیروزی بود. او می‌گفت: «فقط وقتی با هیتلر مذاکره می‌کنم که یک حمله شکست‌خورده به انگلستان داشته باشد»

حالا هدف ترامپ از پیشنهاداتش مبنی بر دیدار با رئیس‌جمهور ایران که همراه و همزمان با پرده برداری از تحریم‌های جدید و فشار حداکثری است، دادن امتیاز به ایران نیست بلکه به دست آوردن چیزی است که برای به دست آوردن آن باید متوسل به جنگ شده و هزینه جنگ نظامی و لشگرکشی و توپ و تانک و ریسک کشته شدن سربازانش را بپردازد. در واقع ترامپ به دنبال گرفتن امضای تسلیم از ایران بدون هزینه حتی یک فشنگ است.

در این شرایط احتمالا کسانی خواهند گفت، ایران نه قدرت و متحدان بریتانیای چرچیل را دارد و نه توان نظامی مقابله با آمریکا را خواهد داشت و در هر صورت ترامپ برنامه خود را پیش برده و با جنگ یا بدون جنگ ایران را (به مانند ژاپن در سال ۱۹۴۵) مجبور به پذیرش شکست خواهد کرد و بهتر است که ایران بدون تخریب و خسارت حاصل از جنگ، قرارداد تسلیم را امضاء کرده و ریسک حمله نظامی را به جان نخرد.

در این وضعیت چهار تحلیل عمده در میان سیاسیون و حاکمان کشور وجود دارد:

۱- رئیس‌جمهور و بسیاری از نزدیکان فکری و مشاوران ایشان در حوزه سیاست خارجی که عموما در باغ نیستند و تصور می‌کنند که با یک مذاکره کوتاه مدت با ترامپ و پذیرش برخی محدودیت‌ها در حوزه انرژی هسته‌ای مسئله ختم به خیر شده و به سرعت تحریم‌های ایران رفع خواهد شد. آنها با این توهم که «ترامپ تاجر» است مشغول جمله‌سازی با بازار هزار میلیارد دلاری و باز بودن بازارهای ایران به روی سرمایه‌های آمریکایی‌ هستند و تصور می‌کنند که تجار آمریکایی بدون توجه به تاریخ نیم قرن دشمنی و بی‌اعتمادی، الان پشت دروازه‌های ایران به صف ایستاده‌اند تا کشتی به گِل نشسته اقتصاد ملت بزرگ ایران را سر و سامان دهند!

۲- جریانی در درون حاکمیت که نسبت به شرایط و خواسته‌های آمریکا آگاه است اما در همین شرایط هم مذاکره و کنترل بحران (آن هم در شرایط فعلی منطقه) را بیشتر از تقابل مستقیم به نفع ایران می‌داند.

۳- جریانی در درون حاکمیت که معتقد است ترامپ به قدرت بازدارندگی موشکی و پهپادی ایران در منطقه آگاه بوده و برنامه‌ای برای جنگ نظامی با ایران ندارد. به عقیده آنها ایران به مانند دوره اول ترامپ و با توجه به تجربیات سالهای گذشته، ابتکارات و توانایی‌های لازم برای مدیریت شرایط در سالهای آتی را دارد و با مذاکرات محدود می‌توان از گسترش بحران و جنگ احتمالی جلوگیری کرد.

۴ـ جریان دیگری از حاکمان و رهبران نظامی که معتقد به اجتناب‌ناپذیر بودن مواجهه نظامی ایران با آمریکا-اسراییل بوده و هرگونه مذاکره‌ای را اتلاف منابع کشور می‌دانند. به عقیده آنها ایران توان ضربه زدن به منافع آمریکا و اسرائیل را دارد و نیازی به مذاکره در این شرایط نیست.
@kharmagaas

BY خرمگس