چتمارس.

عطر طوبای طولانی طره‌های تاریکت را از هر سوراخی که انگشت فرو بردم در آن دریافتم.
شعبده شده‌یی. در نقشه‌ی نقشت فرو رفته‌یی و موهایت را تا داده‌یی تا شب نفوذ کند به هر نقطه‌یی از زمین.
و از زمین می‌جوشد عطر. بی‌آن‌که من فرصت کرده باشم بینی‌یم را از سوراخ‌های زمین بیرون کشیده باشم.
من وقت نداشتم اغلاط تایپی‌یم را بیشتر ازین اصلاح کنم. تو هم که رفته بودی بیرون. تا وقتی برمی‌گردی، فرصت دارم اشتباه باشم. پس دست می‌برم در هاله‌ی ناله‌ی ناشنیدنی. و خاطره از تخت می‌ریزد در زیر. دست از سایه کش می‌آید در نور. و گور در همان حوالی شکل می‌گیرد. شعبده شده‌یی و من بازم.
مجسم می‌شود چرخه‌ی زیست در یک تاب که می‌خوری وسط اتاق:
باری به رو، باری به زیر، از یک رو به روی دیگر، گاهی با کمک کمر و گاهی کمک مفاصل دیگر. و آهسته پیش می‌روی در بُعد؛ هرچند آب از گوشه‌ی جهانت جاری‌ست، تاب از گوشه‌ی دهانت عاری‌ست، زخم می‌بایست خوش باشد که سجع را حفظ کند؛ اما نیست.
عطر طوبای طولانی طره‌های تاریکت را با بینی فرورفته در هر سوراخی می‌جویم. و تاریکی ممتد است. و تاریکی منتظر است بخوابی تا تاریک‌تر شود. و تو هی معطلش می‌کنی. طول می‌دهی. دوور می‌شوی. بوق می‌زنی. نور می‌دهی. پنچر می‌کنی نصف شبی. از پنجره دود می‌دهی بیرون. می‌جهی. می‌کپی. می‌خزی به زیر تخت و تاریکی هنوز منتظر است. و تو از کمبود آچار چرخ حرف می‌زنی، در گردش گردون گنبد مینا.
بور می‌جوی. پخش می‌شوی. می‌زنی از کلاهم بیرون. و من تازه می‌فهمم کلمات در جای دیگری به پایان رسیده بوده‌اند؛
آن‌جا:

www.group-telegram.com/us/chetmax.com/24871

2.59K viewsedited  Nov 1 at 15:36

عطر طوبای طولانی طره‌های تاریکت را از هر سوراخی که انگشت فرو بردم در آن دریافتم.
شعبده شده‌یی. در نقشه‌ی نقشت فرو رفته‌یی و موهایت را تا داده‌یی تا شب نفوذ کند به هر نقطه‌یی از زمین.
و از زمین می‌جوشد عطر. بی‌آن‌که من فرصت کرده باشم بینی‌یم را از سوراخ‌های زمین بیرون کشیده باشم.
من وقت نداشتم اغلاط تایپی‌یم را بیشتر ازین اصلاح کنم. تو هم که رفته بودی بیرون. تا وقتی برمی‌گردی، فرصت دارم اشتباه باشم. پس دست می‌برم در هاله‌ی ناله‌ی ناشنیدنی. و خاطره از تخت می‌ریزد در زیر. دست از سایه کش می‌آید در نور. و گور در همان حوالی شکل می‌گیرد. شعبده شده‌یی و من بازم.
مجسم می‌شود چرخه‌ی زیست در یک تاب که می‌خوری وسط اتاق:
باری به رو، باری به زیر، از یک رو به روی دیگر، گاهی با کمک کمر و گاهی کمک مفاصل دیگر. و آهسته پیش می‌روی در بُعد؛ هرچند آب از گوشه‌ی جهانت جاری‌ست، تاب از گوشه‌ی دهانت عاری‌ست، زخم می‌بایست خوش باشد که سجع را حفظ کند؛ اما نیست.
عطر طوبای طولانی طره‌های تاریکت را با بینی فرورفته در هر سوراخی می‌جویم. و تاریکی ممتد است. و تاریکی منتظر است بخوابی تا تاریک‌تر شود. و تو هی معطلش می‌کنی. طول می‌دهی. دوور می‌شوی. بوق می‌زنی. نور می‌دهی. پنچر می‌کنی نصف شبی. از پنجره دود می‌دهی بیرون. می‌جهی. می‌کپی. می‌خزی به زیر تخت و تاریکی هنوز منتظر است. و تو از کمبود آچار چرخ حرف می‌زنی، در گردش گردون گنبد مینا.
بور می‌جوی. پخش می‌شوی. می‌زنی از کلاهم بیرون. و من تازه می‌فهمم کلمات در جای دیگری به پایان رسیده بوده‌اند؛
آن‌جا:

BY چتمارس.