Перад вамі Эрнст Фрыдрых. Я даведаўся пра яго зусім нядаўна: наткнуўся ў адной з кніг на згадку пра яго антываенны фотаальбом "Krieg dem Kriege!" і, зацікавіўшыся, пачаў шукаць больш інфармацыі пра яго.
Эрнст Фрыдрых нарадзіўся ў 1894 годзе. У 17 гадоў ён уступіў у сацыял-дэмакратычную партыю, аднак незадоўга да пачатку першай сусветнай вайны выйшаў з яе. Кіраўніцтва партыі падтрымала ўдзел Германіі ў вайне, што шло ў разрэз з пацыфісцкімі перакананнямі Фрыдрыха.
Калі пачалася вайна, нямецкія ўлады паспрабавалі мабілізаваць Эрнста, але ён адкрыта адмовіўся ўдзельнічаць у імперыялістычнай бойні. За гэта ён быў прызнаны "непрыдатным" да службы і адпраўлены на год у псіхіятрычную лячэбніцу.
Пасля выхаду ён стаў актыўна дзейнічаць як антываенны актывіст і анархіст. Ключавым падзеяй яго дзейнасці стала выданне ў 1924 годзе кнігі "Krieg dem Kriege!" магутнага фотаальбома, які выкрываў жахі першай сусветнай вайны. Эрнст сабраў фатаграфіі знявечаных салдат, трупаў, разбурэнняў. Жахлівыя, але праўдзівыя выявы, якія немагчыма забыць. Пісьменнік Курт Тухольскі метка адзначыў пра кнігу: «Той, хто не здрыганецца, гледзячы на гэтыя фатаграфіі, не чалавек, а патрыёт».
Нягледзячы на пратэсты нацыяналістаў і правых ветэранскіх арганізацый і іншай вечна абуранай публікі Эрнст ездзіў па ўсёй Германіі, выступаючы з антываеннымі лекцыямі. У 1925 годзе ён адкрыў у Берліне першы ў свеце Антываенны музей, які стаў месцам прыцягнення для ўсіх, хто выступаў супраць мілітарызму.
Нават у адносна свабоднай Веймарскай рэспубліцы ён быў асуджаны 16 разоў за сваю дзейнасць. Неаднаразова станавіўся ахвярай нападаў з боку нацысцкіх баявікоў. Пасля падпалу Рэйхстага ў 1933 годзе яго арыштавалі. Амаль восем месяцаў ён правёў у засьценках нацысцкага рэжыму. Пасля вызвалення яму з сям’ёй удалося збегчы з Германіі.
Спачатку ён перабраўся ў Швейцарыю, але і там працягваў антываенную барацьбу, з-за чаго ў хуткім часе быў высланы па патрабаванні нацысцкіх уладаў. Перабраўся ў Бельгію, дзе адкрыў другі Антываенны музей у 1936 годзе. Але і адтуль Эрнста выдварылі, на гэты раз у Францыю.
У Францыі разам з сынам ён трапіў у канцлагер, але ім удалося збегчы. У 1942 годзе Эрнст і яго сын далучыліся да руху Супраціву. Фрыдрых-старэйшы, які заставаўся верным сваім перакананням, не ўзяў у рукі зброю, але актыўна дапамагаў партызанам.
Аднак у 1943 годзе, калі яго сын трапіў у палон да нацыстаў, Эрнст узяў зброю і стаў партызанам. Зрабіў ён гэта не таму, што разлюбіў мір, а таму, што разумеў, фашызм гэта пагроза самай магчымасці міру. Ён працягваў узброенае супраціўленне да канца вайны, нягледзячы на раненні. А пасля вайны працягнуў сваю сваю антымілітарысцкую дзейнасць.
І гэта асабліва важны для мяне. Тут я бачу паралель з сённяшнімі падзеямі ва Украіне. Менавіта цяпер многія былыя пацыфісты і антымілітарысты апынуліся перад выбарам: застацца ўбаку, схаваўшыся за прыгожымі дэкларацыямі аб міры або даць бой дыктатарскаму рэжыму.
Сёння анархістам варта не слухаць кабінетных дагматыкаў, а браць прыклад з Эрнста Фрыдрыха і ўсіх іншых, хто быў гатовы даць вайне адпор не толькі прыгожымі заявамі, але і, калі прыйшлося, вінтоўкай.
Бо гісторыя Эрнста Фрыдрыха вучыць нас таму, што барацьба за мір і вольную анархісцкую будучыню патрабуе ад нас не толькі слоў, але і актыўных дзеянняў. Часам нават тых, якія яшчэ ўчора мы самі актыўна крытыкавалі.
Перад вамі Эрнст Фрыдрых. Я даведаўся пра яго зусім нядаўна: наткнуўся ў адной з кніг на згадку пра яго антываенны фотаальбом "Krieg dem Kriege!" і, зацікавіўшыся, пачаў шукаць больш інфармацыі пра яго.
