Перад вамі Эрнст Фрыдрых. Я даведаўся пра яго зусім нядаўна: наткнуўся ў адной з кніг на згадку пра яго антываенны фотаальбом "Krieg dem Kriege!" і, зацікавіўшыся, пачаў шукаць больш інфармацыі пра яго.
Эрнст Фрыдрых нарадзіўся ў 1894 годзе. У 17 гадоў ён уступіў у сацыял-дэмакратычную партыю, аднак незадоўга да пачатку першай сусветнай вайны выйшаў з яе. Кіраўніцтва партыі падтрымала ўдзел Германіі ў вайне, што шло ў разрэз з пацыфісцкімі перакананнямі Фрыдрыха.
Калі пачалася вайна, нямецкія ўлады паспрабавалі мабілізаваць Эрнста, але ён адкрыта адмовіўся ўдзельнічаць у імперыялістычнай бойні. За гэта ён быў прызнаны "непрыдатным" да службы і адпраўлены на год у псіхіятрычную лячэбніцу.
Пасля выхаду ён стаў актыўна дзейнічаць як антываенны актывіст і анархіст. Ключавым падзеяй яго дзейнасці стала выданне ў 1924 годзе кнігі "Krieg dem Kriege!" магутнага фотаальбома, які выкрываў жахі першай сусветнай вайны. Эрнст сабраў фатаграфіі знявечаных салдат, трупаў, разбурэнняў. Жахлівыя, але праўдзівыя выявы, якія немагчыма забыць. Пісьменнік Курт Тухольскі метка адзначыў пра кнігу: «Той, хто не здрыганецца, гледзячы на гэтыя фатаграфіі, не чалавек, а патрыёт».
Нягледзячы на пратэсты нацыяналістаў і правых ветэранскіх арганізацый і іншай вечна абуранай публікі Эрнст ездзіў па ўсёй Германіі, выступаючы з антываеннымі лекцыямі. У 1925 годзе ён адкрыў у Берліне першы ў свеце Антываенны музей, які стаў месцам прыцягнення для ўсіх, хто выступаў супраць мілітарызму.
Нават у адносна свабоднай Веймарскай рэспубліцы ён быў асуджаны 16 разоў за сваю дзейнасць. Неаднаразова станавіўся ахвярай нападаў з боку нацысцкіх баявікоў. Пасля падпалу Рэйхстага ў 1933 годзе яго арыштавалі. Амаль восем месяцаў ён правёў у засьценках нацысцкага рэжыму. Пасля вызвалення яму з сям’ёй удалося збегчы з Германіі.
Спачатку ён перабраўся ў Швейцарыю, але і там працягваў антываенную барацьбу, з-за чаго ў хуткім часе быў высланы па патрабаванні нацысцкіх уладаў. Перабраўся ў Бельгію, дзе адкрыў другі Антываенны музей у 1936 годзе. Але і адтуль Эрнста выдварылі, на гэты раз у Францыю.
У Францыі разам з сынам ён трапіў у канцлагер, але ім удалося збегчы. У 1942 годзе Эрнст і яго сын далучыліся да руху Супраціву. Фрыдрых-старэйшы, які заставаўся верным сваім перакананням, не ўзяў у рукі зброю, але актыўна дапамагаў партызанам.
Аднак у 1943 годзе, калі яго сын трапіў у палон да нацыстаў, Эрнст узяў зброю і стаў партызанам. Зрабіў ён гэта не таму, што разлюбіў мір, а таму, што разумеў, фашызм гэта пагроза самай магчымасці міру. Ён працягваў узброенае супраціўленне да канца вайны, нягледзячы на раненні. А пасля вайны працягнуў сваю сваю антымілітарысцкую дзейнасць.
І гэта асабліва важны для мяне. Тут я бачу паралель з сённяшнімі падзеямі ва Украіне. Менавіта цяпер многія былыя пацыфісты і антымілітарысты апынуліся перад выбарам: застацца ўбаку, схаваўшыся за прыгожымі дэкларацыямі аб міры або даць бой дыктатарскаму рэжыму.
Сёння анархістам варта не слухаць кабінетных дагматыкаў, а браць прыклад з Эрнста Фрыдрыха і ўсіх іншых, хто быў гатовы даць вайне адпор не толькі прыгожымі заявамі, але і, калі прыйшлося, вінтоўкай.
Бо гісторыя Эрнста Фрыдрыха вучыць нас таму, што барацьба за мір і вольную анархісцкую будучыню патрабуе ад нас не толькі слоў, але і актыўных дзеянняў. Часам нават тых, якія яшчэ ўчора мы самі актыўна крытыкавалі.
Перад вамі Эрнст Фрыдрых. Я даведаўся пра яго зусім нядаўна: наткнуўся ў адной з кніг на згадку пра яго антываенны фотаальбом "Krieg dem Kriege!" і, зацікавіўшыся, пачаў шукаць больш інфармацыі пра яго.
Эрнст Фрыдрых нарадзіўся ў 1894 годзе. У 17 гадоў ён уступіў у сацыял-дэмакратычную партыю, аднак незадоўга да пачатку першай сусветнай вайны выйшаў з яе. Кіраўніцтва партыі падтрымала ўдзел Германіі ў вайне, што шло ў разрэз з пацыфісцкімі перакананнямі Фрыдрыха.
