تاریخ تحلیلی

آن که "ورزشگاه آزادی" را ساخت، اما با "آزادی" نساخت! *

- در جهان امروز آن نظام سیاسی شایسته ی احترام است که جامعه را بر اساس رعایت حقوق ذاتی و شئون و حیثیت انسانی افراد که اعلامیه ی حقوق بشر و میثاق های حقوق بشر مبیّن و مدافع آن هاست، اداره کند...

- در جهان امروز آن ملت قرین حیثیت و اعتبار سیاسی ست که تعیین کننده ی سرنوشت خویش باشد، جلوگیری مداوم نظام حاکم از اِعمال این حق مردم، سلب حیثیت سیاسی از ملت ایران است....

- در جهان امروز آن قدرت سیاسی پذیرفتنی ست که بر قهر و زور و فریب و نیرنگ استوار نباشد و تحمیق اکثریت و تطمیع اقلیت را روش خود نداند....

- قوانین اساسی ایران، فقط حکومت مردم و نظام دموکراسی را مقرر داشته و نخستین بار در تاریخ ایران، همه ی ظوابط مطلقیت و سنن کهن حکمرانی فردی و مبانی دولت های گذشته را ملغی ساخته است. دموکراسی بر پایه ی رای آزاد همگان قرار دارد. از این نظر دموکراسی یک وجه دارد و بس. دموکراسی مجموعه ی حقوق مردم را در بر می گیرد. اگر رای همگان بدون غلّ و غش در کار است، دموکراسی هست، اگر نیست، بازگشت به استبداد است. پایه ی نظام دموکراسی، آزادی بیان، آزادی رای و آزادی اجتماعات است. از این رو است که قانون اساسی ایران، به همان اندازه که بر انتخابات آزاد تاکید دارد، بر آزادی اجتماعات هم مصر است. به حقیقت، آزادی اجتماعات و احزاب، جزو لاینفک مشروطیت است. از این جهت، نظام تک حزبی تحمیل شده، نقض صریح قانون اساسی و نفی مشارکت آزاد مردم در تعیین سرنوشت خویش است‌. این شیوه ی عمل است که مردم را نسبت به امور عمومی بی اعتنا و بی تفاوت ساخته است. بی تفاوت بودن مردم، دستاورد حکومتی ست که به اتکای قهر و زور، سد آزادی شده است. به حقیقت، استقلال ملی در آزادی ست. هیچگاه مملکت به دست مردم آزادی خواه، تسلیم بیگانگان نشده است بلکه هر خللی به استقلال و حاکمیت مملکت وارد آمده است، به دست مسئولان اموری صورت گرفته که نه پایبند مسئولیت سیاسی خویش بوده اند و نه عزت آزادی را شناخته اند. بنابراین، آزادی با احترام به حقوق بشر و حفظ استقلال مملکت و حاکمیت ملی ملازمت دارد. ما این آزادی را می خواهیم. منطق وجودی قانون اساسی ایران، نفی اراده ی مطلقه است.

[از بیانیه ی ۵۸ نفر از نویسندگان، حقوقدانان و فعالان سیاسی، ۱۱ آبان ۱۳۵۶. این بیانیه را زنده یاد غلامحسین ساعدی در کنار نامدارانی چون فریدون آدمیت، هما ناطق، منوچهر هزارخانی، هوشنگ کشاورز، ناصر پاکدامن، سیمین دانشور، اسلام کاظمیه، علی اصغر حاج سیدجوادی، محمد قاضی و....امضا کرده بوده است.]

@hamidrezaabedian

* در خبرها آمده است که کاپیتان اسبق تیم ملی فوتبال ایران در یک گفتگوی زنده ی تلویزیونی، از کسی که پنجاه و خرده ی سال پیش استادیوم آزادی را ساخت و باعث آبروی ملت ایران شد، قدر دانی کرده است.

www.group-telegram.com/us/hamidrezaabedian.com/776

2.94K viewsedited  Dec 30, 2024 at 17:31

آن که "ورزشگاه آزادی" را ساخت، اما با "آزادی" نساخت! *

- در جهان امروز آن نظام سیاسی شایسته ی احترام است که جامعه را بر اساس رعایت حقوق ذاتی و شئون و حیثیت انسانی افراد که اعلامیه ی حقوق بشر و میثاق های حقوق بشر مبیّن و مدافع آن هاست، اداره کند...

- در جهان امروز آن ملت قرین حیثیت و اعتبار سیاسی ست که تعیین کننده ی سرنوشت خویش باشد، جلوگیری مداوم نظام حاکم از اِعمال این حق مردم، سلب حیثیت سیاسی از ملت ایران است....

- در جهان امروز آن قدرت سیاسی پذیرفتنی ست که بر قهر و زور و فریب و نیرنگ استوار نباشد و تحمیق اکثریت و تطمیع اقلیت را روش خود نداند....

- قوانین اساسی ایران، فقط حکومت مردم و نظام دموکراسی را مقرر داشته و نخستین بار در تاریخ ایران، همه ی ظوابط مطلقیت و سنن کهن حکمرانی فردی و مبانی دولت های گذشته را ملغی ساخته است. دموکراسی بر پایه ی رای آزاد همگان قرار دارد. از این نظر دموکراسی یک وجه دارد و بس. دموکراسی مجموعه ی حقوق مردم را در بر می گیرد. اگر رای همگان بدون غلّ و غش در کار است، دموکراسی هست، اگر نیست، بازگشت به استبداد است. پایه ی نظام دموکراسی، آزادی بیان، آزادی رای و آزادی اجتماعات است. از این رو است که قانون اساسی ایران، به همان اندازه که بر انتخابات آزاد تاکید دارد، بر آزادی اجتماعات هم مصر است. به حقیقت، آزادی اجتماعات و احزاب، جزو لاینفک مشروطیت است. از این جهت، نظام تک حزبی تحمیل شده، نقض صریح قانون اساسی و نفی مشارکت آزاد مردم در تعیین سرنوشت خویش است‌. این شیوه ی عمل است که مردم را نسبت به امور عمومی بی اعتنا و بی تفاوت ساخته است. بی تفاوت بودن مردم، دستاورد حکومتی ست که به اتکای قهر و زور، سد آزادی شده است. به حقیقت، استقلال ملی در آزادی ست. هیچگاه مملکت به دست مردم آزادی خواه، تسلیم بیگانگان نشده است بلکه هر خللی به استقلال و حاکمیت مملکت وارد آمده است، به دست مسئولان اموری صورت گرفته که نه پایبند مسئولیت سیاسی خویش بوده اند و نه عزت آزادی را شناخته اند. بنابراین، آزادی با احترام به حقوق بشر و حفظ استقلال مملکت و حاکمیت ملی ملازمت دارد. ما این آزادی را می خواهیم. منطق وجودی قانون اساسی ایران، نفی اراده ی مطلقه است.

[از بیانیه ی ۵۸ نفر از نویسندگان، حقوقدانان و فعالان سیاسی، ۱۱ آبان ۱۳۵۶. این بیانیه را زنده یاد غلامحسین ساعدی در کنار نامدارانی چون فریدون آدمیت، هما ناطق، منوچهر هزارخانی، هوشنگ کشاورز، ناصر پاکدامن، سیمین دانشور، اسلام کاظمیه، علی اصغر حاج سیدجوادی، محمد قاضی و....امضا کرده بوده است.]

BY تاریخ تحلیلی