Эрнст Фрыдрых нарадзіўся ў 1894 годзе. У 17 гадоў ён уступіў у сацыял-дэмакратычную партыю, аднак незадоўга да пачатку першай сусветнай вайны выйшаў з яе. Кіраўніцтва партыі падтрымала ўдзел Германіі ў вайне, што шло ў разрэз з пацыфісцкімі перакананнямі Фрыдрыха.
Калі пачалася вайна, нямецкія ўлады паспрабавалі мабілізаваць Эрнста, але ён адкрыта адмовіўся ўдзельнічаць у імперыялістычнай бойні. За гэта ён быў прызнаны "непрыдатным" да службы і адпраўлены на год у псіхіятрычную лячэбніцу.
Пасля выхаду ён стаў актыўна дзейнічаць як антываенны актывіст і анархіст. Ключавым падзеяй яго дзейнасці стала выданне ў 1924 годзе кнігі "Krieg dem Kriege!" магутнага фотаальбома, які выкрываў жахі першай сусветнай вайны. Эрнст сабраў фатаграфіі знявечаных салдат, трупаў, разбурэнняў. Жахлівыя, але праўдзівыя выявы, якія немагчыма забыць. Пісьменнік Курт Тухольскі метка адзначыў пра кнігу: «Той, хто не здрыганецца, гледзячы на гэтыя фатаграфіі, не чалавек, а патрыёт».
Нягледзячы на пратэсты нацыяналістаў і правых ветэранскіх арганізацый і іншай вечна абуранай публікі Эрнст ездзіў па ўсёй Германіі, выступаючы з антываеннымі лекцыямі. У 1925 годзе ён адкрыў у Берліне першы ў свеце Антываенны музей, які стаў месцам прыцягнення для ўсіх, хто выступаў супраць мілітарызму.
Нават у адносна свабоднай Веймарскай рэспубліцы ён быў асуджаны 16 разоў за сваю дзейнасць. Неаднаразова станавіўся ахвярай нападаў з боку нацысцкіх баявікоў. Пасля падпалу Рэйхстага ў 1933 годзе яго арыштавалі. Амаль восем месяцаў ён правёў у засьценках нацысцкага рэжыму. Пасля вызвалення яму з сям’ёй удалося збегчы з Германіі.
Спачатку ён перабраўся ў Швейцарыю, але і там працягваў антываенную барацьбу, з-за чаго ў хуткім часе быў высланы па патрабаванні нацысцкіх уладаў. Перабраўся ў Бельгію, дзе адкрыў другі Антываенны музей у 1936 годзе. Але і адтуль Эрнста выдварылі, на гэты раз у Францыю.
У Францыі разам з сынам ён трапіў у канцлагер, але ім удалося збегчы. У 1942 годзе Эрнст і яго сын далучыліся да руху Супраціву. Фрыдрых-старэйшы, які заставаўся верным сваім перакананням, не ўзяў у рукі зброю, але актыўна дапамагаў партызанам.
Аднак у 1943 годзе, калі яго сын трапіў у палон да нацыстаў, Эрнст узяў зброю і стаў партызанам. Зрабіў ён гэта не таму, што разлюбіў мір, а таму, што разумеў, фашызм гэта пагроза самай магчымасці міру. Ён працягваў узброенае супраціўленне да канца вайны, нягледзячы на раненні. А пасля вайны працягнуў сваю сваю антымілітарысцкую дзейнасць.
І гэта асабліва важны для мяне. Тут я бачу паралель з сённяшнімі падзеямі ва Украіне. Менавіта цяпер многія былыя пацыфісты і антымілітарысты апынуліся перад выбарам: застацца ўбаку, схаваўшыся за прыгожымі дэкларацыямі аб міры або даць бой дыктатарскаму рэжыму.
Сёння анархістам варта не слухаць кабінетных дагматыкаў, а браць прыклад з Эрнста Фрыдрыха і ўсіх іншых, хто быў гатовы даць вайне адпор не толькі прыгожымі заявамі, але і, калі прыйшлося, вінтоўкай.
Бо гісторыя Эрнста Фрыдрыха вучыць нас таму, што барацьба за мір і вольную анархісцкую будучыню патрабуе ад нас не толькі слоў, але і актыўных дзеянняў. Часам нават тых, якія яшчэ ўчора мы самі актыўна крытыкавалі.
"The argument from Telegram is, 'You should trust us because we tell you that we're trustworthy,'" Maréchal said. "It's really in the eye of the beholder whether that's something you want to buy into." DFR Lab sent the image through Microsoft Azure's Face Verification program and found that it was "highly unlikely" that the person in the second photo was the same as the first woman. The fact-checker Logically AI also found the claim to be false. The woman, Olena Kurilo, was also captured in a video after the airstrike and shown to have the injuries. Groups are also not fully encrypted, end-to-end. This includes private groups. Private groups cannot be seen by other Telegram users, but Telegram itself can see the groups and all of the communications that you have in them. All of the same risks and warnings about channels can be applied to groups. On Feb. 27, however, he admitted from his Russian-language account that "Telegram channels are increasingly becoming a source of unverified information related to Ukrainian events." Sebi said data, emails and other documents are being retrieved from the seized devices and detailed investigation is in progress.
from ye