Калі пачалася вайна, нямецкія ўлады паспрабавалі мабілізаваць Эрнста, але ён адкрыта адмовіўся ўдзельнічаць у імперыялістычнай бойні. За гэта ён быў прызнаны "непрыдатным" да службы і адпраўлены на год у псіхіятрычную лячэбніцу.
Пасля выхаду ён стаў актыўна дзейнічаць як антываенны актывіст і анархіст. Ключавым падзеяй яго дзейнасці стала выданне ў 1924 годзе кнігі "Krieg dem Kriege!" магутнага фотаальбома, які выкрываў жахі першай сусветнай вайны. Эрнст сабраў фатаграфіі знявечаных салдат, трупаў, разбурэнняў. Жахлівыя, але праўдзівыя выявы, якія немагчыма забыць. Пісьменнік Курт Тухольскі метка адзначыў пра кнігу: «Той, хто не здрыганецца, гледзячы на гэтыя фатаграфіі, не чалавек, а патрыёт».
Нягледзячы на пратэсты нацыяналістаў і правых ветэранскіх арганізацый і іншай вечна абуранай публікі Эрнст ездзіў па ўсёй Германіі, выступаючы з антываеннымі лекцыямі. У 1925 годзе ён адкрыў у Берліне першы ў свеце Антываенны музей, які стаў месцам прыцягнення для ўсіх, хто выступаў супраць мілітарызму.
Нават у адносна свабоднай Веймарскай рэспубліцы ён быў асуджаны 16 разоў за сваю дзейнасць. Неаднаразова станавіўся ахвярай нападаў з боку нацысцкіх баявікоў. Пасля падпалу Рэйхстага ў 1933 годзе яго арыштавалі. Амаль восем месяцаў ён правёў у засьценках нацысцкага рэжыму. Пасля вызвалення яму з сям’ёй удалося збегчы з Германіі.
Спачатку ён перабраўся ў Швейцарыю, але і там працягваў антываенную барацьбу, з-за чаго ў хуткім часе быў высланы па патрабаванні нацысцкіх уладаў. Перабраўся ў Бельгію, дзе адкрыў другі Антываенны музей у 1936 годзе. Але і адтуль Эрнста выдварылі, на гэты раз у Францыю.
У Францыі разам з сынам ён трапіў у канцлагер, але ім удалося збегчы. У 1942 годзе Эрнст і яго сын далучыліся да руху Супраціву. Фрыдрых-старэйшы, які заставаўся верным сваім перакананням, не ўзяў у рукі зброю, але актыўна дапамагаў партызанам.
Аднак у 1943 годзе, калі яго сын трапіў у палон да нацыстаў, Эрнст узяў зброю і стаў партызанам. Зрабіў ён гэта не таму, што разлюбіў мір, а таму, што разумеў, фашызм гэта пагроза самай магчымасці міру. Ён працягваў узброенае супраціўленне да канца вайны, нягледзячы на раненні. А пасля вайны працягнуў сваю сваю антымілітарысцкую дзейнасць.
І гэта асабліва важны для мяне. Тут я бачу паралель з сённяшнімі падзеямі ва Украіне. Менавіта цяпер многія былыя пацыфісты і антымілітарысты апынуліся перад выбарам: застацца ўбаку, схаваўшыся за прыгожымі дэкларацыямі аб міры або даць бой дыктатарскаму рэжыму.
Сёння анархістам варта не слухаць кабінетных дагматыкаў, а браць прыклад з Эрнста Фрыдрыха і ўсіх іншых, хто быў гатовы даць вайне адпор не толькі прыгожымі заявамі, але і, калі прыйшлося, вінтоўкай.
Бо гісторыя Эрнста Фрыдрыха вучыць нас таму, што барацьба за мір і вольную анархісцкую будучыню патрабуе ад нас не толькі слоў, але і актыўных дзеянняў. Часам нават тых, якія яшчэ ўчора мы самі актыўна крытыкавалі.
Apparently upbeat developments in Russia's discussions with Ukraine helped at least temporarily send investors back into risk assets. Russian President Vladimir Putin said during a meeting with his Belarusian counterpart Alexander Lukashenko that there were "certain positive developments" occurring in the talks with Ukraine, according to a transcript of their meeting. Putin added that discussions were happening "almost on a daily basis." The SC urges the public to refer to the SC’s I nvestor Alert List before investing. The list contains details of unauthorised websites, investment products, companies and individuals. Members of the public who suspect that they have been approached by unauthorised firms or individuals offering schemes that promise unrealistic returns The Russian invasion of Ukraine has been a driving force in markets for the past few weeks. "The argument from Telegram is, 'You should trust us because we tell you that we're trustworthy,'" Maréchal said. "It's really in the eye of the beholder whether that's something you want to buy into." On December 23rd, 2020, Pavel Durov posted to his channel that the company would need to start generating revenue. In early 2021, he added that any advertising on the platform would not use user data for targeting, and that it would be focused on “large one-to-many channels.” He pledged that ads would be “non-intrusive” and that most users would simply not notice any change.
from ua
