آفاق

آفاق

#داستان_کوتاه #پل_معلق #الیس_مونرو #قسمت_دوازدهم هلن سرشان فریاد زد که: خفه شوند. که: بخوابند زمین. که: گورشان را گم کنند. گفت: «لازم نیست غیر از پینتو، نگران هیچ کدومشون باشین. اون دوتای دیگه از اون بی‌بخارها هستن.» در محوطهٔ وسیعی توقف کردند که شکل…

#داستان_کوتاه
#پل_معلق
#الیس_مونرو
#قسمت_سیزدهم

هلن با صدای بلند به او گفت: «میوریل یادش رفته که قرار بوده کفشای مَنو بیاره. دیشب بهش تلفن زدم و گفتم، ولی باز یادش رفت، واسه همین آقای لاکلی‏۱۰‎ مَنو آورده که اونا رو بردارم.»
زن هم چاق بود، البته نه به چاقی شوهرش. موموی‏۱۱‎ صورتی‌رنگی پوشیده بود که رویَش خورشیدهای آزتک داشت و موهایش رگه‌های طلایی داشت. با وقار و روی گشاده، از روی شن‌ها آمد این طرف. نیل چرخید و خودش را معرفی کرد. بعد او را آورد کنار ماشین و جینی را معرفی کرد.
زن گفت «از ملاقات شما خوش‌وقتم. شما همان خانمی هستید که حالش زیاد خوب نیست؟»
جینی گفت: «من حالم خوب است.»
«خُب، حالا که این‌جایید، بهتر است بیایید تو. توی این گرما نمانید.»
مرد نزدیک‌تر آمده بود. گفت: «ما آن‌تو، تهویهٔ مطبوع داریم.» داشت ماشین را برانداز می‌کرد و نگاهش، در عین مهربانی، تحقیرآمیز بود.
جینی گفت: «ما فقط آمده‌ایم آن کفش‌ها را برداریم.»
زن که اسمش جون بود، گفت: «حالا که این‌جایید، باید بیایید تو.» می‌خندید، انگار امتناع آن‌ها از تو رفتن، شوخیِ شرم‌آوری باشد. «بیایید تو و کمی استراحت کنید.»
نیل گفت: «نمی‌خواهیم مزاحم شامتان بشویم.»
مت گفت: «ما شاممان را خورده‌ایم. زود شام می‌خوریم.»
جون گفت: «ولی چند جور چیلی مانده. باید بیایید تو و کمک کنید آن چیلی‌ها را تمام کنیم.»
جینی گفت: «خیلی متشکرم. ولی گمان نمی‌کنم بتوانم چیزی بخورم. وقتی هوا این‌قدر گرم است، اصلاً اشتها ندارم.»

ادامه دارد...
#باهم_کتاب_بخوانیم
https://www.group-telegram.com/br/Afa_Gh.com

Telegram

آفاق

آفاق را گردیده‌ام مهر بتان ورزیده‌ام
بسیار خوبان دیده‌ام اما تو چیز دیگری

@z_o_h_r_e_h_b

❤2👍2🔥1🕊1😍1🌚1🤝1💘1

www.group-telegram.com/br/Afa_Gh.com/6462

62 viewsJan 30 at 20:25

#داستان_کوتاه
#پل_معلق
#الیس_مونرو
#قسمت_سیزدهم

هلن با صدای بلند به او گفت: «میوریل یادش رفته که قرار بوده کفشای مَنو بیاره. دیشب بهش تلفن زدم و گفتم، ولی باز یادش رفت، واسه همین آقای لاکلی‏۱۰‎ مَنو آورده که اونا رو بردارم.»
زن هم چاق بود، البته نه به چاقی شوهرش. موموی‏۱۱‎ صورتی‌رنگی پوشیده بود که رویَش خورشیدهای آزتک داشت و موهایش رگه‌های طلایی داشت. با وقار و روی گشاده، از روی شن‌ها آمد این طرف. نیل چرخید و خودش را معرفی کرد. بعد او را آورد کنار ماشین و جینی را معرفی کرد.
زن گفت «از ملاقات شما خوش‌وقتم. شما همان خانمی هستید که حالش زیاد خوب نیست؟»
جینی گفت: «من حالم خوب است.»
«خُب، حالا که این‌جایید، بهتر است بیایید تو. توی این گرما نمانید.»
مرد نزدیک‌تر آمده بود. گفت: «ما آن‌تو، تهویهٔ مطبوع داریم.» داشت ماشین را برانداز می‌کرد و نگاهش، در عین مهربانی، تحقیرآمیز بود.
جینی گفت: «ما فقط آمده‌ایم آن کفش‌ها را برداریم.»
زن که اسمش جون بود، گفت: «حالا که این‌جایید، باید بیایید تو.» می‌خندید، انگار امتناع آن‌ها از تو رفتن، شوخیِ شرم‌آوری باشد. «بیایید تو و کمی استراحت کنید.»
نیل گفت: «نمی‌خواهیم مزاحم شامتان بشویم.»
مت گفت: «ما شاممان را خورده‌ایم. زود شام می‌خوریم.»
جون گفت: «ولی چند جور چیلی مانده. باید بیایید تو و کمک کنید آن چیلی‌ها را تمام کنیم.»
جینی گفت: «خیلی متشکرم. ولی گمان نمی‌کنم بتوانم چیزی بخورم. وقتی هوا این‌قدر گرم است، اصلاً اشتها ندارم.»

ادامه دارد...
#باهم_کتاب_بخوانیم
https://www.group-telegram.com/br/Afa_Gh.com

BY آفاق